การศึกษาข้อเห็นฟ้องและข้อเห็นต่างในประเด็นคำสั่งระหว่างอัน-นะฮฺวู (ไวยากรณ์อาหรับ) กับอุศูล-อัลฟิกฮ์ (หลักศาสนบัญญัติ)

บทคัดย่อ

วิชาอัน-นะฮฺวู(ไวยากรณ์อาหรับ)เป็นวิชาที่ให้ความสำคัญกับคำ ในขณะที่หลักวิชาอุศูล-อัลฟิกฮ์(ศาสนบัญญัติ)เป็นวิชาที่ให้ความสำคัญกับความหมายของคำ ดังนั้นคำจึงไม่ถูกมุ่งเป้าในตัวของมันแต่จะสื่อไปถึงความหมายของผู้พูด  ซึ่งอีกนัยหนึ่งก็คือความหมายที่ผู้พูดต้องการ ย่อมเป็นที่ต้องการมากกว่าคำพูดที่ใช้สื่อความหมาย งานวิจัยเรื่อง “การศึกษาข้อเห็นฟ้องและข้อเห็นต่างในประเด็นอรรถคำสั่งระหว่างอัน-นะฮฺวู(ไวยากรณ์อาหรับ)กับอุศูล-อัลฟิกฮ์(หลักศาสนบัญญัติ)” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาข้อเห็นต่างและข้อเห็นฟ้องระหว่างสองวิชาในประเด็นอัลอัมรฺ(คำสั่ง) โดยจะศึกษาด้านการเรียบเรียงเนื้อหา การให้คำนิยาม การให้ความหมาย การใช้รูปแบบ และการแบ่งประเภทคำสั่งของทั้งสองวิชา การศึกษาครั้งนี้ใช้วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพ และการศึกษาเปรียบเทียบ

ผลการวิจัยพบว่าสองหลักวิชาดังกล่าวมีข้อเห็นฟ้องและข้อเห็นต่างดังนี้ (1) เนื้อหาคำสั่งในไวยากรณ์อาหรับจะเกี่ยวข้องกับผู้ถูกสั่ง ในขณะที่เนื้อหาคำสั่งในหลักศาสนบัญญัติจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ถูกสั่งให้ทำ (2) คำสั่งในไวยากรณ์อาหรับจะมาในรูปคำสั่งที่กำกับด้วยเวลาที่สั่งให้ทำ ส่วนคำสั่งในหลักศาสนบัญญัติจะมีมาแค่คำสั่งอย่างเดียว (3) คำสั่งในไวยากรณ์อาหรับให้ความหมายเพียงแค่คำสั่ง แต่คำสั่งในหลักศาสนบัญญัติจะให้ความหมายที่แฝงด้วยนัยที่ต้องขึ้นอยู่กับบริบทและวลีของคำ (4) การแบ่งประเภทคำสั่งในไวยากรณ์อาหรับจะคำนึงถึงผู้ถูกสั่งเป็นหลัก ในขณะที่คำสั่งในหลักศาสนบัญญัติจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ถูกสั่งให้ทำเป็นหลัก (5 คำสั่งในไวยากรณ์อาหรับมีแค่สองแบบคือ คำกริยาสั่ง (فعل الأمر) และคำกริยาปัจจุบันกาลที่สนธิกับพยัญชนะลามที่ให้ความหมายเชิงคำสั่ง(อัลอัมรฺ)            (فعل المضارع المقرون بلام الأمر) ส่วนคำสั่งในหลักศาสนบัญญัติจะมีสี่แบบได้แก่ คำกริยาสั่ง (فعل الأمر) คำกริยาปัจจุบันกาลที่สนธิกับพยัญชนะลามที่ให้ความหมายเชิงคำสั่ง(อัลอัมรฺ) (فعل المضارع المقرون بلام الأمر) คำนาม-กริยาสั่ง (اسم فعل الأمر) และคำอาการนามที่ทำหน้าที่แทนคำกริยา (المصدر النائب عن فعله)