รูปแบบกิจกรรมชุมนุมโดยใช้แหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง สำหรับโรงเรียนวัดดอนดำรงธรรม
คำสำคัญ:
รูปแบบ, กิจกรรมชุมนุม, แหล่งเรียนรู้, เศรษฐกิจพอเพียงบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบกิจกรรมชุมนุมโดยใช้แหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง โดยทำการสร้างและประเมินรูปแบบ มีวิธีดำเนินการวิจัยสองขั้นตอน ได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 การสร้างรูปแบบกิจกรรมชุมนุมโดยใช้แหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ด้วยการศึกษาเอกสาร งานวิจัย และสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ เครื่องมือที่ใช้การวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ขั้นตอนที่ 2 การประเมินรูปแบบกิจกรรมชุมนุมโดยใช้แหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง กลุ่มผู้ประเมิน คือ อาจารย์ในสถาบันอุดมศึกษา ผู้บริหารสถานศึกษา ครูผู้สอน และปราชญ์ท้องถิ่น รวม 7 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบประเมินคุณภาพรูปแบบฯ วิเคราะห์ข้อมูลการหาคะแนนเฉลี่ย (Mean) และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation)
ผลการวิจัยพบว่า
1. รูปแบบ ALO – 4I ประกอบด้วย (1) ฐานกิจกรรมทักษะทางวิชาการ (A : Academic Skill) (2) ฐานกิจกรรมทักษะชีวิต (L : Life Skill) (3) ฐานกิจกรรมทักษะอาชีพ (O : Occupation Skill) และขั้นตอนในการจัดการเรียนรู้ 4 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นที่ 1 ขั้นสอนหรือนำเสนอเนื้อหา (I : Introduction) ขั้นที่ 2 ขั้นสืบเสาะหาความรู้ (I : Inquiry) ขั้นที่ 3 ขั้นรวบรวมองค์ความรู้ (I : Inclusion) ซึ่งการเรียนรู้ใน สามขั้นตอนข้างต้นจะนำไปสู่ขั้นที่ 4 ขั้นบูรณาการในชีวิตประจำวัน (I : Integration)
2. รูปแบบกิจกรรมชุมนุมโดยใช้แหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง
มีคุณภาพ โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (=4.70, S.D. = 0.08)
เอกสารอ้างอิง
กมล โพธิเย็น. (2564). Active Learning : การจัดการเรียนรู้ที่ตอบโจทย์การจัดการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 19(1), 11-28.
ทิศนา แขมมณี. (2549). กิจกรรมปลูกฝังค่านิยมเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
_______. (2566). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปุณณิฐฐา มาเชค. (2565). การบริหารองค์กรทางการศึกษาในยุคดิจิทัล. เข้าถึงได้จาก http://edadm.buu.ac.th/public/backend/upload/edadm.buu.ac.th/document/file/document166623381159360600.pdf
ปรเมธี วิมลศิริ. (2559). หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสู่การวางแผนพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 14(3), 65-80.
พิมพ์พันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2561). การเรียนรู้เชิงรุกแบบรวมพลังกับ PLC เพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มาริษา ศรีษะแก้ว และสถาพร วิชัยรัมย์. (2562). เศรษฐกิจพอเพียง : แนวทางการพัฒนาอย่างยั่งยืนในประเทศไทย. วารสารสหวิทยาการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 3(1), 39-49.
วิวัฒน์ ศัลยกำธร. (2552). พอแล้วรวย. กรุงเทพฯ: Pinacle.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2547). การใช้แหล่งเรียนรู้ในโรงเรียนและชุมชน. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2564). จิตวิทยาการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 13. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุริยา ฆ้องเสนาะ. (2560). การจัดการศึกษาเด็กเล็กให้เป็นไปตามรัฐนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. สืบค้น 19 ธันวาคม 2565 จาก ewt_dl_link.php (parliament.go.th)
Johnson, D. W., & Johnson, R. T. (1994). Learning Together and Alone: Cooperative, Competitive and Intentional Learning. 4th ed. Englewood Cliffs. New Jersey: Prentice.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 ภาควิชาบัณฑิตศึกษานานาชาติการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Copyright@HRD Journal, Burapha University
