Living Learning Resources Management of Ban Tha Sab School Group, Yala Province
Main Article Content
Abstract
The research study aims to propose guidelines for living learning resource management of Ban Tha Sab school group, Muang district, Yala province. The purposive samplings are 42 people, namely students, teachers, library staff and school administrators, from 3 schools including Ban Tha Sab school, Ban Sa Kho school and Ban Li Mud school (Boonchop Sakarin). The implementation of 4 participatory processes consists of 1) analyzing the problems, 2) planning for problem-solving, 3) implementing the plan, and 4) evaluating the processes performed for change. Three activities undertaken to create change include (1) Promoting learning resources in schools by developing Ban Tha Sab school group’s living learning resources, (2) Promoting external resources for learning available in Rajabhat Yala University, and (3) Monitoring and evaluating the living learning resources management. The findings indicate that: 1) the newly-arranged library environment as a living learning resource increases the frequency of library visits; 2) the enhancement of living learning activities resources (both internal and external) instills the students’ habits for pursuing knowledge; and 3) the potential networking for living learning resources management leads to higher annual budget for library resources. Overall, while the library staff have become more responsible and enthusiastic in providing services, the students have developed reading habits as well as self-confidence, assertiveness and enthusiasm in doing activities both inside and outside the school.
Article Details
References
นิภา แย้มวจี. (2552). การใช้ประโยชน์จากแหล่งการเรียนรู้ในสถานศึกษา. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2562. จาก https://www.myfirst brain.com/.
พยุง ใบแย้ม, พนม พงษ์ไพบูลย์, และกรัณย์พล วิวรรชมงคล. (2558). การพัฒนารูปแบบการใช้แหล่งเรียนรู้ในท้องถิ่นที่เหมาะสมเพื่อการจัดการศึกษาในระดับประถมศึกษา. วารสารสารสนเทศ. 14(1), 23-43.
มนัสปอง ศรีทอง. (2549). การพัฒนาห้องสมุดโรงเรียนให้เป็นแหล่งเรียนรู้ที่มีชีวิต. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2562. จาก http:// elibrary.nfe.go.th/eliblife.php.
เมตต์ เมตต์การุณ์จิต. (2553). การบริหารจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม: ประชาชน องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและ
ราชการ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บุ๊คพอยท์.
วิจารณ์ พานิช. (2558). การเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: เอส.อาร์.พริ้นต์ติ้ง แมสโปรดักส์.
ศุภชัย โชติกิจภิวาทย์. (2562). แนวคิดการปฏิรูปการศึกษา ในศตวรรษที่ 21. สืบค้นเมื่อ 18 กรกฎาคม 2562. จาก https://sites.google.com/site/edtechthaksin/naewkhid-kar-ptirup-kar-suksa-ni-stwrrs-thi-21-
changing-education- paradigms.
สรวงพร กุศลส่ง และคณะ. (2554). โครงการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ธรรมชาติเพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของเด็กปฐมวัย (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์). เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษายะลา เขต 1. (2562). นโยบายการพัฒนาการศึกษา. สืบค้นเมื่อ 26 มิถุนายน 2562. จาก http://www.yala1.go.th/web/index.php/form-download?id=82.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2549). แนวปฏิบัติการจัดการศึกษาของสถานศึกษานิติบุคคลในสังกัดเขตพื้นที่การศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธ ศาสนาแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). กระบวนการเรียนรู้จากแหล่งเรียนรู้ในชุมชนและธรรมชาติ. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิชย์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2553). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ (ฉบับที่11) พ.ศ. 2555–2559. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.
อภิษฎา ทองสอาด. (2562). การตระหนักรู้ของชุมชนถึงคุณค่าเมืองเก่าสงขลาสู่เยาวชนผ่านกระบวนการเรียนรู้
แบบมีส่วนร่วม. วารสารวิจัยเพื่อพัฒนาเชิงพื้นที่, 11(1), 1-21.