Soft Power for Tourism Promotion Management in Taladphlu Community

Main Article Content

Chada Triamvithaya

Abstract

The “soft power” is used to refer to transliteration “Cultural power” that is hidden in various activities in the context of public policy implementation by communicating strategically in the form of campaigns and public relations to civil society at all levels to be aware to make those under this power concept Values according to the goals of the established strategy. The values according to goal of the established strategy with a charming way create a visual delight ready to be part of cooperation because it is accepted rather than the use of force from the “hard power”.


The objectives of this research are: (1) study soft powers that promote cultural tourism in Talatphlu community; (2) explore cultural tourism routes of Chinese communities in Bangkok. This paper is mixed methods research which was qualitative and qualitative are involved. The methods used for qualitative data collection in the depth interviews and focus groups meeting consisted of the three participants in the event providing cultural tourism activities for Talatphlu community tourism promotion, two participants in professional in business owner, one participant who stay in Talatphlu community, one participant who is a historian community. The surveys were collected by 60 respondents of Thai tourists.


The result from the qualitative research found that the pull of culture attractions in “Talatphlu” which is an old Chinese community in Bangkok where the “soft Power” that powers to build culture, traditions and beliefs becomes something of tourism market value. The visitors can touch the experience historical and cultural heritage which walking tourism activity in this community by walking tour street for to see religious sites in Talatphlu community. Therefore, the tourists get to experience the dimensions of religion and belief which is the soft power in accessing community-based tourism attractions.


 

Article Details

How to Cite
Triamvithaya, C. (2022). Soft Power for Tourism Promotion Management in Taladphlu Community. ASIA PARIDARSANA, 43(2), 70–98. Retrieved from https://so01.tci-thaijo.org/index.php/asianreview/article/view/257316
Section
บทความวิจัย (Research Articles)
Share |

References

รายการอ้างอิง

ภาษาไทย

กฤศนุ สมบุศย์รุ่งเรือง.2552. “การศึกษาอัตลักษณ์สิ่งแวดล้อมทางวัฒนธรรมของชุมชนย่านตลาดพลู เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร”.วิทยานิพนธ์บัณฑิตวิทยาลัย,มหาวิทยาลัยศิลปากร.

กวี รักษ์พลอริยะคุณ.2546. “การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมของชุมชนย่านตลาดพลู”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต,สถาบันราชภัฏธนบุรี.

กาแฟคำ.2558. “ไทยต้องทำให้อำนาจละมุน (Soft Power) ผยองได้”. กรุงเทพธุรกิจออนไลน์.เข้าถึงเมื่อวันที่ 14 ธันวาคม 2564.สืบค้นจาก https:/www.bangkokbiznews.com/blog detail/634828

กุลศิร อรุณภาคย์.2553. ศาลเจ้า ศาลจีนในกรุงเทพฯ. กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับบลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).

ดอน ปรมัตถ์วินัย.2561. “บทสัมภาษณ์พิเศษเรือง Soft Power Diplomacy ที่พาไทยเป็นที่ยอมรับทั่วโลก”. สยามรัฐออนไลน์. 3 พฤษภาคม 2562.เข้าถึงเมื่อวันที่ 14 ธันวาคม 2564.สืบค้นจาก htps://siamrath.co.th

ตีรณ พงศ์มฆพัฒน์.2550. เศรษฐศาสตร์มหภาค : ทฤษฎี นโยบายและการวิเคราะห์สมัยใหม่. พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ถาวร สิกขโกศล.2554. แต้จิ๋ว: ชนกลุ่มน้อยที่ยิ่งใหญ่. กรุงเทพฯ: มติชน.

นพรัตน์ สมเด็จพระ.2515.พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา. พิมพ์ครั้งที่ 5. พระนคร.บรรณาคาร.

พรพรรณ จันทโรนานนท์.2546. วิถีจีน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น จำกัด.

พวงร้อย กล่อมเอี้ยงและคณะ.2550. โครงการวิจัย เรื่อง ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นวิถีวัฒนธรรมริมน้ำย่านตลาดพลูจากคลอบางหลวงถึงคลองด่าน. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

พิมพ์ประไพ พิศาลบุตร.2549. นายแม่. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์ จำกัด.

มนชนก จุลสิกขี.2562. “แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา วัดในพื้นที่ฝั่งธนบุรี”.วารสารการจัดการปริทัศน์ 21(2) . คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.

วรศักดิ์ มหัทธโนบล.2546. คือ “ฮากกา” คือ “จีนแคะ”. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

วราภรณ์ จิวไชยศักดิ์.2542. “การกินอยู่ของคนไทยกับนโยบายการสร้างชาติของจอมพลป. พิบูล-สงคราม”. จุลสารไทยคดีศึกษา. 5(2): 36-41.

ส. พลายน้อย (สมบัติ พลายน้อย). 2532. สารถดีชีวิตคนไทยในสมัยโบราณ. กรุงเทพฯ.แสงศิลป์การพิมพ์.

สกินเนอร์, จี. วิลเลียม.2548.สังคมจีนในประเทศไทย ประวัติศาสตร์เชิงวิเคราะห์Chinese society in Thailand : an analytical history. แปลโดย ชาญวิทย์ เกษตรศิริและคณะ.กรุงเทพฯ : มูลนิธิโตโยต้า,มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.

สุภางค์ จันทวานิช. 2547. วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุรชาติ บำรุงสุข.2557. Soft Power. กรุงเทพฯ: สำนักข่าวกรองแห่งชาติ.

อิงอร เนตรรานนท์.2562. “พลังอำนาจแห่งชาติซอฟต์พาวเวอร์ของไทยในศตวรรษที่ 21”.วิทยานิพนธ์บัณฑิตวิทยาลัย,มหาวิทยาลัยรังสิต.

ภาษาต่างประเทศ

Eivind B. Furlund.2008. “Singapore, from third to first world country. The effect of development in Little India and Chinatown”. Master of Philosophy in development studies, specializing in Geography. Retrieved Nov 11,2021, from https://brage.bibsys.no/xmlui/handle/11250/265248.

Nye, Jr., Joseph S.2004. Soft Power: The Means to Success in World Politics. New York: PublicAffairs. Retrieved May 24,2021, from https://wcfia.harvard.edu/publications/soft-power-means-success-world-politics

Nye, Jr., Joseph S.2006.The Power Game Paperback. New York: Public Affairs. Retrieved May 24,2021, from https://www.goodreads.com/en/book/show/342076

Nye, Jr., Joseph S.2006.Think Again: Soft Power. Retrieved May 24,2021, from https://foreignpolicy.com/2006/02/23/think-again-soft-power/

ภาษาจีน

曹春平.2008.《闽南建筑》,福州:福建人民出版社。

陈柳玲.2012.《泰国拉玛二、三世时期佛教美术中的中国美术影响》,北京大学博士研究生为论文。

黄素芳.2006.《贸易与移民一清代中国移民运罗历史研究》厦门大学博士论文。