The development of history, identity, local wisdom of Ban Krabao, Ban Nong Bua and Ban Ja Kut, Non Sung Sub-district, Khun Han District, SiSaKet
Keywords:
Identity, Local wisdom, Ban Krabao, Ban Nong Bua, Ban Ja KutAbstract
The objectives of this article were 1) to study the development of history, identity, local wisdom of Ban Krabao, Ban Nong Bua and Ban Ja Kut, Non Sung Sub-district, Khun Han District, SiSaKet, 2) to study the process of the creation, transference and the the change of local wisdom and 3) to manage the knowledge management according to the 2 mentioned objectives to be in ready and easy to access condition.
The result found that the area of Ban Krabao, Ban Nong Bua and Ban Ja Kut which were the part of Non Sung Sub-district, Khun Han District, SiSaKet in the past was the habitat of Khom and Laos, respectively. Then there was the migration to this area and received the authority to rule the city. With the prosperity of natural resources, environment and relation, this area had the continuous development of history since pre-historic era until present Thai state. Then it influenced the creation of wisdom in the following time.
The local wisdom was the identity of this local. It was the attempt to live with the nature and society composing of at least 2 major races which were Laos and Khmer that might aware of each other’s value which were witch dancing wisdom (Ban Ja Kut), hats and reed mats weaving wisdom (Ban Nong Bua) and the dying of Krabao fruit and wagon making (Ban Krabao). There 4 wisdoms went through the process of creation, inherit, change and development to comply with the change of economy, society and technology in the present.
References
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). รายงานการวิจัยเรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการพัฒนาหลักสูตรและการจัดการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ : คุรุสภาลาดพร้าว.
กฤษณา วงษาสันต์ และคณะ. (2542). วิถีไทย. กรุงเทพฯ : บริษัท คอมฟอร์ม จำกัด.
คณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์ศรีสะเกษ. (2535). ประวัติศาสตร์ศรีสะเกษฉบับสมบูรณ์.ศรีสะเกษ : ศรีสะเกษฉบับสมบูรณ์.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2531). หมู่บ้านกับการพึ่งตนเอง ใน ภูมิปัญญาแห่งอีสาน : รวมบทความอีสานคดีศึกษา. มหาสารคาม : ภาควิชาภาษาไทยและภาษาตะวันออก คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2536). ภูมิปัญญาอีสาน 2. อุบลราชธานี : ศิริธรรมออฟเซท (ที่ระลึกในงานฌาปนกิจศพนายลิขิต จันทรเกษ ณ เมรุวัดพระบรมธาตุ อำเภอตระการพืชผล จังหวัดอุบลราชธานี วันที่ 12 ธันวาคม 2536.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2541). คติชาวบ้านอีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : อักษรวัฒนา.
จารุวรรณ ธรรมวัตร และคณะ. (2541). ความหลากหลายทางภูมิปัญญาและวิถีเศรษฐกิจในชุมชนสองฝั่งโขง. มหาสารคาม : อาศรมวิจัย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ประจักษ์ บุญอารีย์. (2542). คมภูมิปัญญาเพื่อการพัฒนาอีสาน. อุบลราชธานี : มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
ประนุช ทรัพยสาร. (2525). วิวัฒนาการทางเศรษฐกิจหมู่บ้านในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย พ.ศ.2394 – 2475. วิทยานิพนธ์ อ.ม.(ประวัติศาสตร์). กรุงเทพฯ :บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประวัติมหาดไทยส่วนภูมิภาคจังหวัดศรีสะเกษ. (2529). กรุงเทพฯ : กระทรวงมหาดไทย.
ประเวศ วะสี. (2534). การศึกษาชาติกับภูมิปัญญาท้องถิ่น ใน การสัมมนาทางวิชาการเรื่องภูมิปัญญาชาวบ้านกับการดำเนินงานด้านศิลปวัฒนธรรมกับการพัฒนาการพัฒนาขนบ. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
ปิยนาถ บุนนาค. (2550). ประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่ (ตั้งแต่การทำสนธิสัญญาเบาว์ริ่งถึงเหตุการณ์ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2516). พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภราดร ศรปัญญา และคณะ. (2558). ศรีสะเกษ จังหวัดของเรา 2 : ภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจ การคมนาคม และสิ่งแวดล้อม. อุบลราชธานี : ยงสวัสดิ์อินเตอร์กรุ๊ป.
รัตนะ บัวสนธ์. (2537). ที่มาและความหมายของภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์.
วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์ และภูมิปัญญาจังหวัดศรีสะเกษ. (2543).กรุงเทพฯ : คุรุสภา.
สภาวัฒนธรรมจังหวัดศรีสะเกษ และสำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ. (2543). ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ภูมิปัญญาอันเป็นเอกลักษณ์จังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ : สภาวัฒนธรรมฯ.
สุทัศน์ กองทรัพย์. (2536). ความสำคัญของเมืองคูขันธ์ สังฆะ และสุรินทร์ พ.ศ.2302 – 2450.ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (ประวัติศาสตร์). มหาสารคาม : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษและภาคีเครือข่าย. (2545). ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น : ประวัติอำเภอ ตำบล หมู่บ้าน ของจังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ : สำนักงานจังหวัดฯ.
สำนักงานเทศบาลตำบลโนนสูง (ม.ป.ป.). ข้อมูลการวิจัยชุมชนด้วยวิธีวิจัยเชิงชาติพันธุ์วรรณนาแบบเร่งด่วน (RECAP) ของเทศบาลตำบลโนนสูง อำเภอขุนหาญ จังหวัดศรีสะเกษ. ม.ป.ท.: ม.ป.พ..
เอกวิทย์ ณ ถลาง และคณะ. (2544). ภูมิปัญญาอีสาน. กรุงเทพฯ : บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง และมูลนิธิภูมิปัญญา.
เอกวิทย์ ณ ถลาง และคณะ. (2546). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการจัดการความรู้. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
อุศนา นาศรีเคน. (2546). อีสานในการรับรู้และทัศนะของผู้ปกครองกรุงเทพฯ ตั้งแต่หลังกบฏเจ้าอนุวงศ์ พ.ศ.2369 ถึง การเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ.2475. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม.(ประวัติศาสตร์). เชียงใหม่ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เอเจียน แอมอนิเย. (2541). บันทึกการเดินทางในลาวภาค 2 พ.ศ.2440. แปลโดย ทองสมุทร โดเร และ สมหมาย เปรมจิตต์. เชียงใหม่ : สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ทบวงมหาวิทยาลัย.
กัด ศรีระเจริญ, ชาวบ้านบ้านจะกุด หมู่ 7. สัมภาษณ์. 25 กรกฎาคม 2563
ตุ สายจันทร์, ชาวบ้านบ้านกระเบา หมู่ 4. สัมภาษณ์. 17 กรกฎาคม 2563.
เทพ สะอาด, ชาวบ้านบ้านกระเบา หมู่ 4. สัมภาษณ์. 17 กรกฎาคม 2563.
บุญมี พิมมาศ, ชาวบ้านบ้านหนองบัว หมู่ 6. สัมภาษณ์. 20 กรกฎาคม 2563.
มณี อุปสุข, ชาวบ้านบ้านกระเบา หมู่ 6. สัมภาษณ์. 17 กรกฎาคม 2563.
ศศิวิมล คำลอย, เจ้าหน้าที่สำนักงานเทศบาลตำบลโนนสูง. สัมภาษณ์. 25 กรกฎาคม 2563