The Curriculum Development and the Learning and Teaching Media Production of Dhamma Scholar Householders for Tertiary Students and General People.
Keywords:
Development, Dhamma Scholar Householders, Higher Education, Curricula, Digital MediaAbstract
The objectives of this research were to effectively create and develop the curriculum of Dhamma scholar householders in the level 1, the level 2, and the level 3 for undergraduate students and general lay people as well as to effectively produce the digital media in teaching and learning for Dhamma scholar householders in the level 1, the level 2, and the level 3 for undergraduate students and general lay people in order to compare the learning achievement of undergraduate students and general lay people between pre-teaching and post-teaching, employing the curriculum of Dhamma scholar householders in the level 1, the level 2, and the level 3 developed by the researchers. The instruments in this research were the overall average, the standard deviation (SD), and the questionnaire for content analysis.
The results of this research were as follows 1. The overall efficiency of the curriculum and the teaching materials developed by the researchers of Dhamma scholar householders for undergraduate students and general lay people was at 84.73 / 85.80. This implies that the curriculum and the teaching and learning materials were correlated with the set of 80/80 benchmark. 2. The overall learning achievement of Dhamma scholar householders in the level 1, the level 2, and the level 3 for undergraduate students and general lay people in post-teaching, by using the digital media developed by the researchers, was statistically significant and higher than the pre-teaching at .05.
References
พระมหาคณาวุฒิ อคฺคปญฺโญ (บารุงทรัพย์). (2563). การจัดการเรียนรู้แบบกระบวนการกลุ่มสัมพันธ์วิชาธรรม หลักสูตรธรรมศึกษาชั้นตรี ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต (การสอนสังคมศึกษา) บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภูริชญา เผือกพรหม. (2559). การพัฒนาหลักสูตรการรู้ภาษาอังกฤษตามแนวคิดการบูรณาการเนื้อหากับภาษาและการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานสำหรับนักศึกษามัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีรภัทร ไม้ไหว. (2552). แนวทางการสร้างหลักสูตรสถานศึกษาของโรงเรียน เขตลาดกระบัง สังกัดกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สิรีธร สันแดง. (2559). การออกแบบสื่อบูรณาการเพื่อพัฒนาความสามารถด้านมิติสัมพันธ์และจินตภาพสำหรับเด็กปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปะการออกแบบ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุมาลี เชื้อชัย. (2561). การพัฒนาหลักสูตรเพื่อส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศและดิจิทัลแก่นิสิต ในรายวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครูประถมศึกษา. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัยมหาวิทยาลัยศิลปากร ปีที่ 10 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม– ธันวาคม 2561), 65-79.
อภิชาติ เนินพรหม. (2562). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามสภาพจริงสำหรับครูผู้สอนอาชีวศึกษา. วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษาภาคใต้ 1 ปีที่ 5 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม-ธันวาคม 2562, 80-91.
