The Marketing Guidelines of the "Happy Sunday" Online Cosmetic Store
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this study is to analyze the environmental management factors of the Happy Sunday cosmetics brand, identify key marketing components, define, and contextualize the elements of the cosmetics business, and establish effective marketing strategies for the Happy Sunday cosmetics brand.
The study employed a survey-based component analysis approach to condense the number of marketing components in the cosmetics business from 33 to 8 components, which can be explain 76.099 % of the cosmetics marketing.
The definitions and meanings of contemporary online cosmetic store components are as follows: 1) Contemporary online cosmetic store 2) Optimization online cosmetic store 3) Satisfied online cosmetic store 4) Memorable online cosmetic store 5) Emotional online cosmetic store 6) Tangible online cosmetic store 7) Incredible online cosmetic store and 8) Competitive online cosmetic store.
In addition, the presentation of marketing strategies for the cosmetic business involved engaging in brainstorming sessions with the business owners and employees of the Happy Sunday brand. The objective was to establish the "COSMETIC" framework, which defines it as an "online cosmetic store that consistently surpasses customer expectations, leaving a lasting impression." This framework serves as a comprehensive marketing guideline specifically tailored to the Happy Sunday cosmetic brand, aligning seamlessly with the demands of the target consumer group.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2552). สถิติสำหรับงานวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ภาควิชาสถิติการจัดการตลาด มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เกศมณี เลิศกิจจา. (2560). แนะนำเคล็ดลับพาเครื่องสำอางไทยบุกตลาดโลก. สืบค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2566 จาก https://sme.krungthai.com.
โกศล ตรัยชิรอาภรณ์. (2558). แผนธุรกิจโรงงานถุงพลาสติก เอส.ที.โปรดักส์. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไกรชิต สุตะเมือง, เรวดี อันนันนับ และเฉลิมพร เย็นเยือก. (2552). ระเบียบวิธีวิจัยทางธุรกิจ. กรุงเทพฯ: เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น อินโดไชน่า.
จุฑามาศ สุขเณศกุล. (2548). การศึกษาตลาดและการจัดการกลยุทธ์เพื่อเพิ่มยอดขายของผลิตภัณฑ์นมเปรี้ยว ของบริษัท แอ็ดว้านซ์มิลค์โปรดักซ์ จำกัด. การค้นคว้าอิสระ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
จุฑารัตน์ นิ่มนวล. (2557). การตัดสินใจซื้อผลิตภัณฑ์นมพร้อมดื่มจากปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดของผู้บริโภคในเขตเทศบาล จังหวัดสมุทรสงคราม. สาขาการตลาด คณะบริหารธุรกิจ บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ณัฐพัชญ์ วงษ์เหรียญทอง. (2557). Content Marketing เล่ําให้คลิกพลิกแบรนด์ให้ดัง.กรุงเทพฯ: เนชั่น อินเตอร์เนชั่นแนล เอ็ดดูเทนเมนท์.
ถิรวรรณ สกุลวงศ์สิริโชค และณัฐสพันธ์ เผ่าพันธุ์. (2563). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน การตลาดเชิงประสบการณ์กับการสนับสนุนแบรนด์ของอุตสาหกรรมเครื่องสําอางในประเทศไทย. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(3), 126-141.
ธิดาภรณ์ ศรีฟ้า. (2562). การรับรู้การสื่อสารการตลาดของผู้บริโภคต่อภาพลักษณ์ผลิตภัณฑ์ขององค์การส่งเสริมกิจการโคนมแห่งประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.
นัคภัค คนฑา. (2549). ทัศนคติและพฤติกรรมการซื้อครีมบำรุงผิวหน้าของผู้หญิงวัยทำงาน ในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, บธ.ม. (การตลาด). มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ.
นิรุจ จันทร์แสง. (2559). การศึกษากลยุทธ์แรนด์พันธมิตรของแบรนด์ Huawei และ Leica ที่มีผล ต่อ co-brand product กรณีศึกษา: Huawei P9. การค้นคว้าอิสระปริญญา มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพค์รั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ประเทือง รอดเพ็งสังคหะ. (2533). พิษจากเครื่องสำอาง. กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข.
ประภา กุลเกียรติประวัติ และกตัญญู หิรัญญสมบูรณ์. (2562). ระดับความคิดเห็นในคุณภาพของเครื่องสำอาง แบรนด์ไทยของผู้ใช้เครื่องสำอางในเขตภาคกลางของประเทศไทย. วารสารการบริหารและการจัดการ, 9(1), 81-93.
วรางคณา อดิศรประเสริฐ. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการตลาดสําหรับผู้ประกอบการสตรีในชุมชน: กรณีศึกษาวิสาหกิจขนาดย่อมผลิตภัณฑ์กระดาษสา. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 17(1), 184-199.
วราภรณ์ หัตถกี. (2554). การศึกษาทัศนคติของกลุ่มผู้สนใจรถยนต์ไฟฟ้าไฮบริด. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิฉาย พิมพรรค์. (2565). กลยุทธ์ความเป็นผู้นำทางการตลาดและผลกำไรขององค์กรธุรกิจเครื่องสำอางใน ประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 16(2), 1-12.
ศศิมา สุขสว่าง. (2562). การระดมความคิด (Brainstorm) เทคนิคความคิดสร้างสรรค์และพัฒนานวัตกรรม. สืบค้นเมื่อ 19 มีนาคม 2566, จาก https://www.sasimasuk.com/15842 591/brainstorm-เทคนิคพัฒนาความคิดสร้างสรรค์และนวัตกรรม.
ศิริกุล เลากัยกุล. (2550). สร้างแบรนด์อย่างพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์ผู้จัดการรายสัปดาห์.
สุวิมล ติรกานันท์. (2551). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสรี วงษ์มณฑา. (2542). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: บริษัทธีระฟิล์ม และไซแท็กซ์ จำกัด.
อนิรุทธ์ ผ่องแผ้ว. (2553) ปัจจัยที่มีความเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการซื้อสินค้าเฮ้าส์แบรนด์ ในร้าน สะดวกซื้อของผู้บริโภคในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล: กรณีศึกษา เทสโก้ โลตัสเอกซ์เพรส. รายงานวิจัยคณะบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
อรรถไกร พันธุ์ภักดี. (2559). การเปรียบเทียบผลการใช้สถิติวิเคราะห์ข้อมูล เพื่อตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของแบบวัดทุนทางสังคม ระหว่างการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสํารวจกับการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน, วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร, 11(2), 46-61.
อรวี พรหมวัง. (2564). การศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้อเครื่องสำอางในภาวะวิกฤต
การระบาดโควิด-19 ของผู้หญิงที่ทำงานในกรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต วิทยาลัยการจัดการ. มหาวิทยาลัยมหิดล.
Comrey, A. L. & Lee, H. B (1992). A First Course in Factor Analysis. (2nd. ed.). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.