Entrepreneurial capability for business competition in the digital era
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research were 1. to examine entrepreneurs’ attitudes and competencies in leveraging digital technologies to enhance competitive advantage. 2 to analyze the causal relationships among factors influencing entrepreneurial competitiveness in the digital era. 3. To propose strategic approaches and policy recommendations for strengthening entrepreneurs’ competitive capabilities in the context of digital transformation. This research employed a mixed-methods approach, integrating both qualitative and quantitative methodologies to ensure comprehensive analysis. The quantitative phase utilized Structural Equation Modeling (SEM) through Path Analysis, with parameter estimation conducted via the Maximum Likelihood (ML) technique. This analytical framework enabled the examination of both direct and indirect effects among latent and observed variables, thereby providing robust insights into the causal mechanisms underlying the studied phenomena.
The results found that competencies in leveraging digital technologies to enhance competitive advantage indicated at high level. to consider at each factor found at high level at all factors which can be ranged from the highest level on Knowledge management ( = 3.958, S.D. = 0.674), Organizational innovation
( = 3.955, S.D. = 0.749), Social responsibility (
= 3.908, S.D. = 0.747) respectively whereas the lowest level indicated on Competitive advantage (
= 3.886, S.D. = 0.0.947) Upon the software package processing upon the structural equation model found that all indicators indicated above the benchmark. χ2/df = 92.952, P-value = 0.002, GFI = 0.977, CFI = 0.987Therefore, it can be concluded that the results of this analysis are consistency to the Empirical data.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ชญาพัฒน์ เลิศอำนาจกิจเสรี. (2565). เศรษฐกิจดิจิทัล: การเกิดและพัฒนาการ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 10(5), 2273-2283.
ปองพล วงศ์วิศิษฐ์ ศิริมา วิภาตวรรณะ วราพร วรณะพันธุ์ และตวงพร สุพรรณเพ็ชร. (2565). ปัจจัยความสามารถในการบริหารเพื่อเข้าสู่เศรษฐกิจดิจิทัล. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 11(2), 213-227.
ฟารีดา มะ, ชญานิศ ประทุมรัติน์ และเพชราภรณ์ วงค์หลวง. (2567). ความได้เปรียบทางการแข่งขันของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 13(1), 61-77.
รุ่งทิวา ภิรมย์ อรพิณ สันติธีรากุล และเขมกร ไชยประสิทธิ์. (2565). ปัจจัยที่มีผลต่อความพร้อมของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในจังหวัดเชียงใหม่ในการปรับเปลี่ยนธุรกิจด้วยดิจิทัล. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 8(3). 1-14.
อนุวัต สงสม. (2562). ผลของความสามารถทางนวัตกรรมที่มีต่อความได้เปรียบทางการแข่งขันสำหรับวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในจังหวัดสงขลา. Veridian E-Journal Silpakorn University, 12(3), 821-835.
Barney, J. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of management, 17(1), 99-120.
Henry, M. (1989). On management: inside our strange world of organizations. New York: Free Press.
Likert, R. (1932). A technique for measurement of attitudes. Archives of Psychology, 140, 5-55.
Von Bertalanffy, L. (1968). General System Theory: Foundations, Development. New York: George Braziller.
