Competitive advantage of small and medium-sized enterprises (SMEs) entrepreneurs in the Bangkok metropolitan area, Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aims to (1) investigate management innovation and value-added strategies that contribute to the development of competitive advantage among small and medium-sized enterprises (SMEs), and (2) analyze the structural alignment between innovation constructs and value creation that influence SMEs’ competitive advantage. A quantitative research methodology was employed, utilizing path analysis to examine causal relationships based on data collected from SME employees. The research instrument was a structured questionnaire, whose content validity was verified by subject-matter experts using the Item-Objective Congruence (IOC) index. The reliability of the instrument was assessed through internal consistency analysis using Cronbach’s alpha coefficient.
The research findings revealed that: (1) Management innovation exhibited a statistically significant positive causal relationship with value creation at the 0.05 level (P < 0.05). The predictive validity of the model indicated that the proposed causal structure significantly contributed to enhancing the competitive advantage of small and medium-sized enterprises (SMEs). (2) Management innovation also demonstrated a statistically significant positive causal relationship with competitive advantage (P < 0.05). Furthermore, value creation was found to have a statistically significant positive causal effect on competitive advantage (P < 0.05). The model’s predictive performance confirmed that the identified causal pathways effectively explained the mechanisms through which SMEs achieve competitive advantage.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ภัทรพล ชุ่มมี. (2565). นวัตกรรมการตลาดที่ส่งอิทธิพลต่อการสร้างมูลค่าเพิ่มของธุรกิจเพื่อสังคม. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(2), 147-159.
ธนกร แก้วมณี และจิรพล จิยะจันทน. (2561). บทบาทของนวัตกรรมต่อความสำเร็จของธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมประเภทเฟอร์นิเจอร์และสินค้าตกแต่งบ้าน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(2). 606-618.
สุดารัตน์ พิมลรัตนกานต์. (2564). การเพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน มูลค่าเพิ่ม และความสามารถในการจัดการนวัตกรรมของผลิตภัณฑ์สินค้าเกษตรมะม่วงเพื่อการส่งออกในบริบทพื้นที่จังหวัดฉะเชิงเทรา, Southeast Bangkok Journal. 17(1), 41-54.
ฟารีดา มะ ชญานิศ ประทุมรัติน์ และเพชราภรณ์ วงค์หลวง. (2567). ความได้เปรียบทางการแข่งขันของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 13(1), 61-76.
พีรพงศ์ ทิพนาค ชนาภรณ์ ปัญญาการผล และวิศิษฐ์ศักดิ์ บุญจิตต์. (2566). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการธุรกิจขนาดย่อม ในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 12(2), 103-118.
วีณา กรแก้ว. (2564). ผลการวิจัยเรื่องปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อการจัดการนวัตกรรมและความได้เปรียบทางการแข่งขัน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยบูรพา.
Barney, J. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of management, 17(1), 99-120.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of psychological testing (3rd ed.). Harper & Row.
Henry, M. (1989). On management: inside our strange world of organizations. New York: Free Press.
Joreskog, K. G., & Sorbom, D. (1993). LISREL 8: Structural Equation Modeling with the SIMPLIS Command Language. Chicago, IL: Scientific Software International.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 22(140), 1-55.
Porter, M.E. (1998). The Competitive Advantage: Creating and Sustaining Superior Performance. NY: Free Press.
Saris, W.E. & Strenkhorst, L. H. (1984). Causal modeling non experimental research: Dissertation Abstract International. An Introduction to the lisrel approach, 47(7), 2261-2270.
Schramm, W. (Ed.). (1949). Mass communications. University of Illinois Press.
