การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในเขตกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) กำหนดกรอบองค์ประกอบและตัวบ่งชี้ที่เหมาะสมกับการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ในเขตกรุงเทพมหานคร 2) พัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในเขตกรุงเทพมหานคร และตรวจสอบประเด็นการบริหารที่ควรได้รับการพัฒนา และ3) ศึกษาแนวทางในการพัฒนาการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ในเขตกรุงเทพมหานคร
รูปแบบวิจัยเป็นแบบผสมวิธี ทั้งวิธีการในเชิงคุณภาพ และในเชิงปริมาณ แบ่งการวิจัยออกเป็น 3 ระยะ ระยะที่ 1 เป็นการวิเคราะห์เอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และองค์ความรู้ของผู้ทรงคุณวุฒิ
เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบบันทึกข้อมูลและแบบสัมภาษณ์เชิงลึก และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ระยะที่ 2 เป็นการวิจัยในเชิงปริมาณ จากกลุ่มตัวอย่างซึ่งประกอบด้วยผู้เกี่ยวข้องกับการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 264 คน ซึ่งได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบจัดชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ แบบสอบถามมาตรส่วนประมาณค่า 5 ระดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐาน และสถิติอนุมาน ส่วนระยะที่ 3 เป็นการวิจัยในเชิงคุณภาพ
โดยอาศัยองค์ความรู้จากผู้ทรงคุณวุฒิที่มีประสบการณ์สูงทางด้านการบริหารวิชาการของโรงเรียนเอกชนในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 12 คน ใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างเป็นเครื่องมือเก็บรวบรวมข้อมูล และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. องค์ประกอบที่เหมาะสมกับการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานมีทั้งหมด 7 องค์ประกอบ 93 ตัวบ่งชี้
2. รูปแบบการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ในเขตกรุงเทพมหานครที่พัฒนามีทั้งหมด 7 องค์ประกอบ โดยมีความสำคัญในระดับใกล้เคียงกันซึ่งผู้บริหารโรงเรียนต้องบริหารไปพร้อมกัน เรียงตามลำดับคือ 1) การวางแผนงานวิชาการของโรงเรียน 2) การจัดกระบวนการเรียนการสอน 3) การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา 4) การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนการสอน 5) การพัฒนาและใช้สื่อเทคโนโลยีการศึกษา 6) การวัดผล ประเมินผลและเทียบโอนผลการเรียน และ7) การนิเทศภายในโรงเรียน
3. แนวทางในการบริหารวิชาการสำหรับผู้บริหารโรงเรียนเอกชน ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในเขตกรุงเทพมหานคร ได้แก่ ผู้บริหารต้องมีความรอบรู้ขอบข่ายงานวิชาการที่สำคัญ โดยเฉพาะด้านการพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา การจัดการเรียนการสอน และการวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนการสอน โดยใช้การบริหารตามแนวทางของ PLC การจัดการเรียนการสอนของครู ควรเป็นไปตามแผนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ โรงเรียนมีการหลอมรวมหลักสูตรตามนโยบายของกระทรวงศึกษาธิการกับบริบทของชุมชน สังคม และผลการสอบ O-Net จัดให้ครูมีความรู้และให้ทำวิจัยเพื่อพัฒนาการสอนในทุกภาคเรียน รวมทั้งมีการนิเทศภายในโรงเรียนตามแผนด้วยวิธีการที่หลากหลาย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กมลรัตน์ ทีสมบูรณ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนขนาดเล็กจังหวัดสระแก้ว. Journal of Nakhonratchasima College, 11(2), 153-162.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2549). แนวทางการบริหารหลักสูตรและการเรียนการสอนตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภา.
กังวาน อุตมะ (2561). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาเอกชน ภาคกลางตอนล่าง สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.
ชุติมา จันทร์ประเสริฐ. (2563). รูปแบบความเป็นเลิศในการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.
ธัญญา เรืองแก้ว. (2550). การทดสอบทางการศึกษา(O-NET)สำคัญอย่างไร. วารสารวิชาการ, 10(4), 78-79.
เบญจภรณ์ รัญระนา. (2559). องค์ประกอบการบริหารงานวิชาการที่มีประสิทธิภาพของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจังหวัดนครปฐม. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.
ประยูร เจริญสุข. (2553). การพัฒนาตัวบ่งชี้งานวิชาการของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์
ดุษฎีบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปิยนุช สุวรรณนิตย์ พรพิพัฒน์ เพิ่มผล. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาภาคใต้ตอนบน. วารสารสารสนเทศ, 16(2), 124-134.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
ภาระดี อนันต์นาวี. (2555). หลักการ แนวคิด ทฤษฎีทางการบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: พิมพ์ลักษณ์.
วิจารณ์ พานิช. (2555). องค์แห่งการเรียนรู้และการจัดการความรู้. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: ตถาตา พับบลิเคชัน.
วิทยากร เชียงกูล. (2562). ปฏิรูปประเทศไทย: ปัญหาหลักของการศึกษาไทย. 17 มิถุนายน 62 หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ. วิทยาลัยนวัตกรรมสังคม มหาวิทยาลัยรังสิต.
วิสาร ปัญญชุณห์. (2564). รูปแบบการบริหารจัดการโรงเรียนเอกชนสู่ความเป็นเลิศ INTERSECT model. รายงานการวิจัยเพื่อขอประเมินแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งวิชาการที่ปรึกษาด้านระบบบริหารจัดการศึกษาสำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2559). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560- 2564). กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์.
Austin, E. G., & Reynolds, D. J. (1990). Managing for improved school effectiveness: An international survey. School organization, 10, 2-3.
Baskett, S., & Miklos, E. (1992). Perspectives of effective principals. The Canadian administrator. administrator.
Bruce, Francis J. (1978). Curriculum and instruction in the International-Encyclopedia of Higher Education. Vol. 3, San-Francisco. Jossey-Bass Publishers.
Deming, Edward W. (2009). ความหมายของ PDCA. (ออนไลน). แหล่งทมี่มา: http://uac.kka.ac. th/metamorph _grass/QA/Report/PDCA.pdf.
Edmonds, R. (1982). Programs of school improvement: An overview. Educational Leadership, 40(3), 4-11.
Faber, Charles F. and Sharon, Gilbert F. (1970). Elementary School Administration Theory and Practice. New York: Rinchart and Winston.
Fullan, M. (2005). Leadership and sustainability: System thinkers in action. Thousand Oaks, CA: Sage Publications Ltd.
Glickman, Stephen P. Gordon, Jovita M., Ross-Gordon (2007). Supervision and instructional leadership: A developmental approach. (7th ed.): The United States of America.
Hord, S. M. (1997). Professional Learning Communities: Communities of Continuous Inquiry andImprovement [Internet]. Southwest Educational Development Laboratory. Retrieved from http:/www. sedl. org/ siss/plccredit.html
Lunenburg, F.C. and Allan C. Ornstein. (2012). Educational Administration: Concepts and Practices, (6th ed). Belmont, CA: Wadsworth.
Peerapong Tipanark. (1991). Teaching Competency Needs of Vocational Agriculture Teachers as Perceived by Vocational Agriculture Teachers and Administrators in Thailand. PhD Dissertation, Universiti Pertanian Malaysia.
Pierce, Lorraine V. (1991). Effective schools for national origin language minority students. Washington, DC: The Mid Atlantic Equity Center.
Ruff & Shoho. (2005). Evaluation models viewpoints on educational and human services evaluation. (8th ed). Boston: Khuwer-Nijhoff Publishing.
Sammons, P., Hillman, J., & Mortimore, P. (1995). Key Characteristics of Effective Schools: A Review of School Effectiveness Research. Institute of Education, University of London.
Senge, P. M. (1990). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization. New York: Doubleday.
Sergiovanni, T. (1994). Building community in schools. San Francisco, CA: Jossey Bass.
Sergiovanni, T. J.; & Others. (1980). Education governance and administration. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.
Smith, Edward W. and Others. (1969). The Education’s Encyclopedia. New Jersey, Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Yates, Peggy. (2000). Instructional Leadership Behaviors of Principals and the Effects of a Balanced Beginning Reading Program in Exemplary Elementary Schools in Northeast. North Carolina. Regent University.
