การศึกษาและออกแบบเครื่องประดับในเชิงสร้างสรรค์ ที่มีต่อภาพลักษณ์ของกลุ่มดอกไม้กลายพันธุ์ กรณีศึกษาประเภทนักเรียน/นักศึกษา

Main Article Content

ณัฐธิกานต์ ปิ่นจุไร
มิยอง ซอ
นิรัช สุขสังข์
สุชาติ เถาทอง

บทคัดย่อ

การศึกษาและออกแบบเครื่องประดับในเชิงสร้างสรรค์ ที่มีต่อภาพลักษณ์ของกลุ่มดอกไม้กลายพันธุ์ กรณีศึกษาประเภทนักเรียน/นักศึกษา งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาภาพลักษณ์ วิถีชีวิต ของกลุ่มดอกไม้กลายพันธุ์ที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคม และเพื่อออกแบบเครื่องประดับในเชิงสร้างสรรค์ ที่มีต่อภาพลักษณ์ของกลุ่มดอกไม้กลายพันธุ์ มุ่งศึกษาข้อมูลในประเด็นของศึกษาภาพลักษณ์ วิถีชีวิต ที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคม และวิธีการสร้างสรรค์ผลงาน โดยศึกษาจากเอกสาร บทความและตำรา รวมถึงการเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้เชี่ยวชาญและผู้ทรงคุณวุฒิในที่เกี่ยวข้อง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลครั้งนี้ประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์ แบบประเมิน และแบบสอบถาม แล้วนำผลที่ได้มาพัฒนารูปแบบของเครื่องประดับในลักษณะเป็นภาพ 2 มิติ และ3 มิติ ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เพื่อให้ได้รูปแบบเครื่องประดับมีความสมจริงมากที่สุด นำไปประเมินแบบโดยผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบและการผลิตเครื่องประดับ โดยผลการประเมินรูปแบบพบว่า รูปแบบที่ 1 มีความเหมาะสมมากที่สุด และสร้างสรรค์เป็นต้นแบบเครื่องประดับ 1 ชุด ผลการประเมินความพึงพอใจของผู้บริโภคจำนวน 131 คน ที่มีต่อผลิตภัณฑ์ชุดเครื่องประดับ พบว่า รูปแบบเครื่องประดับมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย 4.22 ส่วนค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.70 โดยให้ระดับความพึงพอใจมากที่สุด คือ ด้านการออกแบบ พบว่า มีคะแนนความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก มีคะแนนเฉลี่ย 4.37 และค่าเบี่ยงเบนมาตรบานอยู่ที่ 0.72 งานวิจัยนี้เป็นแนวทางในการพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องประดับให้มีเอกลักษณ์สะท้อนภาพลักษณ์ตัวตน มีความสอดคล้องกับความต้องการของผู้บริโภค และสามารถผลิตได้ในเชิงพาณิชย์

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย (research article)

เอกสารอ้างอิง

กฤตยา อาชวนิจกุล. (2554). เพศวิถีที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปในสังคมไทย. ประชากรและสังคม 2554. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.; Jackson, P. A. (2011). Tolerant but Unaccepting: The Myth of a Thai “Gay Paradise”. In Genders & Sexualities in Modern Thailand. Jackson, P. and Cook, N., Eds. Chiang Mai: Silkworm Books. pp. 226-242.; สิรภพ แกวมาก. (2559). การสร้างตัวละครหลักและวิธีการเล่าเรื่องชายรักชายในสื่อบันเทิงไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จารุพรรณ ทรัพย์ปรุง. (2543). การออกแบบเครื่องแต่งกาย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ทรงวุฒิ เอกวุฒิวงศา. (2548). หลักการคิดวิเคราะห์เพื่อการออกแบบผลิตภัณฑ์ คิดเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: มีน เซอร์วิส ซัพพลาย จำกัด.

ธนกฤต ใจสุดา. (2556). การออกแบบและพัฒนาเครื่องประดับเงินร่วมสมัยจากอัตลักษณ์ชาวเขาเผ่าเมี่ยนเพื่อเพิ่มมูลค่า: กรณีศึกษาบ้านป่ากลาง อำเภอปัว จังหวัดน่าน. สาขาวิชานวัตกรรมการออกแบบ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

นวลน้อย บุญวงษ์. (2542). หลักการออกแบบ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นฤพล ด้วงวิเศษ. (2557). วิพากษ์ “ความเป็นหญิง” ของหญิงในร่างชาย. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2562. จาก www.sac.or.th.

นรุตม์ ศุภวรรธนะกุล. (2561). ในแดนสวรรค์ของ “เพศที่สาม”. สืบค้นเมื่อ 16 เมษายน 2561. จาก www.midnightuniv.org.

พชร บุตตะโยธี. (2557). เครื่องประดับปรับมุมมอง สะท้อนมิติที่ลื่นไหลของเพศในสังคม. ภาควิชาการออกแบบเครื่องประดับ คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วัฒนะ จูฑะวิภาค. (2545). การออกแบบเครื่องประดับ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์วิทยาลัย.

สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2555). การศึกษาพัฒนาการการรับรองและคุ้มครองสิทธิชุมชนตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2550. คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.