การพัฒนาสมรรถนะของอาจารย์ผู้สอนออนไลน์ในมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัยภายใต้มาตรการป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษานี้มีเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสมรรถนะที่เป็นจริง และสมรรถนะที่พึงประสงค์ของอาจารย์ผู้สอน และ 2) เสนอแนวทางการพัฒนาสมรรถนะของอาจารย์ผู้สอนออนไลน์ในมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ภายใต้มาตรการป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 ประชากรและกลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณ ได้แก่ นักศึกษาคณะสังคมศาสตร์ จำนวน 120 รูป/คน ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบโควตา เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ t-test หลังจากนั้นดำเนินการเรียงลำดับความต้องการจำเป็นจากมากไปหาน้อย โดยใช้วิธี Priority Needs Index Modified: PNI Modified กลุ่มตัวอย่างเชิงคุณภาพคือนักศึกษาคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน 8 รูป/คน โดยใช้วิธีคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจง โดยใช้แบบสัมภาษณ์เป็นเครื่องมือ
จากการวิจัยพบว่า 1) ระดับสมรรถนะที่เป็นจริง และสมรรถนะที่พึงประสงค์ของอาจารย์ผู้สอนออนไลน์ ในทุกด้านมีความแตกต่างกันนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า สมรรถนะด้านด้านศาสตร์การสอน มีค่าความต้องการจำเป็นมากที่สุด (PNI = 0.42) รองลงมาคือ สมรรถนะด้านการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ (PNI = 0.36) และสมรรถนะด้านความรู้และทักษะทางเทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสาร (PNI = 0.34) ตามลำดับ ส่วนสมรรถนะด้านการแนะนำและช่วยเหลือผู้เรียน (PNI = 0.32) และสมรรถนะ ด้านการประเมินผล (PNI = 0.32) มีค่าความต้องการจำเป็นน้อยที่สุดในอัตราส่วนที่เท่ากัน 2) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะของอาจารย์ผู้สอนออนไลน์ ผู้บริหารควรให้ความสำคัญกับการกำหนดนโยบายและควรจัดทำแผนการจัดการเรียนการสอนออนไลน์สู่ความเป็นเลิศ ตลอดจนจัดตั้งศูนย์การศึกษาออนไลน์ เพื่อสนับสนุนระบบการบริหารและจัดการระบบการสอนออนไลน์ให้แก่อาจารย์ผู้สอนและนักศึกษา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2563). มาตรการให้ความช่วยเหลือผู้ได้รับผลกระทบจากแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือ โควิด 19 (ฉบับที่ 2). (25 กุมภาพันธ์). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
จิรัชยา จันทร์พงษ์ศรี เบญจพร สว่างศรี และปริญญา เกิดปัญญา. (2565). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบออนไลน์ โดยใช้ระบบห้องเรียน Google Classroom รายวิชาทัศนียภาพและการตกแต่งแบบสำหรับนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มทร.สุวรรณภูมิ, 6(1), 1-11.
ณรงค์ฤทธิ์ ประสานตรี. (2559). รูปแบบการพัฒนาอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มรัตนโกสินทร์. วารสาร วิจัยราชภัฏพระนคร สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(1), 203-216.
ปราวีณยา สุวรรณณัฐโชติ. (2561). สมรรถนะและบทบาทผู้สอนออนไลน์: การแสดงตนและสนับสนุนผู้เรียน. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(2), 244-256.
พวงเพ็ญ อินทรประวัติ ณฐกร ดวงพระเกษ และฐิติรัตน์ คล่องดี. (2564). สมรรถนะของครู 4 ด้านที่ส่งผลต่อการเรียนรู้ของผู้เรียนมากที่สุด. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์, 22(1), 180-195.
เพียงฤทัย พุฒิคุณเกษม และชนากร ปรีชา. (2564). สมรรถนะสำคัญสำหรับผู้สอนออนไลน์ในการจัดการศึกษาทางไกล. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(8), 373-384.
มัลลิกา เกตุชรารัตน์, พร้อมพิไล บัวสุวรรณ และวิสุทธิ์ วิจิตรพัชราภรณ์. (2558). การศึกษาสมรรถนะที่คาดหวังของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. วารสารคุรุศาสตร์, 43(1), 112-127.
มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2563). มาตรการป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) (ฉบับที่ 2). (17 มีนาคม). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
เรณุมาศ มาอุ่น. (2559). การจัดการเรียนการสอนในระดับอุดมศึกษาอย่างมีประสิทธิภาพ. JOURNAL OF SOUTHERN TECHNOLOGY, 9(2), 169-176.
สมเกียรติ กาทองทุ่ง และรุ่งระวี สมะวรรธนะ. (2557). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะของอาจารย์พลศึกษาในสถาบันการพลศึกษาเพื่อขับเคลื่อนสู่ประชาคมอาเซียน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 144-158.
Bawane, J. & Spector, M. J. (2009). Prioritization of online instructor roles: implications for competency based teacher education programs. Distance Education, 30(3), 383-397. http://dx.doi.org/10.1080/01587910903236536.
