นวัตกรรมการรักษาโรคจิตเวชผ่านระบบออนไลน์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ซึ่งดำเนินการด้วยการสนทนากลุ่ม (Focus Group) และการสัมภาษณ์แบบเจาะลึก (Indepth Interview) โดยมีวัตถุประสงค์ในการศึกษา 1) เพื่อศึกษากระบวนการให้การรักษาโรคทางจิตเวชผ่านระบบออนไลน์ 2) เพื่อศึกษาระบบเทคโนโลยีการให้การรักษาโรคจิตเวชผ่านระบบออนไลน์ 3) เพื่อศึกษาทัศนคติของผู้รับการรักษาโรคจิตเวชผ่านระบบออนไลน์ 4) เพื่อนำเสนอนวัตกรรมการรักษาโรคจิตเวช ผ่านระบบออนไลน์ ข้อมูลหลักในการศึกษาวิจัยครั้งนี้ มีจำนวนผู้ให้ข้อมูลหลักทั้งสิ้น 9 คน ประกอบด้วยผู้ให้ข้อมูลหลักสำหรับการสนทนากลุ่ม คือ จิตแพทย์ จำนวน 1 คน นักจิตวิทยา จำนวน 2 คน นักกิจกรรม จำนวน 2 คน และนักวิศวกรคอมพิวเตอร์จำนวน 2 คน ส่วนการศึกษาทัศนคติของผู้รับการรักษาโรคจิตเวชผ่านระบบออนไลน์ คือ ผู้รับบริการที่มีประสบการณ์รับการรักษาโรคจิตเวช ผ่านระบบออนไลน์ จำนวน 2 คน
ผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการให้บริการผ่านระบบออนไลน์ พบว่า ส่วนใหญ่มีมุมมองเชิงบวกต่อกระบวนการกระบวนการให้บริการผ่านระบบออนไลน์ ทั้งในด้านการเข้าถึงการรักษาได้อย่างรวดเร็วตรงกับความต้องการของผู้รับบริการ และเป็นการอำนวยความสะดวกทั้งต่อผู้ให้บริการรักษาทั้งจิตแพทย์ 2) ระบบเทคโนโลยีการให้บริการผ่านระบบออนไลน์ พบว่า ส่วนใหญ่มีมุมมองต่อประสิทธิภาพและประสิทธิผลของระบบออนไลน์ในประเด็นการเข้าถึง ความปลอดภัยของระบบ การรักษาความลับของข้อมูลคนไข้และการรักษา การออกแบบระบบให้ผู้ใช้งานทุกประเภทสามารถใช้งานได้ง่าย (Friendly User) การออกแบบที่ส่งผ่านความรู้สึกไปถึงผู้ใช้ (User Interface) เพื่อให้ผู้ใช้งานรู้สึกไว้วางใจ 3) ทัศนคติของผู้รับการรักษาโรคทางจิตเวชผ่านทางระบบออนไลน์มองว่าเป็นประโยชน์อย่างมากในการรักษาผู้ป่วย โดยเฉพาะความรวดเร็วในการรับบริการที่ตอบสนองความต้องการผู้กลุ่มผู้ต้องการรับบริการได้เป็นอย่างดี ทั้งนี้เนื่องจากความทันสมัยของเทคโนโลยีและระบบการสื่อสารออนไลน์ที่สามารถทำให้ดำเนินการรักษาโรคทางจิตเวชในระบบออนไลน์ได้ง่ายขึ้น 4) นวัตกรรมการรักษาโรคจิตเวชผ่านระบบออนไลน์ ถือว่าเป็นความท้าทายของกลุ่มผู้ให้บริการที่ต้องการพัฒนารูปแบบระบบการรักษาทางการแพทย์และจิตเวชให้มีความทันสมัยและเข้าถึงได้อย่างเรียบง่าย ไม่ใช่เพียงแค่การ มุ่งเน้นเพื่อช่วยเหลือผู้รับบริการ ที่มีปัญหาสุขภาพจิตเท่านั้นแต่อาจจะครอบคลุมไปถึงในด้านของลักษณะการส่งเสริมและการป้องกันปัญหาสุขภาพจิตในระยะยาวมากกว่ารักษา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ขนิษฐา มีเสือ. (2556). ประสบการณ์การแสวงหาความช่วยเหลือด้านจิตใจทางอินเทอร์เน็ตในวัยรุ่น: การวิจัยเชิง คุณภาพแบบทีมผู้วิจัยเห็นชอบร่วมกัน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณม์หาวิทยาลัย.
เพ็ญนภา กุลนภาดล. (2560). การให้การปรึกษาวัยรุ่น. กรุงเทพฯ: ประยูรสาสน์ไทย การพิมพ์.
สุววุฒิ วงศ์ทางสวัสดิ์. (2553). การบริการด้านสุขภาพจิตทางอินเทอร์เน็ต: ลักษณะปัญหาของผู้มารับบริการและประสบการณ์ของผู้ให้บริการผ่านโปรแกรมเอ็มเอสเอ็น. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
สุววุฒิ วงศ์ทางสวัสดิ์ และอรัญญา ตุ้ยคำภีร์. (2560). การส่งเสริมสุขภาวะในนิสิตนักศึกษาปริญญาตรี ด้วยการปรึกษาเชิงจิตวิทยารายบุคคลแบบออนไลน์.วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 9(2), 56-72.
วรินทิพย์ สว่างศรี, นันทยุทธ หะสิตะเวช, ชลธิชา แย้มมา, ณัฐปพน รัตนตรัย และดุษฎี จึงศิรกุลวิทย์. (2564). ความชุกของการรับรู้ความเครียด ภาวะซึมเศร้า และปัจจัยที่เกี่ยวข้องในผู้ป่วยโรคโควิด 19 เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสุขภาพจิตแห่งประเทศไทย, 29(2), 114-124.
อัคคะนนท์ พงศ์ลักษมาณา. (2557). ได้วิจัยการพัฒนาต้นแบบระบบช่วยติดต่อสื่อสารทางการแพทย์บน ระบบปฏิบัติการAndroid. สาขาวิชา วิทยาการคอมพิวเตอร์และสารสนเทศ.บัณฑิตวิทยาลัย นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Cohen, G. E., & Kerr, B. A. (1998). Computer-mediated counseling: An empirical study of a new mental health treatment. Computers in Human Services, 15, 13-26.
Dowling, M. & Rickwood, D. (2015). Investigating individual online synchronous chat counselling processes and treatment outcomes for young people. Advances in Mental Health, 12(3), 216-224. DOI:10.1080/18374905.2014.11081899
Edwards-Hart, T., & Chester, A. (2010). Online mental health resources for adolescents: Overview of research and theory. Australian Psychologist, 45(3), 223–230. https://doi.org/10.1080/00050060903584954
Greidanus, E., & Everall, R. D. (2010). Greidanus, E., & Everall, R. D. (2010). Helper therapy in an online suicide prevention community. British Journal of Guidance & Counselling, 38(2), 191–204. https://doi.org/10.1080/03069881003600991
Knox, S., Adrians N., Everson, E., Hess, S. (2011). Clients' perspectives on therapy termination. Psychotherapy Research, 21(2):154-67. DOI:10.1080/10503307. 2010.534509
Manhal-Baugus, M. (2001). E-therapy: Practical, ethical, and legal issues. Cyber Psychology & Behavior, 4(5), 551–563. https://doi.org/10.1089/109493101753235142
Riemer-Reiss, M. L., & Wacker, R. R. (2000). Factors Associated with Assistive Technology Discontinuance among Individuals with Disabilities. Journal of Rehabilitation, 66, 44-50.
Vongtangswad, S., Tuicomepee, A., & Sirikantraporn, S. (2017). Client Perspectives on Single Session Chat-Based Individual Online Counseling among Undergraduates. Journal of Health Research, 31(4), 271–279.
Wong, K. P., Bonn, G., Tam, C. L., & Wong, C. P. (2018). Preferences for online and/or face-to-face counseling among university students in Malaysia. Frontiers in Psychology, 9(64), 1-5.
