ลักษณะกายภาพอาคารหอศิลป์ในพื้นที่กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ศึกษาลักษณะกายภาพอาคารหอศิลป์ในพื้นที่กรุงเทพฯ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมปัจจัยทางกายภาพของอาคารหอศิลป์ และศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อขนาดพื้นที่ภายในอาคารหอศิลป์ในเขตกรุงเทพฯ โดยนำผลวิเคราะห์ข้อมูลจากการสำรวจและผลสัมภาษณ์จากผู้ประกอบการมาผ่านกระบวนการวิธีการวิเคราะห์และเปรียบเทียบ เพื่อประเมินหาประเภทของปัจจัยทางลักษณะกายภาพที่ส่งผลต่อขนาดพื้นที่ภายในอาคารหอศิลป์ ทั้งนี้ปัจจัยที่ใช้ในการวิเคราะห์ประกอบด้วย 6 ปัจจัย ได้แก่ โครงสร้าง วัสดุ โทนสี องค์ประกอบตกแต่ง รูปลักษณ์อาคาร ลักษณะการใช้งานอาคาร โดยทำการสำรวจกรณีศึกษาจำนวน 6 อาคาร แบ่งเป็น 3 รูปแบบ ได้แก่ อาคารขนาดใหญ่พิเศษ ขนาดมากกว่า 10,000 ตารางเมตรจำนวน 2 อาคาร คือ อาคารหอศิลปวัฒนธรรมและอาคารหอศิลปไทยร่วมสมัย MOCA อาคารขนาดใหญ่ ขนาดมากกว่า 2,000 ตารางเมตร จำนวน 2 อาคาร คือ อาคารหอศิลป์ศุภโชค ดิ อาร์ท เซ็นเตอร์และ อาคารศูนย์ประติมากรรม และอาคารหอศิลป์ขนาดทั่วไป จำนวน 2 อาคาร ขนาดน้อยกว่า 2,000 ตารางเมตร คือ อาคารหอศิลป์ Bangkok city gallery และอาคารหอศิลป์ Yenakart villa
จากการศึกษาลักษณะกายภาพอาคารหอศิลป์ในเขตกรุงเทพฯจำนวน 6 อาคารพบว่า มีปัจจัยทางลักษณะกายภาพ อาคารหอศิลป์ในเขตกรุงเทพฯ มีลักษณะกายภาพ 6 ปัจจัยครบในทุกอาคาร ซึ่งในส่วนของรายละเอียดแต่ละปัจจัยจะมีความเหมือนและแตกต่างกันตามแต่ละอาคาร และจากการศึกษาพบว่าปัจจัยที่ส่งผลต่อขนาดพื้นที่อาคาร คือ ลักษณะการใช้งานของอาคาร ส่วนปัจจัยอื่นพบว่าปรากฏอยู่ในทุกอาคารแต่ไม่ส่งผลต่อขนาดพื้นที่ของอาคารหอศิลป์
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศิลปกรรมบูรพา (Burapha Arts Journal) คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยบูรพา ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำเว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
เสริซย์ โชติพานิช (2553) “การบริหารทรัพยากรกายภาพ หลักการทฤษฎี” คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
กิติมา อมรทัต. (2530). “ความหมายของศิลปะ. กรุงเทพฯ:” โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
ศิริวัฒน์ แสนเสริม. (2546). การเรียนรู้สหวิทยาการจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะ. BU ACADEMIC REVIEW. Vol. 2No.1: 109-119.
ศิริวัฒน์ แสนเสริม. (2549). บทความวิชาการ. “การพัฒนาพิพิธภัณฑ์ศิลปะและหอศิลป์ร่วมสมัยเพื่อเป็นแหล่งการเรียนรู้ตลอดชีวิต.” สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2562, จาก http://www.bu.ac.th/knowledgecenter/epaper/july_dec2006/Siriwat.pdf.
Blocker, H. G. & Jeffers, J. M. “Contextualizing aesthetics: from Plato to Lyotard.” Belmont, Calif: Wadsworth Pub, 1999.
Eilean Hooper-Greenhill. “Museums and the Interpretation of Visual Culture.” London: Routledge, 2000.
Gary Edson and David Dean. “The Handbook for Museums”. London: Routledge, 1996.
Kant, Immanuel. “ Groundwork of theMetaphysics of Morals”. Cambridge: Cambridge University Press, 2005.