The Space Under Stilt Houses in a Thai Social Context:The Transformation to a Main Functional Space

Authors

  • Nuttawadee Suttanan นักศึกษาปริญญาโท สาขาวิชาสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร

Keywords:

The Space under stilt houses, Transformation, Thai Social, Vernacular house

Abstract

The Vernacular house is one type of vernacular architecture which changes constantly. In Thailand, houses in each region possess unique characteristics depending on the topography, environment, social background and the culture of each region. Yet, there is one constant characteristic of vernacular houses in Thailand that can be found in almost every region of the country. This characteristic is the “raised floor”, which is a good example of the natural and contextual adaptation of the vernacular house. The space created by the “raised floor” is called “TAITHUN”. In the midst of the current, rapidly changing and popular wave of house building, which creates varieties in the design of Thai vernacular houses, the under house space has constantly changed. From the past to the present, the functions and physical characteristics of such spaces have been adapted to suit the social conditions and the ways the people live their lives instead of being static. Therefore, the past perception of the under house space as a dirty, useless area mainly used to breed animals and the old beliefs that the space is inauspicious and that people should not walk under it has changed. In the present context, the under house space has become a space of various functions and more importantly, one of the main functional spaces of the house.

References

กรมศิลปากร, 2487. ไทยในจดหมายเหตุแกมเฟอร์. พิมพ์ในงานพระราชทานเพลิงศพ นายเกลื่อนชัยนาม (พระยาอุทัยพิพากสา), 25 มีนาคม 2487.

กรมศิลปากร, 2534. ราชบุรี. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊พ จำกัด.

กาญจนา ตันสุวรรณรัตน์, 2544. สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น: กรณีศึกษาฝาปรือ เรือนโคราช จังหวัดนครราชสีมา. นครราชสีมา: โรงพิมพ์สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

เกรียงไกร เกิดศิริ, 2558. ใน “เรือนยกพื้นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้.” วารสารวัฒนธรรม 54 (1) (มกราคม-มีนาคม): 102.

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้า, 2525. สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้า วิทยาเขตเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา, 2550. เที่ยวที่ต่างๆ ภาค 1-5. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

ธาดา สุทธิธรรม, 2554. การอนุรักษ์มรดกสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นอีสานในแนวทางการมีส่วนร่วม. ขอนแก่น: มูลนิธิภูมิปัญญาสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมและศิลปะเอเชีย.

นพดล ตั้งสกุล, 2555. “แบบแผนที่ว่างในเรือนพื้นถิ่นชาติพันธุ์ไทลาวในภาคอีสานและ สปป. ลาว”ใน รายงานสรุปผลการวิจัย ตั้งแต่ พ.ศ. 2552-2555 โครงการวิจัย “การศึกษาแบบองค์รวมของการปรับตัวในบริบทที่ใหญ่และแตกต่างของกลุ่มชาติพันธุ์ไท-ลาว ในพื้นที่ลุ่มน้ำภาคกลางของประเทศไทย.” กรุงเทพฯ.

นริศรานุวัดติวงศ์, สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยา, 2546. สาส์นสมเด็จ. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.

ไพโรจน์ เพชรสังหาร, 2531. คติการปลูกเรือนผู้ไทย อำเภอเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์. ปริญญานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต คณะวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

เมอร์ซิเออร์ เดอ ลาลูแบร์, 2557. จดหมายเหตุลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. (แปลโดย สันต์ ท. โกมลบุตร). กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.

วันดี พินิจวรสิน, 2555. สองสถาน...บ้านเรือนลาว-เวียง. กรุงเทพฯ: อุษาคเนย์.

วันดี พินิจวรสิน, 2555.“การปรับเปลี่ยนของบ้านและเรือน” ใน รายงานสรุปผลการวิจัย ตั้งแต่ พ.ศ. 2552-2555 โครงการวิจัย “การศึกษาแบบองค์รวมของการปรับตัวในบริบทที่ใหญ่และแตกต่างของกลุ่มชาติพันธุ์ไท-ลาว ในพื้นที่ลุ่มน้ำภาคกลางของประเทศไทย.” กรุงเทพฯ.

วิโรฒ ศรีสุโร, 2544. “สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นนั้น สำคัญไฉน?.” ใน เอกสารประกอบการประชุมทางวิชาการเรื่อง ความหลากหลายของเรือนพื้นถิ่นไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วีระ อินพันทัง, 2554. “การอนุรักษ์เรือนพักอาศัยพื้นถิ่นในไทย.” วารสารธนาคารอาคารสงเคราะห์ 17 (66) (กรกฎาคม-กันยายน)

วีระ อินพันทัง, 2555. เรือนลาวโซ่ง การกลายรูปในรอบสองทศวรรษ. กรุงเทพฯ: อุษาคเนย์.

ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม, 2543. เรือนไทยบ้านไทย. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

ศรุติ โพธิ์ไทร และ ชวาพร ศักดิ์ศรี, 2555. การแปรเปลี่ยนภูมิทัศน์วัฒนธรรมลาวโซ่งหนองปรง: ที่ว่างอันเกี่ยวเนื่องกับประเพณี. กรุงเทพฯ: อุษาคเนย์.

สกลชัย บุญปัญจา, 2548. จิตวิญญาณเรือนพื้นถิ่นอีสานในการออกแบบเรือนอีสานร่วมสมัยเพื่อการอยู่อย่างยั่งยืน. ปริญญาสถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสถาปัตยกรรม คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.

สุภาวดี เชื้อพราหมณ์ และ อรศิริ ปาณินท์, 2556. “‘การอ่าน’ ความเปลี่ยนแปลงและหลากหลายของชุมชนและสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น 1.” วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง 9, 1 (มกราคม-เมษายน): 137.

เสนอ นิลเดช, 2547. เรือนเครื่องผูก. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

อนุวิทย์ เจริญศุภกุล และ วิวัฒน์ เตมียพันธ์, 2539. เรือนล้านนาไทยและประเพณีการปลูกเรือน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อรศิริ ปาณินท์ และคณะ, 2543. ปัญญาสร้างสรรค์ในเรือนพื้นถิ่นอุษาคเนย์: กรณีศึกษาไทย ลาว อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ ผ่านที่ว่าง มวล และชีวิต. กรุงเทพฯ: ภาควิชาสถาปัตยกรรม คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Downloads

Published

2018-06-28