"KHO PROM": THE IDENTITY OF LAN CHANG ART
Keywords:
ล้านนา, ศิลปะล้านช้าง, ฐานบัวเข่าพรหมAbstract
The base molding “Kho Prom” of Pra That Bang Phun dates from the 16-17 Century A.D, and can be said to exhibit qualities that form the identity of Lan Chang art. Kho Prom developed from Pra That Bang Phun to Pra That Sri Song Ruk, Bua Liam chedi, during the 17 Century A.D, and continues to be popular along both sides of Mekong River. The Lan Chang Style was originally established in Northeastern Thailand before becoming prevalent all along the Mekong.
Ayudhya and Lan Chang monarchs ruled alternatively in Northeastern Thailand, and this resulted in a mixed art style in the area.
References
กรรณิการ์ วิมลเกษม, “จารึกวัดธาตุเมืองหลวงพระบาง,” ใน 80 ปี ศาสตราจารย์ ดร. ประเสริฐ ณ นคร รวมบทความทางวิชาการด้านจารึกและเอกสารโบราณ (กรุงเทพฯ: คณะกรรมการจัดงาน 80 ปี ศาสตราจารย์ ดร. ประเสริฐ ณ นคร, 2542), 63-66.
คณะกรรมการจัดพิมพ์เอกสารประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมและโบราณคดี, ประชุมศิลาจารึกภาคที่ 3 (กรุงเทพฯ: สํานักทําเนียบนายกรัฐมนตรี, 2508), 221-225.
คณะอนุกรรมการตรวจสอบและชําระตํานานพื้นเมืองเชียงใหม่, ตํานานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับเชียงใหม่ 700 ปี (เชียงใหม่: โรงพิมพ์มิ่ง เมือง, 2538), 91.
จิรศักดิ์ เดชวงศ์ญา, บรรณาธิการ, ความสัมพันธ์ระหว่างล้านนา ล้านช้าง: กรณีศึกษาศิลปกรรมในเมืองเชียงใหม่ และหลวงพระบาง (เชียงใหม่: โรงพิมพ์นพบุรี, 2544), 45.
จิรศักดิ์ เดชวงศ์ญา, บรรณาธิการ, ความสัมพันธ์ระหว่างล้านนา ล้านช้าง: กรณีศึกษาศิลปกรรมในเมืองเชียงใหม่ และหลวงพระบาง (เชียงใหม่: โรงพิมพ์นพบุรี, 2544), 40.
ชาญ คณิตอาวรณ์, “ปราสาทพระเจ้าในศิลปะล้านนา: ความสัมพันธ์ทางประวัติศาสตร์วัฒนธรรมระหว่าง เมืองเชียงใหม่และนครลําปาง” (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2550), 35-53.
เชษฐ์ ติงสัญชลี, บทบาทของฐานบัวสี่เหลี่ยมเพิ่มมุมของเจดีย์แบบล้านนาในศิลปะล้านช้าง พุทธศตวรรษที่ 21-22 (รายงานประกอบวิชาการศึกษาโดยเสรี คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2541), 51-54.
เชิดเกียรติ กุลบุตร, “สถูปแบบล้านช้างในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ ไทย” (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัย ลปากร, 2533), 72.
พระยาประชากิจกรจักร [แช่ม บุนนาค], พงศาวดารโยนก, พิมพ์ครั้งที่ 7 (กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา, 2516), 374.
มหาสีลา วีระวงส์, พงศาวดารลาว, แปลโดย ทองสืบ ศุภมาร์ค (กรุงเทพฯ: องค์การค้าคุรุสภา, 2528), 88-90.
วรลัญจก์ บุญยสุรัตน์, ชี่นชมสถาปัตย์: วัดในหลวงพระบาง (กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ, 2547), 125-127.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์, “ฐานบัวงอน” กับความสัมพันธ์ด้านศิลปกรรมระหว่างล้านนากับล้านช้าง,” ศิลปวัฒนธรรม 22, 4 (กุมภาพันธ์ 2544): 76-78.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์, ศิลปะเมืองเชียงแสน วิเคราะห์งานศิลปกรรมร่วมกับหลักฐานทางโบราณคดี และเอกสาร ทางประวัติศาสตร์ (กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร, 2551), 75 และ 345-346.
สันติ เล็กสุขุม, ศิลปะภาคเหนือ: หริภุญชัย-ล้านนา, พิมพ์ครั้งที่ 2 (กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ, 2549), 116-117.
หอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร, จารึก ในระเทศไทย เล่ม 5: อักษรขอม อักษรธรรม และอักษรไทย พุทธศตวรรษ ที่ 19-24 (กรุงเทพฯ: หอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร, 2529), 291-298.
ฮันส์ เพนธ์ และคณะ, ประชุมจารึกล้านนา เล่ม 4: จารึกในพิพิธภัณฑ์ฯ เชียงใหม่ (เชียงใหม่: โรงพิมพ์มิ่งเมือง, 2543), 21.
Downloads
Issue
Section
License
บทความนี้เป็นผลงานของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว และ/หรือเป็นผลงานของข้าพเจ้าและผู้ร่วมงาน ตามชื่อที่ระบุในบทความจริง และเป็นผลงานที่มิได้ถูกนำเสนอหรือตีพิมพ์ที่ใดมาก่อน
