แนวทางการป้องกันและปราบปรามการทุจริตคอรัปชั่นในหน่วยงานภาครัฐ

Main Article Content

ปิยะธิดา อภัยภักดิ์

บทคัดย่อ

       ประเทศไทยมีปัญหาการทุจริตคอรัปชั่นมาเป็นเวลานาน ตั้งแต่สมัยสุโขทัย อยุธยาเป็นราชธานี และสมัยรัตนโกสินทร์ จนถึงปัจจุบัน โดยปี พ.ศ. 2559 ปัญหาการทุจริตคอรัปชั่นของประเทศไทยติดลำดับที่ 101  การทุจริตและประพฤติมิชอบเป็นการปฏิบัติ หรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่เพื่อแสวงหาประโยชน์ที่มิควรมิชอบเพื่อตนเองและพวกพ้อง การทุจริตจึงเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง เป็นการประพฤติชั่ว รับสินบน การคดโกง ไม่สุจริต ไม่ซื่อตรง และไม่ซื่อสัตย์ มีพฤติกรรมที่แสวงหาประโยชน์ส่วนตนเองมากกว่าประโยชน์ส่วนรวม ซึ่งการทุจริตคอรัปชั่นของภาครัฐเชิงนโยบาย ได้แก่ การทุจริตโครงการเมกะโปรเจกต์  ปัญหาการโกงเงินสงเคราะห์ผู้มีรายได้น้อย และปัญหาเงินทอนวัด  เป็นต้น


       แนวทางหรือมาตรการแก้ไขปัญหาการป้องกันการทุจริตในสังคมไทย นอกจากการใช้มาตรการทางด้านกฎหมายในการปราบปรามแล้ว ควรนำหลักการบริหารจัดการบ้านที่ดีหรือหลักธรรมาภิบาลมาปฏิบัติอย่างเคร่งครัด ควรจะต้องมีการสร้างเครื่องหมายแห่งความดีให้เกิดขึ้นกับตัวเองและสังคม เช่น หลักคุณธรรมจริยธรรม เพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งความดี มีจิตสำนึกที่ดี และที่สำคัญที่สุด คือ มีการดำเนินชีวิตตามหลักเศรษฐกิจพอเพียง ซึ่งเป็นปรัชญาที่ชี้แนวทางในการดำเนินชีวิตของประชาชนทุกระดับรวมถึงระดับรัฐบาลในการพัฒนาและบริหารประเทศ ซึ่งเป็นแนวทางแก้ไขและปราบปรามการทุจริตในองค์กรภาครัฐเพื่อให้รอดพ้น และสามารถดำรงอยู่ได้อย่างมั่นคงและยั่งยืนภายใต้กระแสการเปลี่ยนแปลงในโลกปัจจุบัน จึงเป็นแนวทางหนึ่งที่จะป้องกันและปราบปรามการทุจริตได้อย่างมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลยิ่งขึ้นในอนาคต

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2547). กลเม็ดเด็ดปีกคอร์รัปชั่น. กรุงเทพฯ: ชัคเซสมีเดีย.
โกวิทย์ พวงงาม. (2549.). แนวทางการพัฒนาและเสริมสร้างกลไกลการป้องกันการทุจริตในองค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2545). คู่มือประชาชนต้านการทุจริต
(ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 1) (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.
จารุวรรณ สุขุมาลพงษ์. (2556). แนวโน้มของคอรัปชั่นในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: รัฐสภา.
ปุระชัย เปี่ยมสมบูรณ์. (2551). อาชญากรรมพื้นฐานกับกระบวนการยุติธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการส่งเสริมเอกสาร
วิชาการสถาบันฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ณภัทร เตโช,อภิชาต จันทราธิบดี,ภัชรีย์ มีแก้ว,และอรดี ไกรยุทธศักดิ์. (2560). แนวทางการป้องกันและ
ปราบปรามการทุจริตในส่วนราชการไทย. สืบค้น 24 สิงหาคม 2560, จาก
https://www.nacc.go.th/ download/article_20100126184143.pdf.
นนทวัชร์ นวตระกูลพิสุทธิ์,บรรเจิด สิงคะเนติ,ฤษราณ์ ไทยวัฒน์, รัฐปกรณ์ นิภานันท์, และวัชรพงษ์ ซื่อตรง.
(2555). การวิจัยเพื่อศึกษารูปแบบการทุจริตเชิงนโยบาย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและ
ปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ.
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2551). นักการเมืองไทย: จริยธรรมผลประโยชน์ทับซ้อนการคอรัปชั่น. กรุงเทพฯ:
สำนักนายกรัฐมนตรี.
พรชัย เลื่อนฉวี. (2553). กฎหมายรัฐธรรมนูญและสถาบันการเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ผาสุก พงษ์ไพจิตร, และ สังศิต พิริยะรังสรรค์. (2549). ทฤษฎีการคอรัปชั่น. กรุงเทพฯ: ร่วมด้วยช่วยกัน.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2543). ดัชนีคอร์รัปชั่นของไทย: การสร้างและการตรวจสอบความเชื่อถือได้. กรุงเทพฯ:
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ.
พระธรรมปิฎก, (ป.อ. ปยุตโต). (2542). ชีวิตที่สมบูรณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมมิก จำกัด.
พระธรรมปิฎก, (ป.อ. ปยุตโต). (2552). ชีวิตและผลงานพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุต โต) และนานาทัศน์ของนักวิชาการ.
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
พระพุทธทาสภิกขุ. (2533). ธรรมะน้ำ ธรรมะโคลน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูรธมุมจิตโต). (2541). คุณธรรมสำหรับนักบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมมิก จำกัด.
พระเมธีรธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมมจิตโต. (2535). คุณธรรมสำหรับนักบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:
สหธรรมิก จำกัด.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย
พุทธศักราช 2550. สืบค้น 23 พฤษภาคม 2560, จาก https://www.local.moi.go.th/lawl.htm.
วิทยากร เชียงกูล. (2549). แนวทางปราบคอร์รัปชั่นอย่างได้ผล: เปรียบเทียบไทยกับประเทศอื่น.
กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สายธาร.
วิชัย รูปขำดี. (2552). การประเมินองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีความเป็นเลิศด้านความโปร่งใสและส่งเสริม
การมีส่วนร่วมของประชาชน ประจำปี 2552. นนทบุรี: สถาบันบัณฑิตนบริหารศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พิมพ์ครั้งที่5). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พิมพ์ครั้งที่4). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วศิน อินทสระ. (2532). สาระสำคัญแห่งพุทธปรัชญามหายาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เจริญกิจ.
สังศิต พิริยะรังสรรค์. (2549). ทฤษฎีการคอร์รัปชั่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ร่วมด้วยช่วยกัน.
สุธี อากาศฤกษ์. (2545). การดำเนินการป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการเพื่อ
ความมั่งคงแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
อนันท์ ปันยารชุน. (2543). ปาฐกถาพิเศษความโปร่งใสและธรรมรัฐ. องค์การเพื่อความโปร่งใสในประเทศไทยและ
ศูนย์สาธารณประโยชน์และประชาสังคม. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อุดม รัฐอมฤต. (2544). การแก้ไขปัญหาทุจริตในระบบการเมืองและวงราชการไทย. กรุงเทพฯ:
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
อารีย์ อึ้งจะนิล. (2560). การป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบโดยบทบาทของ
ภาคประชาชน. สืบค้น 24 สิงหาคม 2560, จาก https://oknation.nationtv.tv/blog/pacm/2009/ 03/25/entry-1.
Myrdal. G. (1968). The Folklore of Corruption. The Asian Magazine, 8(24).