The Cultural Landscape of Orchardists In Nonthabur
Main Article Content
Abstract
This article is about the cultural landscape of orchardists in Nonthaburi. This article presents the cultural landscape and the cultural geography in terms of meaning, origin and significance, culture in the form of dynamics to drive and maintain a way of life. Compositions of cultural heritage were classified into two categories; that is, tangible heritage and intangible heritage describing the relationship between human-related cultures, treaties, definitions proposed by UNESCO and agencies involved in the management of cultural landscape clearly. Categories of cultural landscapes represents the criteria defined in various forms and categories, classification of the cultural landscape of the historic designed landscape, the historic vernacular landscape, the cultural landscape of the historic sites, and the cultural landscape of the ethnographic landscape. The enormous and famous fruit and durian growing area in Thailand in the past and the way to manage the cultural landscape of orchardists in Nonthaburi were presented through the form of wisdom. A way to follow the lifestyle of orchardists who study how to manage and adjust themselves to change of geographic environment, soil, water and air, the construction of suitable housing for floodplain areas, running an orchard of farmers in Nonthaburi province are ways and concepts behind the interdependence between people and nature, and the interdependence between nature and nature based on the principles and concepts of cultural ecology to apply them concretely among the change of cultural landscape, the community and the city sustainably.
Article Details
References
กัญญ์ ยังน้อย. (2553). แนวทางการอนุรักษ์ฟื้นฟูภูมิปัญญาการปลูกทุเรียนเมืองนนท์ เพื่อเพิ่มมูลค่าเศรษฐกิจชุมชน
(ปริญญาหาบัณฑิต) มหาสารคม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: อุษาคเนย์
ญาณี สรประไพ. (2538). การสืบเนื่องและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมวัฒนธรรมชาวสวนจังหวัดนนทบุรี
(ปริญญามหาบัณฑิต) กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เดอลาลูแบร์. (2510). จดหมายเหตุลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. (สันต์ ท. โกมลบุตร, ผู้แปล). พระนคร: ก้าวหน้า.
ธนิก เลิศชาญฤทธ์. (2554). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2549). พจนานุกรมภูมิศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์
ราชบัณฑิตยสถาน. (2560). ภูมิศาสตร์. สืบค้น 25 เมษายน 2560, จาก http://www.royin.go.th/dictionary/
วิวัฒน์ เตมียพันธ์ และคณะ. (2547). มรดกความงามของสภาพแวดล้อมท้องถิ่นไทย. กรุงเทพฯ:
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2551). คู่มือฉุกคิด ความหมายของภูมิวัฒนธรรม การศึกษาจากภายในและสำนึกของ
ท้องถิ่น (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.
ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร. (2554). ภูมิศาสตร์วิถีชีวิตไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
Folwer, P. (2002). Cultural Landscape. World Heritage Paper, (6), 18.
UNESCO. (2560). Cultland. สืบค้น 26 เมษายน 2560, จาก http://whc.unesco.org/exhibits/cultland/categories.htm
Wagner P.L, & Mikesell M.W. (1962). Reading in Cultural Geography. Chicago: University of Chicago Press.