จิตอาสาของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาจิตอาสาของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตกรุงเทพมหานครจิตอาสา การรับรู้ความสามารถของตน แรงจูงใจในการทำกิจกรรมจิตอาสา ความภาคภูมิใจ ในตนเอง การสนับสนุนทางสังคม
ในประเด็นการตีความในเรื่องจิตอาสา ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการมีจิตอาสา ลักษณะการทำกิจกรรมจิตอาสาและผลจากการทำกิจกรรมจิตอาสา ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ นักศึกษาที่ศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ ในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 6 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาความคล้ายคลึงกันของข้อมูล จำแนกและจัดประเภทของกลุ่มข้อมูลที่มีความสัมพันธ์กันจนได้แบบแผนของข้อมูลแล้วนำไปสรุปเป็นสาระหลัก
ผลการวิจัย พบว่า (1) จิตอาสา เป็นการช่วยเหลือผู้อื่นและสังคมด้วยความเต็มใจ สมัครใจที่จะทำ กระทำโดยไม่หวังผลตอบแทน ช่วยเหลือผู้อื่นในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นและสังคม (2) ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับจิตอาสาของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตกรุงเทพมหานคร ได้แก่ ปัจจัยภายในตัวบุคคล ประกอบด้วย การรับรู้ความสามารถของตนเอง แรงจูงใจในการทำกิจกรรมจิตอาสาความภาคภูมิใจในตนเอง และปัจจัยภายนอก ได้แก่ การสนับสนุนทางสังคม การมีตัวแบบ และการได้รับข้อมูลป้อนกลับ (3) ลักษณะการทำกิจกรรมจิตอาสาของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตกรุงเทพมหานครนั้น สามารถแบ่งเป็นประเภทการทำกิจกรรมจิตอาสาได้ 2 ประเภท ประเภทแรก คือ กิจกรรมจิตอาสาที่เป็นการช่วยเหลือผู้ที่ด้อยโอกาส และประเภทที่สอง คือ กิจกรรมจิตอาสาที่เป็นการทำประโยชน์ให้แก่ชุมชน และ (4) ผลจากการทำกิจกรรมจิตอาสาของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏในเขตกรุงเทพมหานคร ได้แก่ ผลต่อตนเอง คือ การได้รับความสุขและความภูมิใจ การใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ และการได้รับความรู้ใหม่ และผลต่อผู้อื่น คือ ทำให้ผู้อื่นมีความภูมิใจในตัวเราและผู้อื่นได้รับการช่วยเหลือ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ณัฐณิชากร ศรีบริบูรณ์. (2550). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของจิตอาสาของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย
ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต)
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฑฐา กรีหิรัญ. (2550). การศึกษาความพึงพอใจในการปฏิบัติงานของพนักงาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต).
กรุงเทพฯ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธิดาชนก วงค์พิทักษ์. (2556). ปัจจัยทางจิตสังคมที่ส่งผลต่อพฤติกรรมจิตอาสาของนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
(สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
ประวิช จรดำ. (2553). แนวความคิดเกี่ยวกับอาสาสมัคร. สืบค้น 13 พฤศจิกายน 2558,
จาก http://www.asakaset.doae.go.th.
ปิยะนาถ สรวิสูตร. (2552). แรงจูงใจของผู้นำเยาวชนที่มีจิตอาสาในการทำกิจกรรมเพื่อสังคม: กรณีศึกษา
สภาเยาวชนกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปิ่นกนก วงศ์ปิ่นเพ็ชร, วิมล เหมือนคิด และชัญญา ลี้ศัตรูพ่าย. (2554). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับจิตอาสาของนักศึกษา
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี
พระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
วิชัย วงษ์ใหญ่. จิตอาสา. สืบค้น 10 มิถุนายน 2559, จาก http://www.curriculumandlearning.com/upload.
สมโภชน เอี่ยมสุภาษิต. (2543). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม (พิมพครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สำนักราชเลขาธิการ. (2552). พระราชดำรัชพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯในการเสด็จออกสมาคมในงานพระราชพิธี
ฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี ณ พระที่นั่งอนันตสมาคม วันที่ 9 มิถุนายน 2549. สืบค้น 10 มีนาคม 2559,
จาก http://www.ohmpps.go/th/prabmbrachowatphp?id_.
อังสนา อัครพิศาล และคณะ. (2556). การศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับระดับจิตอาสาของนักศึกษา
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อัญญา เปี่ยมประถม. (2553). การให้และรับข้อมูลป้อนกลับที่ส่งผลต่อผลการปฏิบัติงานของพนักงาน :
กรณีศึกษา บริษัท ปูนซีเมนต์ไทย (แก่งคอย) จำกัด. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต) กรุงเทพฯ:
ทรัพยากรมนุษย์และองค์การ คณะพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ สถาบันบัณฑิตบริหารศาสตร์.
Heatheton, T.F.& Polivy, J. (1991). Development and Validation of A Scale for Measuring State Self-Esteem.
Journal of Personality and Social Psychology, 60(6), 895-910.
