Marketing Geography and the Creative Economy Industry "Nonthaburi Durian"
Main Article Content
Abstract
A study on marketing geography and the creative economy industry "Nonthaburi Durian" indicated that geographical factors affect the potential development of production of agricultural products and geographical indications in the development of agricultural production areas of Thai farmers in important economy and export of Thailand, including the delivery of domestic sales to consumers; durian, is a thorny fruit that has special characteristics which indicat of different species, both local and economic species and the texture of durians, and the unique odor of durians. Nonthaburi durian farmers create identity marketing from for the distribution of durians by using the story telling of the durian cultivation area that is considered to be a cultivated area of durian, with good taste and deliciousness that is domestically and internationally accepted and without selling the durian as export products to foreign countries. Because the ecological characteristics are suitable for cultivation and the area of Nonthaburi Province has plenty of fertile land, it is a place that can create distinction and is ready to build social capital for farmers. The production of durian farmers does not focus on a large number of products per the planting season. The durian farmers take care of each durian from bearing fruit until harvesting with meticulousness. The Nonthaburi durian farmers believe and consider durians as their daughters that have to be well cared for and pay close attention to the product delivery to consumers. If the durian cannot be consumed, it is willing to guarantee the replacement and return of durian for the buyers. These are the special things between producers and consumers with process and are promoted in the form of the creative economy industry for Nonthaburi durians.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2560). รุกขมรดกของแผ่นดินใต้ร่มพระบารมี. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม กรุงเทพฯ.
กรมวิชาการเกษตร. (2558). สถานการณ์การตลาดและต้นทุนในการผลิตทุเรียน "เอกสารวิชาการทุเรียน" ศูนย์วิจัยพืชสวนจันทบุรี ในโครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติพระบทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. สืบค้นจาก http:rakbankerd.com/agriculture/page.php?id=6863&s=tblplant.
ข่าวเศรษฐกิจ. (2561). ทุเรียนไทย Effect เบื้องหลังปรากฏการณ์ “ทุเรียนไทย” นักการตลาดต้องรู้. สืบค้นจาก http:positioningmag.com/1167419.
ชยันต์ ตันติวัสดาการ. (2550X. “ตลาดกึ่งแข่งขันกึ่งผูกขาดและตลาดผู้ขายน้อยราย.”เศรษฐศาสตร์จุลภาค : ทฤษฎีและการประยุกต์ รายงาน วิชา EC 492 การตลาดสินค้าเกษตร : ราคา และนโยบาย เรื่อง “ทุเรียนนนท์ผลไม้ 1 สลึง”. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ทรงพล สมศรี. (2551). ทุเรียนไทยและการปรับปรุงพันธุ์ กรณีศึกษาพันธุ์จันทบุรี 1 จันทบุรี 2 จันทบุรี 3. กรุงเทพฯ: สำนักผู้เชี่ยวชาญกรมวิชาการเกษตร.
นันท์ชยา ชื่นวรสกุล. (2560). โศกนาฏกรรมทุเรียนไทย. สืบค้นจากhttps://www.thairath.co.th/content/934632.
ผู้จัดการออนไลน์. การตลาดทุเรียนไทย. สืบค้นจากhttp: www.manager.co.th.
พิริยะ ผลพิรุณ. (2556). “เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศไทย” วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ สถาบันพัฒนศาสตร์, 7(1), 4-13.
มณฑิณี ยงวิกุล. เศรษฐกิจสร้างสรรค์. สืบค้นจาก http:www.creativethailand.org/admin/public/uploads/images/2561/09/file_pdf/MagazineFile_108.pdf.
วิริยะ สว่างโชติ. (2561). อุตสาหกรรมทางวัฒนธรรมกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
แววรวี ลาภเกิน. (2556). แนวทางการอนุรักษ์ภูมิปัญญาของชาวสวนทุเรียนจังหวัดนนทบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศิราภรณ์ ณ ถลาง. (2561). “เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับทุนวัฒนธรรมสัมพันธ์กันอย่างไร” ประเทศไทยในความคิดของเมธีอาวุโส (เล่ม1). กรุงเทพฯ: ไอดี ออล ดิจิตอลพริ้นท์.
อดิสรณ์ ฉิมน้อย. 2558. เศรษฐกิจทุเรียนนนท์. สืบค้นจาก http:www.duriannon.com.