การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนมัธยมวัดสิงห์ ที่สอนโดยใช้ชุดการสอนกับการสอนปกติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อสร้างชุดการสอนวิชาภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ที่ 80/80 (2) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่สอนโดยใช้ชุดการสอนกับการสอนแบบปกติ (3) เพื่อเปรียบเทียบความพึงพอใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เรื่อง ประโยคซับซ้อน ที่สอนโดยใช้ชุดการสอนกับการสอนแบบปกติ กลุ่มตัวอย่างได้มาจากการสุ่มอย่างง่าย (Simple Random Sampling) โดยการจับฉลาก ซึ่งได้นักเรียนจำนวน 2 ห้องเรียน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองจำนวน 48 คน ได้รับการสอนโดยใช้ชุดการสอนภาษาไทย เรื่องประโยคซับซ้อนและกลุ่มควบคุม จำนวน 48 คน ได้รับการสอนแบบปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ (1) ชุดการสอนภาษาไทย เรื่องประโยคซับซ้อน ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น (2) แผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้รูปแบบการสอนแบบปกติ เรื่อง ประโยคซับซ้อน (3) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง ประโยคซับซ้อน จำนวน 30 ข้อ ที่มีค่าความเชื่อมั่นของแบบทดสอบทั้งฉบับ เท่ากับ 0.72 (4) แบบประเมินความพึงพอใจของนักเรียนกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม โดยใช้แบบวัดระดับความพึงพอใจ วิชาภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยแบบประเมินทั้งหมดมีจำนวน 4 ด้าน คือ ด้านกิจกรรมการเรียนการสอน ด้านบรรยากาศ ด้านการวัดและประเมินผล และด้านประโยชน์ที่ได้รับ ซึ่งมีคำถาม จำนวน 20 ข้อ วัดได้จากแบบประเมินวัดระดับความพึงพอใจเป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า มี 5 ระดับ จำนวน 20 ข้อ แบบแผนการทดลองที่ใช้เป็นการศึกษาเชิงทดลอง (Experimental Research) วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ร้อยละส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที (t-test) แบบ Independent
ผลการวิจัยพบว่า (1) ผลการสร้างและหาประสิทธิภาพของชุดการสอนภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 มีประสิทธิภาพ (E1/E2) เท่ากับ เท่ากับ 81.67/81.94 เป็นไปตามเกณฑ์ที่ตั้งไว้คือ 80/80 (2) ผลการเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาไทย เรื่อง ประโยคซับซ้อน ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนโดยใช้ชุดการสอนภาษาไทยสูงกว่าผู้เรียนที่สอนโดยการสอนแบบปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (3) ผลเปรียบเทียบความพึงพอใจของนักเรียนแสดงให้เห็นว่าในภาพรวมนักเรียนกลุ่มทดลองมีความพึงพอใจต่อวิชาภาษาไทยอยู่ในระดับ มากที่สุด โดยมีค่าความคิดเห็นเฉลี่ยอยู่ที่ 4.63 สูงกว่านักเรียนกลุ่มควบคุมที่มีความพึงพอใจต่อวิชาภาษาไทยระดับมาก โดยมีค่าความคิดเห็นอยู่ที่ 4.49
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรการพิมพ์แห่งประเทศไทย.
กฤษมันต์ วัฒนาณรงค์. (2554). นวัตกรรมและเทคโนโลยีเทคนิคศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
กําชัย ทองหล่อ. (2552). หลักภาษาไทย กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.
จินตนา ชาญวงษ์สนิท. (2562). การพัฒนาชุดการสอนเขียนสะกดคำภาษาไทย สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยมหาสารคาม (ฝ่ายประถม). วารสาร ช่อพะยอม, 31 (1), 77-89.
เฉลิมลาภ ทองอาจ. (2550). ผลของการใช้รูปแบบการสอนมโนทัศน์ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้ หลักการใช้ภาษาไทยและความสามารถในการคิดเชิงมโนทัศน์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชม ภูมิภาค. (2524). เทคโนโลยีทางการสอนและการศึกษา. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2553). ระบบสื่อการสอน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2556). นวัตกรรมและเทคโนโลยีทางการศึกษากับการสอนระดับอนุบาล. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ณัฐธยาน์ การุญ. (2554). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลักภาษาไทย และความสนใจในการเรียนภาษาไทยของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่สอนโดยบทเรียนสำเร็จรูปกับ การสอนตามคู่มือครู (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ทิศนา แขมมณี. (2554). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นาจนารี นพเก้า. (2561). การพัฒนาชุดการสอนวิชาคณิตศาสตร์ตามแนวทางทฤษฎีพัฒนาการทางสติปัญญาของเพียเจต์ เรื่อง โจทย์ปัญหาระคน สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
บุญเกื้อ ควรหาเวช. (2543). นวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพฯ: เจริญวิทยาการพิมพ์.
ประนอม วิบูลย์พันธุ์. (2562). หลักภาษาและการใช้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ.
ปาริฉัตร ภู่ทอง. (2558). การพัฒนาชุดการสอนสำหรับครูโดยใช้กิจกรรมการเรียนรู้แบบ 4MAT เรื่องโครงสร้างและหน้าที่ของพืช สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 กลุ่มโรงเรียนพัฒนาท่าจีน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พักตร์วิภา ไทรรารอด. (2551). การพัฒนาชุดการเรียนด้วยตนเอง สาระการเรียนรู้วิชาภาษาไทย เรื่อง ชนิดของประโยคสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี ที่ 2 โรงเรียนนาคประสิทธิ์ อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พงศ์เกษม สนธิไทย. (2552). รู้รักษ์ภาษาไทยสูตรย่อคำวรรณยุกต์และประโยค. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พงศ์วุฒิ มหิธิธรรมธร. (2562). การพัฒนาชุดการสอนกีตาร์ไฟฟ้าออฟไลน์ด้วยวิธีการเลียนแบบ
สำหรับผู้เรียนระดับชั้นต้น (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
วรนุช อุษณกร. (2543). ประวัติวันสำคัญที่ควรรู้จัก. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
เสาวลักษณ์ กันนิยม. (2554). การพัฒนาชุดการสอนสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ เรื่อง การดำรงชีวิตของพืชสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้วิธีการสอนแบบ SE (Inquirycycle) (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
อรนุช ลิมตศิริ. (2556). นวัตกรรมและเทคโนโลยีการจัดการเรียนรู้ Innovation and technology for learning management (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
