Saringkararot in Phra Abhai Mani
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of the research was to examine Saringkararot in Phra Abhai Mani by studying 64 parts of Phra Abhai Mani, Thai tradition literature written by Sunthorn Phu.
According to theory of Saringkararot, love was divided as 2 types; one Samphokha and Wipralampha. 1. Samphokha: love of the person who lived together with his beloved person; for example, love between Srisuwan and Ketsara, love between Phra Abhai Mani and Suwanmalee, love between Phra Abhai Manni and Laweng, love between Sinsamut and Arunrasmi, love between Sudsakorn and Saowakon, love between Hassachai and Soisuwan and Chantasuda, love between King Sutad and Patoom Kesorn, love between King Tossawong and his wife, love between King Suriyothai and Chantarawadee, love between Brahman Wichien and Prapawadee and love between Brahman Sanon and Ubonrassamee. 2. Wipralampha: love of the person who was far away or separated from his beloved person; for example, love between Phra Abhai Mani and Nang Phisue Samut, love between Phra Abhai Mani and the mermaid, love between Phra Abhai Mani and Nang Walee, love between Srisuwan and Nang Ramphasari, love between Sinsamut and Nang Yuphapaka and love between Sudsakorn and Nang Sulaleewan.
It was found that Saringkararot appeared in 64 parts in this Thai tradition literature, Phra Abhai Mani, had the form of love which was summarized as love towards person divided as love towards heirs, love towards parents, love towards relatives and love towards opposite gender.
Downloads
Article Details
The articles published are copyrighted by the Graduate School, Chiang Mai Rajabhat University.
The opinions expressed in each article of this academic journal are solely those of the individual authors and do not reflect the views of Chiang Mai Rajabhat University or its faculty members. The responsibility for the content of each article rests entirely with the respective authors. In the event of any errors, the authors alone are responsible for their own articles.
References
กระแสร์ มาลยาภรณ์. (2530). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้น ติ้งเฮ้าส์.
กาญจนา เรืองทุ่ง และธีราพร ขวัญคง. (2549). การวิเคราะห์รสวรรณคดีไทยจากเนื้อร้องเพลงไทยเดิมที่มาจากวรรณคดีไทยเรื่อง ขุนช้างขุนแผน อิเหนา และพระอภัยมณี. (การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
กุสุมา รักษมณี. (2549). การวิเคราะห์วรรณคดีไทยตามทฤษฎีวรรณคดีสันสกฤต. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
กุลธิรัตน์ บุญธรรม. (2556). วิเคราะห์ศฤงคารรสในบทเพลงของปาน ธนพร แวกประยูร. (การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
กรมศิลปากร. (2550). อลังการศาสตร์. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรจโพรดักส์ จำกัด.
ดนยา วงศ์ธนะชัย. (2542). วรรณกรรมปัจจจุบัน. กรุงเทพฯ: ม.ป.ท.
ดวงมนต์ จิตร์จำนง. (2549). คุณค่าและลักษณะเด่นของวรรณคดีไทยสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นพดล จันทร์เพ็ญ. (2534). การใช้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: แสงศิลป์การพิมพ์.
บุญเหลือ เทพยสุวรรณ, ม.ล. (2522). วิเคราะห์รสวรรณคดีไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพาณิช.
ประทีป เหมือนนิล. (2542). 100 นักประพันธ์ไทย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น จัดพิมพ์.
พระมหากำธร ทองประดู่. (2548). การศึกษาเชิงวิเคราะห์ศฤงคารรสในบทละครสันสกฤตเรื่องปรียทรรศิกา. (สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
พระคำพล จันทร์โท และ พระลอย แดงอิ่ม. (2549). วิเคราะห์รสวรรณคดีที่ปรากฏในวรรณกรรมพระพุทธศาสนาเรื่องลีลาวดี ของธรรมโฆษ. (การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
ภคพร พิลาบ. (2553). คุณค่าเชิงวรรณศิลป์ในเรื่องสั้นชุด ฟ้าบ่กั้น ของลาว คำหอม. (การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
ภัสร์ธีรา ฉลองเดช. (2548). วิเคราะห์รสวรรณคดีที่ปรากฏในนิทานเวตาล ฉบับพระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ ตามทฤษฎีรสวรรณคดีสันสกฤต. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยทักษิณ).
มณฑิรา พรศาลนุวัฒน์. (ม.ป.ป.). จิตวิทยาความรัก. สืบค้นจาก https://www.thaiclinic.com/medbible/love.html
เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2541). ภาษาศาสตร์ ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี. (2560). ทำไมมนุษย์ถึงต้องมีความรัก. สืบค้นจาก https://www.baanmaha.com/community/threads/49364
ศศิธร แสงเจริญ. (2536). การวิเคราะห์ศฤงคารรสในพระนลคำหลวง สาวิตรี ศกุนตลาและมัทนะพาธา. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร์. (2549). พระอภัยมณี การศึกษาเชิงวรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: สยาม.
สุนทรภู่. (2544). พระอภัยมณี เล่ม 1-2. (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศิลปาบรรณาคาร.
เสถียรโกเศศ. (2533). การศึกษาวรรณคดีในแง่วรรณศิลป์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
อังคณา ศิริวัฒน์. (2555). สุนทรียภาพในบทโขนเรื่องรามเกียรติ์. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่).
