การพัฒนาการจัดการเรียนรู้รายวิชาวิธีสอนภาษาอังกฤษโดยบูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา

Main Article Content

สิตา ทายะติ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารายละเอียดของรายวิชา (มคอ.3) ที่บูรณาการแนวคิด
จิตตปัญญาศึกษา และเพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรค ของกระบวนการจัดการเรียนรู้ที่บูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา ประชากร ได้แก่ นักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ ชั้นปีที่ 4 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี ในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2561 จำนวน 27 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) รูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการแนวคิดจิตตปัญญา และรายละเอียดของรายวิชา (มคอ.3) 2) แบบประเมินคุณภาพรายละเอียดของรายวิชาวิธีสอนภาษาอังกฤษ (มคอ.3)  3) แบบสอบถามความคิดเห็นของนักศึกษาที่มีต่อผลการจัดการเรียนรู้รายวิชาวิธีสอนภาษาอังกฤษ  4) บันทึกการเรียนรู้ (Learning Log) และ 5) บันทึกการสอน (Teaching Log) วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์เนื้อหา


ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาการเรียนการสอนรายวิชาวิธีสอนภาษาอังกฤษโดยบูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษาส่งผลให้ได้รายละเอียดของรายวิชา (มคอ.3) ที่บูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษาที่มีประสิทธิภาพสามารถนำไปใช้สอนได้จริงเพื่อส่งเสริมการพัฒนาตนเองของนักศึกษาครู จากการศึกษาปัญหา อุปสรรคของกระบวนการจัดการเรียนรู้ที่บูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา พบว่า ขนาดและลักษณะการจัดห้องเรียนเป็นเพียงอุปสรรคเดียวที่ส่งผลกระทบต่อกระบวนการจัดการเรียนรู้ที่บูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา

Article Details

บท
บทความวิจัย

References

กฤษณมูรติ จิณฑฑฺ. (2556). การศึกษาและสาระสำคัญของชีวิต [Education and the Significance of Life] (นวลคำ จันภา, แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิอันวีกษณา.

กฤษณา ขำปากพลี. (2557). ผลการใช้การบันทึกเชิงสะท้อนคิดที่มีต่อพฤติกรรมของผู้สอนและผู้เรียนในชั้นเรียนวิจัยการศึกษา: การวิจัยเชิงทดลองแบบผสมวิธี. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิธีวิทยาการวิจัยการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

จิรัฐกาล พงศ์ภคเธียร. (2553). จิตตปัญญาศึกษา: การเรียนรู้สู่จิตสำนึกใหม่. กรุงเทพฯ: บริษัท แปลนพริ้นติ้ง จำกัด.

จักรกฤษณ์ จันทะคุณ. (2560). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดจิตตปัญญาศึกษาที่ส่งผลต่อความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นของนิสิตครู มหาวิทยาลัยพะเยา. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) มหาวิทยาลัยนเรศวร, 10(4), 186-199.

ธนา นิลชัยโกวิทย์. (2551). บทความการประชุมวิชาการประจำปี 2551 เรื่อง ศิลปะการจัดกระบวนการเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลงแนวจิตตปัญญา The Art of Contemplative Oriented Transformative Facilitation. ใน จิตตปัญญาศึกษา: การศึกษาเพื่อการพัฒนามนุษย์. กรุงเทพฯ: โครงการศูนย์จิตตปัญญาศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล.

ประเวศ วะสี. (2546). การพัฒนามนุษย์แนวใหม่เพื่ออนาคตที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.

วรางคณา ภู่ศิริภิญโญ. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยบูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา การเรียนรู้โดยใช้การวิจัยเป็นฐาน และระบบพี่เลี้ยงเพื่อเตรียมความพร้อม นักศึกษาวิชาชีพครูสาขาภาษาอังกฤษสู่ชุมชน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(2), 110-111.

วิจักขณ์ พานิช.(2550). เรียนรู้ด้วยใจอย่างใคร่ครวญ: การศึกษาดั่งเส้นทางแสวงหาทางจิตวิญญาณ. กรุงเทพฯ: สวนเงินมีมา.

วิจารณ์ พานิช. (2555). การผลิตบัณฑิตใน ศตวรรษที่ 21. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 6(2), 129-152.

สลักจิต ตรีรณโอภาส. (2553). การพัฒนาความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ด้วยกระบวนการเรียนรู้แนวจิตตปัญญาศึกษารายวิชาจิตวิทยาสำหรับครู นักศึกษาโปรแกรมวิทยาศาสตร์ทั่วไป (รายงานผลการวิจัย, คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม).

Kuroda, A. (2013). Contemplative Education Approaches to Teaching Teacher Preparation Program. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 116(2014), 1400 – 1404.

Mezirow, J. (2000) .Learning as transformation: critical perspectives on a theory in progress. San Francisco: Jossey-Bass.

Moore, C. and Teather, S. (2013). Engaging students in peer review: Feedback as learning. Issues in Educational Research, 23(2), 196-211.

The Center of Contemplative Mind in Society. (2000). What are Contemplative Practices?. Retrieved from http://www.contemplativemind.org/ practices/

Zinger, L. (2008). Educating for tolerance and compassion: Is there a place for meditation in a college classroom?. College Teaching Methods & Styles Journal, 4(4), 25-28.