นิทานพื้นบ้านไทยและเมียนมา: การศึกษาเปรียบเทียบกลวิธีการเล่าเรื่องและกฎเกณฑ์นิทานพื้นบ้านของเอกเซล โอลริค

บทคัดย่อ

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาและเปรียบเทียบกลวิธีการเล่าเรื่องในนิทานพื้นบ้านไทยกับนิทานพื้นบ้านเมียนมาและ  2)  ศึกษาและเปรียบเทียบกฎเกณฑ์นิทานพื้นบ้านของเอกเซล  โอลริค ในนิทานพื้นบ้านไทยกับนิทานพื้นบ้านเมียนมา การศึกษาครั้งนี้ได้คัดเลือกนิทานพื้นบ้านประเทศละ 100 เรื่อง วิเคราะห์กลวิธีการเล่าเรื่องและวิเคราะห์ตามกฎเกณฑ์นิทานพื้นบ้านของเอกเซล  โอลริค  เสนอผลการวิจัยด้วยวิธีการพรรณนาวิเคราะห์ (Descriptive Analysis) ผลการวิจัยพบว่า 

1) ผลการศึกษาและเปรียบเทียบกลวิธีการเล่าเรื่อง พบว่านิทานพื้นบ้านไทยใช้กลวิธีการเล่านำเรื่องโดยไม่ใช้ข้อความกาลเวลานำและเล่าโดยเสนอบริบท ส่วนนิทานพื้นบ้านเมียนมาใช้กลวิธีการเล่านำเรื่องโดยใช้ข้อความกาลเวลานำและตรงกับแก่นของเรื่อง กลวิธีการเล่าสาระของเรื่องในนิทานพื้นบ้านของทั้งสองประเทศเป็นไปตามลำดับเวลาหรือตามปีปฏิทินเช่นเดียวกัน และกลวิธีการเล่าจบเรื่องมีความสอดคล้องกันคือ การเล่าจบเรื่องโดยไม่ระบุคติเตือนใจหรือคำสอนใด ๆ ในเรื่อง แต่จะแทรกอยู่ในเนื้อหาสาระของเรื่อง 

2) ผลการศึกษาและเปรียบเทียบกฎเกณฑ์นิทานพื้นบ้านของเอกเซล  โอลริค ตามกรอบการวิเคราะห์ 13 ข้อ ทั้งนิทานพื้นบ้านไทยและนิทานพื้นบ้านเมียนมา ตรงกับกฎเกณฑ์การวิเคราะห์ 12 ข้อ เรียงลำดับค่าร้อยละใกล้เคียงกันและมีความสอดคล้องกัน ระหว่างสองประเทศ ได้แก่ กฎของการเริ่มเรื่องและจบเรื่องพบมากที่สุด รองลงมาได้แก่ กฎของโครงเรื่องเดียวและกฎของตัวละครสองตัวในฉากหนึ่ง รองลงมาได้แก่ กฎเอกภาพของโครงเรื่อง ตามลำดับ ส่วนสาระที่ไม่ปรากฏตามกฎเกณฑ์มีความสอดคล้องตรงกัน ได้แก่ กฎความสำคัญของตำแหน่งต้นกับตำแหน่งท้าย