Historical Area and Culture of Si Chan Temple, Na Aor Village, Mueang District, Loei Province: The Management of Learning Sources and Community Tourism
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to 1) study the historical area and cultural context of Si Chan Temple, Na Aor Village, Mueang District, Loei Province; and 2) study the management of learning sources and tourism area at Si Chan Temple, Na Aor Village, Mueang District, Loei Province. The target group consisted of 20 informants, including members of the tourism management group, cultural academic scholars, the abbot of Si Chan Temple, community scholars, representatives of the villagers, homestay entrepreneurs, interpreters, teachers, and representatives of Na Aor Sub-district Municipality, all obtained by the purposive sampling method. The data was collected through interviews and focus group discussions. Content analysis was implemented for data analysis. The outcomes were as follows: 1) the historical and cultural area of Si Chan Temple was built along with Na Aor Village around 1693 and developed over time with the cultural objects contained in the temple, including Ban Thai Loei, the museum, and the antique French lavatory; and 2) the details of the management for learning and tourism area were as follows: (1) creating cooperation between the Na Aor Community, Si Chan Temple, and Na Aor Sub-district Municipality; (2) setting up rules and conditions for visiting the area; (3) organizing the temple’s learning spaces, which were divided into an open area for studying Ban Thai Loei and the antique French lavatory, and a closed location for museum learning; and (4) exchange of knowledge for development and moving forward.
Downloads
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The articles published are copyrighted by the Graduate School, Chiang Mai Rajabhat University.
The opinions expressed in each article of this academic journal are solely those of the individual authors and do not reflect the views of Chiang Mai Rajabhat University or its faculty members. The responsibility for the content of each article rests entirely with the respective authors. In the event of any errors, the authors alone are responsible for their own articles.
References
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2559). วัฒนธรรม วิถีชีวิต และภูมิปัญญา. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์.
กิตติศักดิ์ แสงทอง, พุธวิมล คชรัตน์, ทัศนีย์ ศรีราม, ณัฎฐิกา สาทิพจันทร์ และสุธารินี บุญกิจ. (2564). ประวัติศาสตร์ชุมชน: วัดสำโรงจากการบอกเล่า. วารสารศิลปศาสตร์, 12(2), 553-570.
คชสีห์ เจริญสุข. (2565). ภาพถ่ายประกอบบทความวิจัย. เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
จีระพันธ์ โชติวัฒนานุสรณ์, ธนกร เคหารมย์ และสุมลรัตน์ คุณทะวงษ์. (2557). การศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น: บ้านนาอ้อ ตำบลนาอ้อ อำเภอเมือง จังหวัดเลย. สืบค้นจาก http://jeerapanne.blogspot.com
ทองคำ ดวงขันเพ็ชร และพระเดชขจร ขนฺติธโร (ภูทิพย์). (2564). การจัดการมรดกทางวัฒนธรรมอย่างสร้างสรรค์โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนลุ่มน้ำโขง. Journal of Modern Learning Development, 6(2), 44-58.
ธีระวัฒน์ แสนคำ. (2555). ชุมชนโบราณบ้านนาอ้อ: พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของชุมชนโบราณสำคัญในลุ่มแม่น้ำเลย. วารสารพื้นถิ่นโขงชีมูล, 2(2), 45-69.
พระครูจริยาภิราม อคฺคจิตฺโต (รัศมี). (2564). แนวทางการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งเรียนรู้ด้านศาสนา ศิลปวัฒนธรรมในจังหวัดลพบุรี. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 7(1), 122-140.
พระครูสิทธิธรรมาภรณ์ (สุวัฒน์ อภิวฑฺฒโน/เชิดพานิชย์). (2556). การศึกษาหลักพุทธธรรมที่ปรากฏในประเพณีบุญข้าวจี่ และข้าวแดกงาของชาวเทศบาล ตำบลนาอ้อ อำเภอเมือง จังหวัดเลย. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาพระพุทธศาสนา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระครูสุนทรธรรมากร สุจิตโต (ชาลีคลี). (2565). วัด: แหล่งการเรียนรู้ที่สำคัญของสังคมไทย. วารสารพุทธอาเซียนศึกษา, 7(1), 53-74.
พระจำนงค์ผมไผ, ยุภาพร ยุภาศ และภักดี โพธิ์สิงห์. (2563). วัดกับการส่งเสริมการท่องเที่ยวบนเส้นทางลุ่มน้ำโขง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(5), 159-170.
พระมหาอภัย ธิตวีริโย. (2561). มรดกวัฒนธรรมในฐานะศาสนสถานและศาสนวัตถุ: วิกฤติการณ์และการจัดการ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์, 6(2), 553-570.
พระแมนรัตน์ จตฺตมโล, พระสมุทรวชิรโสภณ และพระครูวาทีวรวัฒน์. (2562). การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรม, 2(2), 24-33.
พระอธิการจรัล อภินนฺโท (สิงห์น้อย). (2562). การบริหารจัดการวัดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธในจังหวัดลําพูน. วารสารการบริหารทองถิ่น, 12(1), 161-171.
ปรีดา พูนสิน. (2555). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการความรู้ทางศิลปวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนวัดโสมนัส. วารสารวิจัยและพัฒนา, 4(1), 55-70.
มิวเซี่ยมไทยแลนด์. (2563). พิพิธภัณฑ์ประภัศร์จันทโชติ วัดศรีจันทร์ อนุสรณ์วิจารณ์สังฆกิจ. สืบค้นจาก https://www.museumthailand.com/th/museum/Prapaschantarachoti-Museum-Wat-Sri-Chan
สมัย วรรณอุดร. (2559). คัมภีร์ใบลานกับกระบวนการสร้างศูนย์เรียนรู้ชุมชน ด้านเอกสารโบราณวัดศรีจันทร์ ชุมชนบ้านนาอ้อ อำเภอเมือง จังหวัดเลย. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ(สสส.). (ม.ป.ป.). วิถีชุมชนสร้างเศรษฐกิจฐานราก: ท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: จู๊ซ อัพ มีเดีย แอนด์ คอมมิวนิเคชั่น.
สุจินต์ เพชรดี. (2543). 300 ปีแห่งการตั้งถิ่นฐานบ้านนาอ้อ อำเภอเมือง จังหวัดเลย (2236-2543). เลย: ม.ป.พ.
สุนทรชัย ชอบยศ. (2562). แนวทางในการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมโดยความร่วมมือของภาคส่วนต่าง ๆ ในท้องถิ่น: กรณีศึกษาการจัดการสิมและฮูปแต้ม ตำบลดงบัง อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. วารสารการเมืองการปกครอง, 9(3), 55-70.
โสทรินทร์ โชคคติวัฒน์. (2565). รูปแบบการจัดการที่ส่งเสริมการท่องเที่ยวในพุทธศาสนสถาน. วารสาร มจร กาญจนปริทรรศน์, 2(3), 176-186.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). เรื่องเล่าชาวนาอ้อ: พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของชุมชนนาอ้อและวิถีวัฒนธรรมชุมชนนาอ้อ. เลย: เมืองเลยการพิมพ์.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2562). ดินแดนแห่งวัฒนธรรมล้านช้าง “ชุมชนนาอ้อ”. สืบค้นจาก https://tis.dasta.or.th/dastatravel/loei-chumchon-naa-or