ระบบการจัดการความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยว อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ปัจจุบันนักท่องเที่ยวชาวไทยให้ความสำคัญกับการท่องเที่ยวเมืองรองมากขึ้น การจัดการระบบความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยวจึงเป็นสิ่งสำคัญ และต้องมีการเตรียมความพร้อมในการรองรับนักท่องเที่ยวดังกล่าว การศึกษาวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระบบการจัดการความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยว และ 2) ศึกษาเปรียบเทียบปัจจัยส่วนบุคคลกับระบบการจัดการความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยว อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณกลุ่มตัวอย่างคือ นักท่องเที่ยวชาวไทย ในอำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก จำนวน 400 คน โดยใช้วิธีการสุ่มแบบบังเอิญและใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบค่าเฉลี่ยโดยใช้ t- test และ One - way ANOVA ผลการวิจัยพบว่า 1) ระบบการจัดการความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยว อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก ในภาพรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก โดยด้านการหลอกลวง/ต้มตุ๋น มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด รองลงมา คือ ด้านสุขอนามัย/โรคระบาด และด้านธรรมชาติ มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด และ 2) ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อาชีพ และภูมิลำเนา ของนักท่องเที่ยวที่แตกต่างกัน มีความคิดเห็นเกี่ยวกับระบบการจัดการความปลอดภัยพื้นที่ท่องเที่ยว อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
อยู่ระหว่างการปรับปรุง (ลิขสิทธิ์และการรับผิดชอบ)
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). สถิตินักท่องเที่ยว. https://www.mots.go.th/news/category/411
เจริญ รู้อยู่. (2564). การบริหารจัดการความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว ลุ่มแม่น้ำสะแกกรัง อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. โรงเรียนนายร้อยตำรวจ.
ดารณี อาจหาญ, เกิดศิริ เจริญวิศาล, และมนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2565). การยกระดับมาตรฐานปลอดภัยด้านสุขอนามัยการท่องเที่ยวที่พักชุมชนวัฒนธรรมยั่งยืนหลังสถานการณ์แพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ในประเทศไทย. ารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 22(1), 186-204. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/liberalarts/article/view/250823/172138
ทัชชกร แสงทองดี. (2560). รูปแบบความปลอดภัยของนักท่องเที่ยวในการท่องเที่ยวในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์, 4(2), 22-38. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/forensic/article/view/194013/135147
พงษ์ดนัย ปรังฤทธิ์. (2561). จิตสำนึกการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรมในการท่องเที่ยวโดยชุมชนของบ้านจ่าโบ่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. โรงเรียนนายร้อยตำรวจ.
ไพศาล วรคำ. (2559). การวิจัยทางการศึกษา. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
มนัญชยา เหมทานนท์. (2556). ทัศนะของคนทำงานกลางคืนในสถานบริการประเภท 4 ต่อสาเหตุการค้าบริการทางเพศ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มนัส โนนุช, และสุดาวรรณ สมใจ. (2563). โครงสร้างพื้นฐาน ระบบสนับสนุนความปลอดภัย บทบาทตำรวจท่องเที่ยว และการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผบต่อความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว จังหวัดชลบุรี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(1), 157-168. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/222760/163671
สำนักงานจังหวัดพิษณุโลก. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดพิษณุโลก (พ.ศ. 2566-2570).
สำนักงานเทศบาลนครพิษณุโลก. (2557). เทศบาลนครพิษณุโลก.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ (พ.ศ. 2564-2565).
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2566ก). สถิติคดีอาญาคดีความผิดเกี่ยวกับชีวิต ร่างกาย และเพศ จำแนกตามประเภทความผิดรายจังหวัด พ.ศ. 2560-2565. https://www.nso.go.th/nsoweb/nso/statistics_and_indicators?impt_branch=310
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2566ข). สถิติคดีอาญาความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ จำแนกตามประเภทความผิด รายจังหวัด พ.ศ. 2560-2565. https://www.nso.go.th/nsoweb/nso/statistics_and_indicators?impt_branch=310
เอกชัย ชำนินา. (2563). การจัดการความปลอดภัยการท่องเที่ยวในจังหวัดภูเก็ต. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(8), 174-189. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/246252/166421
Cochran, W. G. (1977). Sampling techniques (3rd ed.). John Wiley & Sons.
