มาตรการทางกฎหมายในการนำเสนอข่าวที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรม
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในสภาวการณ์ของสังคมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันการนำเสนอข่าวสารเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมมีความสำคัญในการสร้างความเข้าใจแก่สาธารณชนและเสริมสร้างความโปร่งใสในกระบวนการพิจารณาคดี แต่การนำเสนอข่าวในบางกรณีอาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อสิทธิเสรีภาพของบุคคลที่ตกเป็นข่าวและยังอยู่ในกระบวนการยุติธรรม เช่น ผู้ต้องหา จำเลย หรือพยาน รวมทั้งเจ้าหน้าที่ของรัฐในกระบวนการยุติธรรม ซึ่งนำไปสู่การละเมิดสิทธิของบุคคล และกระทบต่อความน่าเชื่อถือในกระบวนการยุติธรรม บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายที่ใช้ควบคุมการนำเสนอข่าว ซึ่งเป็นการปะทะกันระหว่างเสรีภาพสื่อกับการคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคลผู้ถูกกระทบสิทธิจากการนำเสนอข่าวที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรมในประเทศไทย โดยเปรียบเทียบกับหลักกฎหมายระหว่างประเทศ รวมถึงข้อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาและปรับปรุงกฎหมายที่เกี่ยวข้อง จากผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า กฎหมายไทยมีบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการนำเสนอข่าวในกระบวนการยุติธรรมอยู่ในหลายฉบับ ตั้งแต่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา พระราชบัญญัติคุ้มครองพยานในคดีอาญา พ.ศ. 2546 พระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. 2550 พระราชบัญญัติประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ พ.ศ. 2551 และแนวทางการปฏิบัติขององค์กรวิชาชีพสื่อมวลชน จึงพบว่า ยังขาดความชัดเจนในเชิงบังคับใช้และไม่มีบทบัญญัติที่เฉพาะเจาะจงในการคุ้มครองสิทธิของบุคคลในคดีอย่างเป็นระบบ เมื่อเทียบกับหลักการของกฎหมายระหว่างประเทศ ตามกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง (ICCPR) ซึ่งกำหนดให้รัฐภาคีต้องรับรองสิทธิของบุคคลในการได้รับการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรม (fair trial) ควบคู่กับเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของสื่อ โดยข้อเสนอแนะของบทความนี้คือ ควรมีการจัดทำกฎหมายเฉพาะในการกำกับการนำเสนอข่าวสารเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมที่คำนึงถึงดุลยภาพระหว่างเสรีภาพของสื่อและสิทธิมนุษยชนของบุคคลในคดี ตลอดจนส่งเสริมบทบาทขององค์กรวิชาชีพสื่อในการควบคุมจริยธรรมการรายงานข่าวให้เป็นไปตามมาตรฐานสากล
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
อยู่ระหว่างการปรับปรุง (ลิขสิทธิ์และการรับผิดชอบ)
เอกสารอ้างอิง
เกรียงไกร เจริญธนาวัฒน์. (2567). หลักกฎหมายมหาชนว่าด้วย รัฐ รัฐธรรมนูญและกฎหมาย (พิมพ์ครั้งที่ 13). วิญญูชน. คำประกาศสิทธิมนุษยชนและพลเมือง ค.ศ. 1789. ข้อ 6.
ธานินทร์ กรัยวิเชียร. (2553). หลักนิติธรรม. ชวนพิมพ์ 50.
พิทยา ลิ้มสุวัฒน์. (2549). การคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาและจำเลยในคดีอาญา: ศึกษากรณีรัฐให้ความช่วยเหลือโดยตั้งทนายความให้ผู้ต้องหาและจำเลยในการต่อสู้คดีอาญา. ใน งานวิจัยของการอบรมหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.) รุ่นที่ 9 (น. 5-7). วิทยาลัยการยุติธรรม.
สุวรรณา สมบัติใหม่. (2564). สิทธิเสรีภาพของสื่อมวลชนกับการคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาในกระบวนการยุติธรรม. วารสารนิติศาสตร์ปริทัศน์, 10(2), 45-60.
สุวรรณา สุจริตกุล. (2565). ความจำเป็นของการศึกษาเรื่องสิทธิมนุษยชนสำหรับนักข่าว. วารสารนิเทศศาสตร์, 18(3), 77-89.
อภิศักดิ์ พานิช. (2563). รู้เท่าทันสื่อกับการเสริมสร้างวัฒนธรรมประชาธิปไตย. วารสารสื่อศึกษา, 12(2), 15-30.
Australian Capital Television Pty Ltd v Commonwealth (1992) 177 CLR 106.
Barendt, E. (2005). Freedom of speech (2nd ed.). Oxford University Press.
Carlyle, T. (1841). On heroes, hero-worship, and the heroic in history. James Fraser.
Chan, G. (2017). The Administration of Justice (Protection) Act 2016: A brief survey. Singapore Academy of Law Journal, 29, 714–735.
Couldry, N. (2012). Media, society, world: Social theory and digital media practice. Polity. https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c7/US_Constitution_in_Thai.pdf
Curran, J. (2002). Media and power. Routledge. Infocomm Media Development Authority. (2022). Infocomm Media Development Authority annual report 2021/2022. https://www.imda.gov.sg
Jankowicz, F. (2015). Freedom of expression and the media under international law. Human Rights Law Review, 15(3), 539-566.
Jefferson, T. (1787). Letter to Edward Carrington.
Johnston, J., & Pearson, M. (2020). Media law in Australia (4th ed.). Oxford University Press.
Levine, M. (2010). The control of publicity and the criminal trial: A comparative analysis. Criminal Law Journal, 34(2), 91-109.
McQuail, D. (2010). McQuail's mass communication theory (6th ed.). Sage.
Moeckli, D., Shah, S., & Sivakumaran, S. (2018). International human rights law (3rd ed.). Oxford University Press.
New York Times Co. v. Sullivan, 376 U.S. 254 (1964).
Pearson, M., & Polden, M. (2019). The journalist’s guide to media law (6th ed.). Allen & Unwin.
Schudson, M. (2008). Why democracies need an unlovable press. Polity Press.
Stone, A. (1999). Rights, personal rights and freedoms: The nature of the freedom of political communication. Melbourne University Law Review, 22(2), 374-408.
Tan, K. Y. L. (2020). The constitution of Singapore: A contextual analysis (2nd ed.). Hart Publishing.
Thio, L. A. (2004). Freedom of speech in Singapore: Myth or reality? Singapore Journal of Legal Studies, 1-44.
UN Human Rights Committee. (2011). General comment No. 34: Article 19: Freedoms of opinion and expression, CCPR/C/GC/34, 2011, paras. 11, 12, 23, 25. https://www.refworld.org/docid/ 4ed34b562.html