มาตรการทางกฎหมายในการนำเสนอข่าวที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรม

Main Article Content

ศราริตา แจ้งพันธ์

บทคัดย่อ

ในสภาวการณ์ของสังคมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันการนำเสนอข่าวสารเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมมีความสำคัญในการสร้างความเข้าใจแก่สาธารณชนและเสริมสร้างความโปร่งใสในกระบวนการพิจารณาคดี แต่การนำเสนอข่าวในบางกรณีอาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อสิทธิเสรีภาพของบุคคลที่ตกเป็นข่าวและยังอยู่ในกระบวนการยุติธรรม เช่น ผู้ต้องหา จำเลย หรือพยาน รวมทั้งเจ้าหน้าที่ของรัฐในกระบวนการยุติธรรม ซึ่งนำไปสู่การละเมิดสิทธิของบุคคล และกระทบต่อความน่าเชื่อถือในกระบวนการยุติธรรม บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายที่ใช้ควบคุมการนำเสนอข่าว ซึ่งเป็นการปะทะกันระหว่างเสรีภาพสื่อกับการคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคลผู้ถูกกระทบสิทธิจากการนำเสนอข่าวที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรมในประเทศไทย โดยเปรียบเทียบกับหลักกฎหมายระหว่างประเทศ รวมถึงข้อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาและปรับปรุงกฎหมายที่เกี่ยวข้อง จากผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า กฎหมายไทยมีบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการนำเสนอข่าวในกระบวนการยุติธรรมอยู่ในหลายฉบับ ตั้งแต่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา พระราชบัญญัติคุ้มครองพยานในคดีอาญา พ.ศ. 2546 พระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. 2550 พระราชบัญญัติประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ พ.ศ. 2551 และแนวทางการปฏิบัติขององค์กรวิชาชีพสื่อมวลชน จึงพบว่า ยังขาดความชัดเจนในเชิงบังคับใช้และไม่มีบทบัญญัติที่เฉพาะเจาะจงในการคุ้มครองสิทธิของบุคคลในคดีอย่างเป็นระบบ เมื่อเทียบกับหลักการของกฎหมายระหว่างประเทศ ตามกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง (ICCPR) ซึ่งกำหนดให้รัฐภาคีต้องรับรองสิทธิของบุคคลในการได้รับการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรม (fair trial) ควบคู่กับเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของสื่อ โดยข้อเสนอแนะของบทความนี้คือ ควรมีการจัดทำกฎหมายเฉพาะในการกำกับการนำเสนอข่าวสารเกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมที่คำนึงถึงดุลยภาพระหว่างเสรีภาพของสื่อและสิทธิมนุษยชนของบุคคลในคดี ตลอดจนส่งเสริมบทบาทขององค์กรวิชาชีพสื่อในการควบคุมจริยธรรมการรายงานข่าวให้เป็นไปตามมาตรฐานสากล

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
แจ้งพันธ์ ศ. (2025). มาตรการทางกฎหมายในการนำเสนอข่าวที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรม. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(2), 187–198. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/rdi-aru/article/view/280796
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

เกรียงไกร เจริญธนาวัฒน์. (2567). หลักกฎหมายมหาชนว่าด้วย รัฐ รัฐธรรมนูญและกฎหมาย (พิมพ์ครั้งที่ 13). วิญญูชน. คำประกาศสิทธิมนุษยชนและพลเมือง ค.ศ. 1789. ข้อ 6.

ธานินทร์ กรัยวิเชียร. (2553). หลักนิติธรรม. ชวนพิมพ์ 50.

พิทยา ลิ้มสุวัฒน์. (2549). การคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาและจำเลยในคดีอาญา: ศึกษากรณีรัฐให้ความช่วยเหลือโดยตั้งทนายความให้ผู้ต้องหาและจำเลยในการต่อสู้คดีอาญา. ใน งานวิจัยของการอบรมหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.) รุ่นที่ 9 (น. 5-7). วิทยาลัยการยุติธรรม.

สุวรรณา สมบัติใหม่. (2564). สิทธิเสรีภาพของสื่อมวลชนกับการคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาในกระบวนการยุติธรรม. วารสารนิติศาสตร์ปริทัศน์, 10(2), 45-60.

สุวรรณา สุจริตกุล. (2565). ความจำเป็นของการศึกษาเรื่องสิทธิมนุษยชนสำหรับนักข่าว. วารสารนิเทศศาสตร์, 18(3), 77-89.

อภิศักดิ์ พานิช. (2563). รู้เท่าทันสื่อกับการเสริมสร้างวัฒนธรรมประชาธิปไตย. วารสารสื่อศึกษา, 12(2), 15-30.

Australian Capital Television Pty Ltd v Commonwealth (1992) 177 CLR 106.

Barendt, E. (2005). Freedom of speech (2nd ed.). Oxford University Press.

Carlyle, T. (1841). On heroes, hero-worship, and the heroic in history. James Fraser.

Chan, G. (2017). The Administration of Justice (Protection) Act 2016: A brief survey. Singapore Academy of Law Journal, 29, 714–735.

Couldry, N. (2012). Media, society, world: Social theory and digital media practice. Polity. https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c7/US_Constitution_in_Thai.pdf

Curran, J. (2002). Media and power. Routledge. Infocomm Media Development Authority. (2022). Infocomm Media Development Authority annual report 2021/2022. https://www.imda.gov.sg

Jankowicz, F. (2015). Freedom of expression and the media under international law. Human Rights Law Review, 15(3), 539-566.

Jefferson, T. (1787). Letter to Edward Carrington.

Johnston, J., & Pearson, M. (2020). Media law in Australia (4th ed.). Oxford University Press.

Levine, M. (2010). The control of publicity and the criminal trial: A comparative analysis. Criminal Law Journal, 34(2), 91-109.

McQuail, D. (2010). McQuail's mass communication theory (6th ed.). Sage.

Moeckli, D., Shah, S., & Sivakumaran, S. (2018). International human rights law (3rd ed.). Oxford University Press.

New York Times Co. v. Sullivan, 376 U.S. 254 (1964).

Pearson, M., & Polden, M. (2019). The journalist’s guide to media law (6th ed.). Allen & Unwin.

Schudson, M. (2008). Why democracies need an unlovable press. Polity Press.

Stone, A. (1999). Rights, personal rights and freedoms: The nature of the freedom of political communication. Melbourne University Law Review, 22(2), 374-408.

Tan, K. Y. L. (2020). The constitution of Singapore: A contextual analysis (2nd ed.). Hart Publishing.

Thio, L. A. (2004). Freedom of speech in Singapore: Myth or reality? Singapore Journal of Legal Studies, 1-44.

UN Human Rights Committee. (2011). General comment No. 34: Article 19: Freedoms of opinion and expression, CCPR/C/GC/34, 2011, paras. 11, 12, 23, 25. https://www.refworld.org/docid/ 4ed34b562.html