คำสแลงภาษาจีนในบริบทภาษาไทย: การสังเคราะห์เชิงเอกสารจากงานวิจัย ที่ได้รับการตีพิมพ์ช่วงปี พ.ศ. 2555–2567
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สังเคราะห์ลักษณะการสร้างคำสแลงภาษาจีนในบริบทภาษาไทย 2) วิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อการแพร่หลายของคำสแลงภาษาจีน และ 3) วิเคราะห์การใช้คำสแลงภาษาจีนในสื่อออนไลน์ประเภทต่าง ๆ โดยอาศัยการสังเคราะห์เอกสารและงานวิจัยที่ตีพิมพ์ระหว่างปี พ.ศ. 2555–2567 ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่ากลไกการสร้างคำสแลงสามารถจำแนกได้หลายรูปแบบ ได้แก่ การยืมคำ การสร้างคำใหม่ การแปลงคำ การประสมคำ การย่อคำ การซ้ำคำ และการเล่นเสียงหรือตัวเลข ในขณะเดียวกันปัจจัยที่ส่งผลต่อการแพร่หลายของคำสแลงภาษาจีนมีความสัมพันธ์กับหลายมิติ เช่น เศรษฐกิจ การเมือง สื่อสังคมออนไลน์ ปรากฏการณ์ทางสังคม ตลอดจนวัฒนธรรมและความเชื่อ และในการวิเคราะห์การใช้คำสแลงในสื่อออนไลน์ ได้แก่ พาดหัวข่าว ซับไตเติล และชื่อเรื่องซีรีส์ พบว่าแต่ละประเภทสื่อเลือกใช้คำสแลงแตกต่างกัน ทั้งในด้านรูปแบบและกลวิธีทางภาษาเพื่อให้สอดคล้องกับลักษณะการสื่อสารและกลุ่มผู้รับสาร นอกจากนี้คำสแลงบางคำ เช่น“牛逼”มีการเปลี่ยนแปลงความหมายเมื่อถูกนำมาใช้ในบริบทภาษาไทย สะท้อนให้เห็นถึงพลวัตทางภาษาและบทบาทของสื่อดิจิทัลที่มีต่อการสร้างและการใช้คำสแลง การวิจัยในครั้งนี้ยังเสนอแนวทางเชิงวิชาการและการประยุกต์ใช้ ได้แก่ การเก็บข้อมูลข้ามแพลตฟอร์มและประเภทสื่อ การจัดหมวดหมู่คำสแลงอย่างเป็นระบบ การบูรณาการวิธีวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ การนำไปประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอน ตลอดจนการจัดทำพจนานุกรมคำสแลงเพื่อสนับสนุนการเรียนรู้และการศึกษาวิจัยในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
อยู่ระหว่างการปรับปรุง (ลิขสิทธิ์และการรับผิดชอบ)
เอกสารอ้างอิง
ชวนพิศ เทียมทัน. (2557). การวิเคราะห์พาดหัวข่าวในหนังสือพิมพ์เหรินหมินรื่อเป้าและซินหวารื่อเป้าในแง่ความหมายของคำศัพท์โครงสร้างวลีและประโยค. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 7(2), 1-32.
ชุติมา เข็มเจริญ, และปริญญา มงคลพาณิชย์. (2567). ปัจจัยที่ทำให้เกิดคำสแลงจีนในสื่อสังคมออนไลน์ช่วงปี พ.ศ. 2555- 2563. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 18(1), 129–143.
ดวงพร รื่นเรืองฤทธิ์, และ Huang Guomei. (2561). ภาพสะท้อนชีวิตรักและการแต่งงานของชาวจีนผ่านคำสแลงในแต่ละยุค. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(1), 87–94.
เนตรน้ำทิพย์ บุดดาวงศ์, และสิทธิพงศ์ มีกุล. (2563). การศึกษาวิเคราะห์คำสแลงภาษาจีนที่ปรากฏในสื่อสังคมออนไลน์.วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 16(1), 98–114.
เพชร. (2556). การศึกษาเปรียบเทียบคำสแลงในภาษาไทยและภาษาจีน. วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์, 8(15), 49-64.
วานิสสา จันทรานุสรณ์, XIAO MIN, และรัตนกุล กาญจนะพรกุล. (2565). การศึกษากลยุทธการแปลบทบรรยายใต้ภาพ ในภาพยนตร์การ์ตูน เรื่องนาจา ตอนมารน้อยจุติ. Journal of Modern Learning Development, 8(2), 478–491.
วีรภัทร ภคพงศ์พันธุ์. (2567). คำสแลง“牛逼”(niubi) ในภาษาจีนปัจจุบัน. วารสารมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 15(1), 55–71.
เศรษฐพร เรืองเที่ยง. (2565). โครงสร้างและความหมายคำสแลงภาษาจีน. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์รำไพพรรณี (ออนไลน์), 3(2), 1-18.
เสี่ยว เหม่ยหลิง. (2567). การศึกษาเปรียบเทียบคำสแลงไทยและคำสแลงจีนในสื่อสังคมออนไลน์ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยบูรพา.
เหยี่ยน อู๋. (2567). กลวิธีการใช้ภาษาและหน้าที่ของชื่อซีรีส์จีนที่เป็นภาษาไทยในแอปพลิเคชัน iQIYI. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 41(3), 1-20.
อุไรวรรณ สิงห์ทอง, หนึ่งฤทัย ม่วงเย็น, และขวัญดาว บุญทอง. (2560). วิเคราะห์การใช้ภาษาในวรรณกรรมเพลงลูกทุ่งของใบเตย อาร์สยาม. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 11(1), 73–78.
Eble, C. C. (1996). Slang and sociability: In-group language among college students. University of North Carolina Press.
García, O., & Wei, L. (2014). Translanguaging: Language, bilingualism and education. Palgrave Macmillan.
