Thai Society In Perspective Of The Carvaka Philosophy
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to analyze Thai society through the lens of the Charvaka philosophy, reflecting the characteristics of Thai society that are marked by haste, enjoyment, entertainment, and indulgence. It highlights issues such as poor-quality education, politics driven by self-interest, and a superficial cultural tradition devoid of true value, focusing solely on materialism. According to the Charvaka philosophy, the present is to be lived fully, with no concern for an afterlife or future reincarnation. It advocates for indulgence in sensory pleasures, emphasizing eating, drinking, and seeking happiness in this life because the afterlife is uncertain. The Charvaka philosophy, or materialistic philosophy, promotes the pursuit of immediate gratification by satisfying bodily desires without regard for moral principles. This results in concepts such as materialism, hedonism, and the pursuit of bodily pleasures. It leads people to focus on enjoying the present without concern for life after death, as there is no influence on current existence—once death comes, it is the end. The philosophy prioritizes material possessions over the mind, advocating for reducing suffering and increasing just happiness.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่าหรือกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนาญาตจากวารสารวิชาการ ฯ ก่อนเท่านั้น
References
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2550). การย้ายฐานการผลิตและลงทุนสู่ต่างประเทศ. สืบค้น กุมภาพันธ์ 16, 2567, จาก https://www.kriengsak.com/node/463.
เกษียร เตชะพีระ. (2537, มกราคม – เมษายน). การเมืองวัฒนธรรมว่าด้วยประชาธิปไตย: บทนำเปรียบเทียบเชิงทฤษฎี. รัฐศาสตร์สาร, 19(1), 6 – 23.
เกษมสันต์ จันทรทิม. (2560). การสำรวจความคิดเห็นประชาชนต่อนโยบายด้านเศรษฐกิจของรัฐบาล คสช. สถาบันรัชภาคย์.
ไทยรัฐ ออนไลน์. (2559, ตุลาคม 17). แค่ครึ่งเดือน ยึดเพียบทั้งยาบ้า-ไอซ์ ภาค 5 จัดชุดถอนรากกลุ่ม “เล่าต๋า”. สืบค้น กุมภาพันธ์ 16, 2567, จาก http://www.thairath.co.th/content/756630.
ธงพล พรหมสาขา ณ สกลนคร. (2559). ความสำคัญของการส่งต่อการผลิตและการรับช่วงการผลิต. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 56(1), 95 – 108.
ประเวศ อินทองปาน. (2553). พุทธปรัชญาในพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและฝึกอบรมมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ประยงค์ แสงบุราณ. (2547). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติงเฮ้า.
ปัญญา บริสุทธิ์. (2529). การศึกษาเชิงวิเคราะห์วัฒนธรรมไทยสมัยรัตนโกสินทร์ (พ.ศ. 2325 - 2394). สำนักงานสร้างเอกลักษณ์ของชาติ สำนักงานเลขาธิการนายกรัฐมนตรี.
ภาวิช ทองโรจน์. (2551, 8 พฤศจิกายน). คุณภาพการศึกษาพื้นฐานเกรดต่ำ. มติชนรายวัน.
______. (2551, 10 พฤศจิกายน). ปัญหาของการปฏิรูปโครงสร้าง. มติชนรายวัน.
______. (2551, 12 พฤศจิกายน). การปฏิรูปการเงินเพื่อการอุดมศึกษ. มติชนรายวัน.
______. (2551, 13 พฤศจิกายน). เทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษา. มติชนรายวัน.
รุ่งทิพย์ พุ่มดนตรี. (2538). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
พระมหาต่วน สิริธมฺโม. (2532). ปรัชญาจารวาก. ใน มหาจุฬาฯ วิชาการ ปรัชญาบุรพทิศ. ทรงวิทย์ แก้วศรี, บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้งกรุ๊พ จำกัด.
สนั่น ไชยานุกุล. (2519). ปรัชญาอินเดีย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
สุนทร ณ รังษี. (2545). ปรัชญาอินเดียประวัติและลัทธิ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สำนักข่าวอิศรา. (2559, มีนาคม 25). นักการเมืองไทยโกงมากสุดในโลก! เสวนา ป.ป.ช. สรุปบทเรียน - ก้าวข้ามอย่างไร? สืบค้น มกราคม 28, 2567, จาก https://www.isranews.org/isranews-scoop/item/45791-nacc98eiz.html.
อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2532). ปรัชญาอินเดีย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้ง กรุ๊พ จำกัด.
______. (2546). ปรัชญาอินเดีย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงรณราชวิทยาลัย.
อดิศักดิ์ ทองบุญ (กนกบุญ). (2557). จดหมายเปิดผนึกเล่าเรื่องปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.