ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจเรียนรู้สำนวนสุภาษิตไทยของนักศึกษาชาวจีน: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยหอการค้าไทย
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อความสนใจเรียนรู้สำนวนสุภาษิตไทยของนักศึกษาชาวจีน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา คือ นักศึกษาชาวจีนในโครงการความร่วมมือระหว่างมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย และมหาวิทยาลัยกุ้ยหลิน หลักสูตร 3+1 ชั้นปีที่ 3 เรียนภาษาไทยเป็นวิชาเอก รวมจำนวนทั้งสิ้น 27 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบสอบถามเรื่อง “ความสนใจของนักศึกษาจีนที่มีต่อการเรียนสำนวนสุภาษิตไทย” จำนวน 5 ข้อ โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ สถิติที่ใช้ในการวิจัยคือ ร้อยละ
ผลการศึกษาพบว่า หมวดหมู่ของสำนวนสุภาษิตไทยที่ผู้เรียนสนใจและคิดว่าง่ายต่อการเรียนรู้จะเป็นหมวดหมู่ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของมนุษย์ ได้แก่ หมวดหมู่ที่เกิดจากของกินของใช้ เกิดจากการกระทำ ความประพฤติ การปฏิบัติและการกินอยู่ของคน เกิดจากสัตว์ และเกิดจากธรรมชาติ นอกจากนี้ผู้เรียนส่วนใหญ่มีความคิดเห็นสอดคล้องกันว่า สำนวนสุภาษิตไทยที่สั้นและไม่ยากเกินไปจะทำให้จำได้ง่าย อีกทั้งสำนวนสุภาษิตไทยที่คล้ายคลึงกับสำนวนสุภาษิตจีน จะทำให้ผู้เรียนจำและเข้าใจได้ง่ายขึ้นอีกด้วย
##plugins.generic.usageStats.downloads##
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
The content and information presented in articles published in the Academic Journal of the Faculty of Humanities and Social Sciences, Thepsatri Rajabhat University, are solely the opinions and responsibilities of the respective authors. The editorial board of the journal neither necessarily agrees with nor assumes any responsibility for such content in any manner whatsoever.
All articles, information, content, and images published in the Academic Journal of the Faculty of Humanities and Social Sciences, Thepsatri Rajabhat University, are the copyright of the journal. Any person or organization wishing to reproduce, disseminate, or otherwise utilize all or any part thereof must obtain prior permission from the Academic Journal of the Faculty of Humanities and Social Sciences, Thepsatri Rajabhat University.
参考
กรรณิการ์ โกวิทกุล. (2544). การเปรียบเทียบภาษิต – คำพังเพยจีนกับสำนวน - ภาษิตไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกษสิริรักษ์ นิตยสุทธิ์. (2554). การสร้างแบบเรียนภาษาและวัฒนธรรมจากสำนวนไทย สำหรับผู้เรียนชาวต่างชาติ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ขุนวิจิตรมาตรา (สง่า กาญจนาคพันธุ์). (2541). สำนวนไทย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
จินดาพร พินพงทรัพย์. (2545). การศึกษาสำนวนจีนที่ประกอบด้วยตัวอักษรมากกว่า 4 ตัว. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เฉิง วาย. (2566, กันยายน – ธันวาคม). การเปรียบเทียบสำนวนไทยและสำนวนจีนที่มีความหมายเหมือนกัน. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 6(3), 56 - 70. สืบค้น กุมภาพันธ์ 10, 2567, จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/human_dru/article/view/266352.
รัชดา ลาภใหญ่. (2559, กรกฎาคม – ธันวาคม). แนวทางและข้อควรปฏิบัติในการสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศให้แก่นักศึกษาจีนอย่างมีประสิทธิผล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยรังสิต, 12(21), 37 - 47. สืบค้น ตุลาคม 1, 2566, จาก https://rsujournals.rsu.ac.th/index.php/jla/article/view/144.
รัชนี ซอโสตถิกุล. (2546). สุภาษิตอังกฤษ – คำสอนใจของคนไทยที่มีความคล้ายคลึง (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วันเนาว์ ยูเด็น. (2534). วลีอักษรา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
ศิริลักษณ์ เจริญรัมย์, และวิชชุกร ทองหล่อ. (2560, มกราคม – เมษายน). หนังสืออ่านประกอบการเรียนภาษาและวัฒนธรรมไทยสำหรับผู้เรียนชาวต่างชาติ เรื่อง มงคลนามกับความเชื่อของคนไทย. รมยสาร, 15(1), 137 - 144. สืบค้น ตุลาคม 11, 2566, จาก https://dspace.bru.ac.th/xmlui/handle/123456789/5306.
สหไทย ไชยพันธุ์. (2553, มกราคม – เมษายน). สำนวนไทยพัฒนาความสามารถในการสื่อสาร. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, 2(1), 1 - 13. สืบค้น มิถุนายน 10, 2566, จาก http://journal.pnu.ac.th/ojs/index.php/pnujr/article/view/36.
แสงระวี ดอนแก้วบัว. (2558). ภาษาศาสตร์สำหรับครูสอนภาษาอังกฤษ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
