รูปแบบการพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง สำหรับนักเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม เขต 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1)เพื่อศึกษาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้คุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา (2)เพื่อสร้างรูปแบบการพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา (3)เพื่อศึกษาผลการใช้รูปแบบพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา กลุ่มตัวอย่าง 2 กลุ่ม ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา และครูผู้สอน จำนวน 926 คน จากจำนวนโรงเรียน 197 โรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม เขต 1 นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-6 โรงเรียนบ้านบัวมาศ(บัวมาศชูศิลป์) สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม เขต 1 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2561 จำนวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถาม แบบคู่มือการใช้รูปแบบ แบบประเมินรูปแบบสำหรับผู้เชี่ยวชาญ และแบบประเมินคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของนักเรียนก่อนและหลังการพัฒนา สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน
ผลการวิจัยพบว่า
1. องค์ประกอบและตัวบ่งชี้คุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา ประกอบด้วย องค์ประกอบหลัก 4 องค์ประกอ องค์ประกอบย่อย 15 องค์ประกอบ และตัวชี้วัด 64 ตัวบ่งชี้ โดยโมเดลโครงสร้างองค์ประกอบ มีความเที่ยงตรงเชิงโครงสร้างและดัชนีมีความสอดคลองกลมกลืนกับข้อมมูลเชิงประจักษ์ (2= 28.717, df = 24, P-Value = 0.126, CFI = 0.982, TLI = 0.994, SRMR = 0.015, RMSEA = 0.033)
2. ผลการสร้างรูปแบบการพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา โดยใช้คู่มือรูปแบบการพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง มี 15 กิจกรรม ผ่านการประเมินและตรวจสอบเชิงเนื้อหาจากผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 9 ท่าน พบว่า ผลการประเมินความเหมาะสมของรูปแบบการพัฒนาคุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษาในภาพรวม มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด
3. ผลการใช้และผลการประเมินรูปแบบพัฒนาสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา พบว่า นักเรียนทุกคนสามารถปฏิบัติกิจกรรมได้ผ่านเกณฑ์ที่กำหนด ก่อนใช้รูปแบบ นักเรียนมีคะแนนระดับพฤติกรรมบ่งชี้ในระดับปานกลาง และหลังใช้รูปแบบนักเรียนมีคะแนนระดับพฤติกรรมบ่งชี้คุณธรรมตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในระดับมากที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
แก้วเวียง นำนาผล และคณะ. (2557). ข้อเสนอเชิงนโยบายการพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมเด็กไทย “โตไปไม่โกง”. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
จารุพงศ์ พลเดช. (2546). การบริหารแบบมีส่วนร่วมและการให้อำนาจ. วารสารพัฒนาชุมชน. 24(4) : ไม่มีเลขหน้า.
ชินวัตร บุปผาวัลย์. (2555). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างคุณธรรม จริยธรรมของนักเรียนในโรงเรียนขนาดเล็กด้วยหลักการมีส่วนร่วม. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ธีระ รุญเจริญ. (2553). ความเป็นมืออาชีพในการจัดการและบริหารการศึกษายุคปฏิรูปการศึกษา (ฉบับปรับปรุง) เพื่อปฏิรูปรอบ 2 และการประเมินภายนอกรอบ 3. พิมพ์ครั้งที่ 6.กรุงเทพมหานคร : ข้าวฟ่าง.
ผกาวัลย์ ทองบุ และคณะ. (2556). การสร้างแบบวัดทักษะชีวิตสำหรับนักเรียนในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม(มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 7(2). 141-150.
มนตรี อินตา. (2560). การพัฒนาโปรแกรมการฝึกอบรมตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ทางอารมณ์และสังคม. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต.มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
รณวีร์ พาผล. (2556). การพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมความมั่นคงทางอารมณ์เพื่อการบริโภคสื่อและข่าวสารอย่างชาญฉลาดของเยาวชนในแขวงนครพิงค์ จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2555). น้อมนำสืบสานสู่วิถีพอเพียง. กรุงเทพมหานคร : ดาวฤกษ์ คอมมุนิเคชั่นส์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). แผนการศึกษาแห่งชาติ ฉบับปรับปรุง (พ.ศ. 2552-2559). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
Kirk, R. E. Experimental. (1995). Design : Procedures For the Behavioral Sciences. 3rd ed. Pacific Grove, California : Brooks/Cole.
