Explore the philosophy of law and sociology to unravel the relationship between individuals and the law.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The social phenomenon relating law and injustice in Thailand reflects the need to connect the relationship between human actions and surrounding social conditions. It is necessary to analyze whether the cause of the problem is a specific event caused by the evil of an individual human being or a result of social conditions that cause such problems repeatedly. When surveying the history of sociological thought, one will find legal philosophy in which prominent thinkers from various schools have sought ways to analyze problems systematically through definitions and analyses. The state and legal structure modify human actions by altering social structures. Conversely, the push for social change comes from social networks of humans who come together to propose revolutionary or social reform projects. They not only aim at the law as the structure of the state but also use the law as a means of driving society forward along the path in which law was designed to be a social structure.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
-
Any opinions expressed in the CMU Journal of Law and Social Sciences are solely those of the authors and do not necessarily reflect the views of the editorial board.
-
The editorial board of the CMU Journal of Law and Social Sciences does not claim copyright. However, proper citation of the source is required.
References
Adamson, Walter L. Transformism and Crisis of Authority: Hegemony and Revolution. Antonio Gramsci’s Political and Cultural Theory. Los Angeles: University of California Press, 1980.
Bourdieu, Pierre. Outline of a Theory of Practice. Cambridge: Cambridge University Press, 1977.
———. Practical Reason: On the Theory of Action. Cambridge: Polity Press, 1998.
Cicero, Marcus Tullius. On the Laws. Translated by David Fott. Ithaca: Cornell University Press, 2014.
Edwards, Michael. Civil Society. Cambridge: Polity Press, 2004.
Femia, Joseph. “Hegemony and Consciousness in the Thought of Antonio Gramsci.” Political Studies 23, no. 1 (1975).
Giddens, Anthony. The Constitution of Society: Outline of the Theory of Structuration. Los Angeles: University of California Press, 1984.
Goffman, Erving. The Presentation of Self in Everyday Life. Middlesex: Penguin, 1959.
Hunt, Alan. “The Theory, Method and Politics of Critical Legal Theory.” Bulletin of the Australian Society of Legal Philosophy 9, no. 1.
Lechte, John. Fifty Key Contemporary Thinkers: From Structuralism to Postmodernity. London: Routledge, 1994.
Morrison, Donald R. “The Utopian Character of Plato’s Ideal City.” In The Cambridge Companion to Plato's Republic, edited by G. R. F. Ferrari, 231–258. Cambridge: Cambridge University Press, 2007.
Russell, Jeremiah H. “When Philosophers Rule: The Platonic Academy and Statesmanship.” History of Political Thought 33, no. 2 (2012).
Slattery, Martin. Key Ideas in Sociology. Cheltenham: Nelson Thornes, 2003.
เชษฐา พวงหัตถ์. โครงสร้าง-ผู้กระทำการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ, 2548.
เอก ทรัพย์ตั้งวัฒนา และสิริพรรณ นกสวน. คำและความคิดในรัฐศาสตร์ร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546.
เอื้อมพร ทิพย์เดช. “มายาคติในนิทานพื้นบ้านล้านนา.” พิฆเนศวร์สาร 14, ฉ. 1 (มกราคม-มิถุนายน 2561).
กรรณิการ์ เล็กบุญญาสิน. โลกคลาสสิค: ประวัติศาสตร์โบราณของกรีซ-โรม เฮลลาส-เฮลเลนิสติค, สาธารณรัฐ-จักรวรรดิโรมัน. เชียงใหม่: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2548.
กาญจนา แก้วเทพ. การศึกษาสื่อมวลชนด้วยทฤษฎีวิพากษ์ (Critical Theory): แนวคิดและตัวอย่างงานวิจัย. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์, 2544.
จรัญ โฆษณานันท์. นิติปรัชญาแนววิพากษ์ (Critical Legal Philosophies). กรุงเทพฯ: นิติธรรม, 2550.
———. นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2544.
ชัยวัฒน์ ถิระพันธุ์. ทฤษฎีไร้ระเบียบ (Chaos Theory) กับทางแพร่งของสังคมสยาม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา, 2537.
นพพร ประชากุล. มายาคติ: สรรนิพนธ์จาก Mythologies ของ Roland Barthes. แปลโดย วรรณพิมล อังคศริสรรพ. กรุงเทพฯ: คบไฟ, 2549.
ปรีดี เกษมทรัพย์. นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2541.
พงษสวัสดิ์ สวัสดิพงษ์. รวมบทความทฤษฎีปฏิสังสรรค์. ม.ป.ท., ม.ป.ป.
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช. พระบรมราโชวาท ในพิธีเปิดงานชุมนุมลูกเสือแห่งชาติ ครั้งที่ 6 ณ ค่ายลูกเสือวชิราวุธ อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี วันที่ 11 ธันวาคม 2512.
พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). ปรัชญากรีก: บ่อเกิดภูมิปัญญาตะวันตก. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สยาม, 2544.
พิศาล มุกดารัศมี. “ฟรีดริค นิทเช่ ว่าด้วยแนวคิดรัฐและประชาธิปไตยสมัยใหม่.” รัฐศาสตร์สาร 21, ฉ. 2.
ภาสกร ญี่นาง. “กฎหมายและการกดปราบทางการเมือง สู่ ‘วิกฤตการณ์แห่งความชอบธรรม’ (อีกครั้ง).” ศูนย์ทนายความสิทธิมนุษยชน. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566. https://tlhr2014.com/archives/21226.
รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. “ชนชั้นนำในการเมืองไทยปัจจุบัน: การศึกษากระบวนการผลิตซ้ำทุนวัฒนธรรมตามแนวปิแอร์ บูร์ดิเออ.” วิทยานิพนธ์ปริญญาเอก, คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550.
วัชรพล พุทธรักษา. อันโตนิโอ กรัมซี่ กับการจัดวางความคิดทางการเมือง. กรุงเทพฯ: สมมติ, 2561.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. นิติศาสตร์แหกคอก: Law in Postmodern View แนวความคิดว่าด้วยความไร้กฎเกณฑ์ ความไม่ต่อเนื่องและความอยุติธรรมของกฎหมาย. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566, https://midnightuniv.tumrai.com.
สมยศ เชื้อไทย. นิติปรัชญา = Philosophy of Law. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2536.
สัพพัญญู วงศ์ชัย. “อิริค โอลิน ไรท์ และ อิริช ฟรอมม์ ว่าด้วยชนชั้นกลาง: ชนชั้นกลางไทยกับประชาธิปไตย.” ประชาไท. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566. https://prachatai.com/journal/2018/06/77474.
สุภางค์ จันทวานิช. ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2551.
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์. “เหตุใดรัฐจึงกลายเป็นฆาตกร.” ประชาไท. สืบค้นเมื่อ 12 ตุลาคม 2566. https://prachatai.com/journal/2013/01/44835.
