สำรวจปรัชญากฎหมายกับสังคมวิทยาเพื่อคลี่คลายปมสัมพันธ์ระหว่างบุคคลกับ กฎหมาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ปรากฏการณ์ทางสังคมที่เกี่ยวกับกฎหมายและความอยุติธรรมที่ดำรงอยู่ในสังคมไทย สะท้อนให้เห็นความจำเป็นในการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างการกระทำของมนุษย์กับเงื่อนไขทางสังคมที่แวดล้อมอยู่ เพื่อวิเคราะห์ว่าสาเหตุของปัญหานั้นเป็นเรื่องราวเฉพาะเหตุการณ์ที่เกิดจากความชั่วร้ายของมนุษย์รายคน หรือเป็นผลลัพธ์ที่เกิดจากเงื่อนไขทางสังคมอันทำให้เกิดปัญหาดังกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อสำรวจย้อนไปในประวัติศาสตร์ความคิดทางสังคมวิทยาจะพบปรัชญากฎหมายที่นักคิดคนสำคัญในสำนักต่างๆ ได้แสวงหาแนวทางวิเคราะห์ปัญหาอย่างเป็นระบบในลักษณะบทนิยามและบทวิเคราะห์เกี่ยวกับ โครงสร้างรัฐและกฎหมาย การปรับเปลี่ยนการกระทำของมนุษย์โดยการปรับเปลี่ยนโครงสร้างทางสังคม หรือในทางกลับกันการผลักดันการเปลี่ยนแปลงทางสังคมก็เกิดจากเครือข่ายทางสังคมของมนุษย์ที่ร่วมกันเสนอโครงการปฏิวัติหรือปฏิรูปสังคม โดยมุ่งเป้าไปที่กฎหมายอันเป็นโครงสร้างของรัฐ และยังใช้กฎหมายเป็นวิธีการในการขับเคลื่อนสังคมให้ก้าวไปตามเส้นทางที่ออกแบบกฎหมายไว้เป็นโครงสร้างทางสังคมอีกด้วย
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
O ความคิดเห็นใดๆ ที่ลงตีพิมพ์ในวารสารนิติสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เป็นของผู้เขียน (ความคิดเห็นใดๆ ของผู้เขียน กองบรรณาธิการวารสารนิติสังคมศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย)
O กองบรรณาธิการ CMU Journal of Law and Social Sciences ไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอกแต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
Adamson, Walter L. Transformism and Crisis of Authority: Hegemony and Revolution. Antonio Gramsci’s Political and Cultural Theory. Los Angeles: University of California Press, 1980.
Bourdieu, Pierre. Outline of a Theory of Practice. Cambridge: Cambridge University Press, 1977.
———. Practical Reason: On the Theory of Action. Cambridge: Polity Press, 1998.
Cicero, Marcus Tullius. On the Laws. Translated by David Fott. Ithaca: Cornell University Press, 2014.
Edwards, Michael. Civil Society. Cambridge: Polity Press, 2004.
Femia, Joseph. “Hegemony and Consciousness in the Thought of Antonio Gramsci.” Political Studies 23, no. 1 (1975).
Giddens, Anthony. The Constitution of Society: Outline of the Theory of Structuration. Los Angeles: University of California Press, 1984.
Goffman, Erving. The Presentation of Self in Everyday Life. Middlesex: Penguin, 1959.
Hunt, Alan. “The Theory, Method and Politics of Critical Legal Theory.” Bulletin of the Australian Society of Legal Philosophy 9, no. 1.
Lechte, John. Fifty Key Contemporary Thinkers: From Structuralism to Postmodernity. London: Routledge, 1994.
Morrison, Donald R. “The Utopian Character of Plato’s Ideal City.” In The Cambridge Companion to Plato's Republic, edited by G. R. F. Ferrari, 231–258. Cambridge: Cambridge University Press, 2007.
Russell, Jeremiah H. “When Philosophers Rule: The Platonic Academy and Statesmanship.” History of Political Thought 33, no. 2 (2012).
Slattery, Martin. Key Ideas in Sociology. Cheltenham: Nelson Thornes, 2003.
เชษฐา พวงหัตถ์. โครงสร้าง-ผู้กระทำการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ, 2548.
เอก ทรัพย์ตั้งวัฒนา และสิริพรรณ นกสวน. คำและความคิดในรัฐศาสตร์ร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546.
เอื้อมพร ทิพย์เดช. “มายาคติในนิทานพื้นบ้านล้านนา.” พิฆเนศวร์สาร 14, ฉ. 1 (มกราคม-มิถุนายน 2561).
กรรณิการ์ เล็กบุญญาสิน. โลกคลาสสิค: ประวัติศาสตร์โบราณของกรีซ-โรม เฮลลาส-เฮลเลนิสติค, สาธารณรัฐ-จักรวรรดิโรมัน. เชียงใหม่: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2548.
กาญจนา แก้วเทพ. การศึกษาสื่อมวลชนด้วยทฤษฎีวิพากษ์ (Critical Theory): แนวคิดและตัวอย่างงานวิจัย. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์, 2544.
จรัญ โฆษณานันท์. นิติปรัชญาแนววิพากษ์ (Critical Legal Philosophies). กรุงเทพฯ: นิติธรรม, 2550.
———. นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2544.
ชัยวัฒน์ ถิระพันธุ์. ทฤษฎีไร้ระเบียบ (Chaos Theory) กับทางแพร่งของสังคมสยาม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา, 2537.
นพพร ประชากุล. มายาคติ: สรรนิพนธ์จาก Mythologies ของ Roland Barthes. แปลโดย วรรณพิมล อังคศริสรรพ. กรุงเทพฯ: คบไฟ, 2549.
ปรีดี เกษมทรัพย์. นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2541.
พงษสวัสดิ์ สวัสดิพงษ์. รวมบทความทฤษฎีปฏิสังสรรค์. ม.ป.ท., ม.ป.ป.
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช. พระบรมราโชวาท ในพิธีเปิดงานชุมนุมลูกเสือแห่งชาติ ครั้งที่ 6 ณ ค่ายลูกเสือวชิราวุธ อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี วันที่ 11 ธันวาคม 2512.
พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). ปรัชญากรีก: บ่อเกิดภูมิปัญญาตะวันตก. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สยาม, 2544.
พิศาล มุกดารัศมี. “ฟรีดริค นิทเช่ ว่าด้วยแนวคิดรัฐและประชาธิปไตยสมัยใหม่.” รัฐศาสตร์สาร 21, ฉ. 2.
ภาสกร ญี่นาง. “กฎหมายและการกดปราบทางการเมือง สู่ ‘วิกฤตการณ์แห่งความชอบธรรม’ (อีกครั้ง).” ศูนย์ทนายความสิทธิมนุษยชน. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566. https://tlhr2014.com/archives/21226.
รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. “ชนชั้นนำในการเมืองไทยปัจจุบัน: การศึกษากระบวนการผลิตซ้ำทุนวัฒนธรรมตามแนวปิแอร์ บูร์ดิเออ.” วิทยานิพนธ์ปริญญาเอก, คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550.
วัชรพล พุทธรักษา. อันโตนิโอ กรัมซี่ กับการจัดวางความคิดทางการเมือง. กรุงเทพฯ: สมมติ, 2561.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. นิติศาสตร์แหกคอก: Law in Postmodern View แนวความคิดว่าด้วยความไร้กฎเกณฑ์ ความไม่ต่อเนื่องและความอยุติธรรมของกฎหมาย. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566, https://midnightuniv.tumrai.com.
สมยศ เชื้อไทย. นิติปรัชญา = Philosophy of Law. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2536.
สัพพัญญู วงศ์ชัย. “อิริค โอลิน ไรท์ และ อิริช ฟรอมม์ ว่าด้วยชนชั้นกลาง: ชนชั้นกลางไทยกับประชาธิปไตย.” ประชาไท. สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2566. https://prachatai.com/journal/2018/06/77474.
สุภางค์ จันทวานิช. ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2551.
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์. “เหตุใดรัฐจึงกลายเป็นฆาตกร.” ประชาไท. สืบค้นเมื่อ 12 ตุลาคม 2566. https://prachatai.com/journal/2013/01/44835.