การเปิดเผยความลับที่อาจเป็นอันตรายของผู้ป่วยจิตเวชโดยจิตแพทย์

บทคัดย่อ

เนื่องด้วยผู้ป่วยจิตเวช คือ ผู้ที่มีความบกพร่องด้านความคิด อารมณ์ และพฤติกรรม จึงทำให้ไม่สามารถดำเนินชีวิตประจำวันของตนเองร่วมกับผู้อื่นได้อย่างปกติ หรือในบางครั้งอาการอาจรุนแรงจนถึงขนาดเป็นอันตรายต่อชีวิตหรือทรัพย์สินของตนเองและบุคคลอื่น ด้วยเหตุดังกล่าวจึงเกิดแนวคิดให้จิตแพทย์สามารถเปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวชได้ในกรณีที่ความลับดังกล่าวอาจเป็นอันตรายต่อผู้ป่วย ผู้อื่น หรือต่อสาธารณชน เพื่อป้องกันสังคมจากภยันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากผู้ป่วยจิตเวช ซึ่งปัจจุบันประเทศไทยก็มีกฎหมายดังกล่าวเช่นเดียวกัน แต่ยังขาดมาตรการที่สำคัญหลายประการ กล่าวคือ กฎหมายมิได้กำหนดแนวทางที่ชัดเจนให้แก่จิตแพทย์ว่า จิตแพทย์ต้องเปิดเผยอย่างไร และเปิดเผยแก่ผู้ใดหรือหน่วยงานใด รวมถึงภายหลังที่จิตแพทย์เปิดเผยความลับที่อาจเป็นอันตรายของผู้ป่วยจิตเวชแล้ว กฎหมายมิได้กำหนดมาตรการในการดำเนินการใดๆ เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากผู้ป่วยจิตเวช อีกทั้งมิได้มีบทบัญญัติให้ความคุ้มกันแก่จิตแพทย์ที่เปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวช ดังนั้นจิตแพทย์จึงเลือกที่จะไม่เปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวชเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้น ซึ่งส่งผลให้มาตรการการเปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวชไม่อาจบรรลุเจตนารมณ์ได้เท่าที่ควร ดังนั้นเพื่อเป็นการแก้ไขปัญหาดังกล่าวข้างต้น ผู้ศึกษาจึงเห็นควรให้แก้ไขกฎหมายที่กำหนดให้จิตแพทย์เปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวช โดยเพิ่มมาตรการทางกฎหมายดังนี้ 1. กำหนดให้การเปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวชโดยจิตแพทย์เป็นหน้าที่โดยบังคับตามกฎหมาย 2. บัญญัติความคุ้มกันให้แก่จิตแพทย์ที่เปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวช 3. กำหนดแนวทางการประเมินความเสี่ยงและและวิธีการเปิดเผยความลับของผู้ป่วยจิตเวชที่ชัดเจนให้แก่จิตแพทย์ 4. จัดให้มีให้เจ้าหน้าที่และหน่วยงานที่รับผิดชอบในการดำเนินการป้องกันอันตรายจากผู้ป่วย 5. แก้ไขกฎหมายอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องให้มีความสอดคล้องกัน