Human Resource Management Strategies in Disruption
Main Article Content
Abstract
This study has the main objective and focus on document analysis. By studying and analyzing human resource management strategies in the era of disruption, It focuses on studying the challenges organizations face in adapting to modern technological changes, organizational culture and labor market competition in public sector organizations. In order for the organization to grow sustainably and efficiently. Using content analysis methods. The results of the analytical study found that, Human resource management in the era of disruption must adapt quickly and efficiently to support continuous change. Important strategies include the use of technology in human resource management. by information technology and data analysis tools to help increase efficiency in data management, evaluation, and strategic planning. In addition, developing an organizational culture that is flexible and open to change. Help employees adapt and learn better. Create satisfaction and efficiency in working, including creating effective recruitment and retention strategies, is another important factor in a highly competitive environment. Organizations must have clear methods for attracting and retaining valuable employees. By offering appropriate compensation and benefits Including creating opportunities for self-development for planning and adjusting strategies according to the situation Organizations must have the ability to adapt and respond to change quickly and efficiently. The implementation of strategies must be consistent with the situation. It will help the organization to adapt and grow sustainably. The strategy not only helps the organization respond quickly to changes but also maintains a competitive edge that is constantly changing.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Articles, information, content, pictures, etc. which have been published in Fa Nuea Journal, are copyright of Fa Nuea Journal. If any person or party wishes to disseminate all or part of it or take any action must be referenced. Do not use for commercial purposes and do not modify (CC-BY-NC-ND). For further details, please access at Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)
References
กิตติพงษ์ พงศ์สิริ. (2562). การสรรหาและการรักษาพนักงานในองค์กรธุรกิจไทย: การวิเคราะห์เชิงกลยุทธ์. วารสารการบริหารและพัฒนา, 10(2), 58-74.
ธนชัย พัฒนภักดี. (2561). เทคโนโลยีสารสนเทศและการบริหารทรัพยากรมนุษย์. วารสารเทคโนโลยีสารสนเทศ, 37(2), 65-79.
นฤมล จินตกานนท์. (2564). การสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ยืดหยุ่นในประเทศไทย. วารสารบริหารงานบุคคล, 12(1), 75-90.
พิชัย สมิทธิโรจน์. (2563). การสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ส่งเสริมความยืดหยุ่นและการเรียนรู้: การประยุกต์ใช้ในบริบทองค์กรไทย. วารสารการจัดการและพัฒนา, 15(1), 112-125.
พิชิต ถาวรมงคล. (2562). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิสรัปชัน. วารสารบริหารธุรกิจ, 42(1), 34-48.
พิชิต ปัญญาประเสริฐ. (2562). การนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้ในการบริหารทรัพยากรมนุษย์. วารสารบริหารทรัพยากรมนุษย์, 25(1), 123-140.
รัชนี วัฒนชัย. (2564). การวางแผนและการปรับกลยุทธ์ HR ตามสถานการณ์: การศึกษากรณีในองค์กรไทย. วารสารการจัดการและพัฒนา, 14(1), 78-92.
วชิรวัชร งามละม่อม. (2565). การบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ภาครัฐในยุคดิสรัปชั่น. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 42(1), 176-197.
วราภรณ์ สุขสำราญ. (2563). การใช้ AI ในการคัดเลือกบุคลากรในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ, 10(2), 45-60.
วิไลวรรณ ศิริวัฒนา. (2563). วัฒนธรรมองค์กรในยุคดิจิทัล. วารสารการจัดการองค์กร, 29(3), 112-128.
ศิริพงษ์ วัฒนาธร. (2562). การพัฒนาทักษะในยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์วิชาการ.
สมชาย ศรีสุวรรณ. (2562). การประยุกต์ใช้ระบบสารสนเทศในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในองค์กรขนาดใหญ่. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 12(2), 45-58.
สุทธิเกียรติ จันทร์แก้ว. (2561). การบริหารความหลากหลายในองค์กรไทย. วารสารการจัดการ, 20(3), 101-120.
Armstrong, M. (2014). Armstrong's Handbook of Human Resource Management Practice. Kogan Page.
Becker, B. E., & Huselid, M. A. (1998). High performance work systems and firm performance: A synthesis of research and managerial implications. Research in Personnel and Human Resources Management, 16, 53-101.
Bersin, J. (2019). The rise of the continuous learner: The future of workplace learning. Harvard Business Review.
Brewster, C., Chung, C., & Sparrow, P. (2016). Globalizing International Human Resource Management. Routledge.
Christensen, C. M. (1997). The Innovator's Dilemma: When New Technologies Cause Great Firms to Fail. Harvard Business Review Press.
Davenport, T. H. (2018). The AI advantage: How to put the artificial intelligence revolution to work. MIT Press.
Hofstede, G. (2001). Culture's consequences: Comparing values, behaviors, institutions, and organizations across nations. Sage Publications.
Kahn, W. A. (1990). Psychological Conditions of Personal Engagement and Disengagement at Work. Academy of Management Journal, 33(4), 692-724.
Kotter, J. P. (2012). Leading change. Harvard Business Review Press.
Marler, J. H., & Fisher, S. L. (2013). An evidence-based review of e-HRM and strategic human resource management. Human Resource Management Review, 23(1), 18-36.
McKinsey & Company. (2022). The state of AI in 2022 – and a half decade in review. McKinsey & Company.
Ployhart, R. E., & Kim, Y. (2014). The context for staffing: The changing nature of work and organizations. Human Resource Management Review, 24(1), 1-14.
Schein, E. H. (2010). Organizational culture and leadership. Jossey-Bass.
Schein, E. H. (2017). Organizational culture and leadership. John Wiley & Sons.
Senge, P. M. (2006). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization. Doubleday.
Stone, D. L., Deadrick, D. L., Lukaszewski, K. M., & Johnson, R. (2015). The influence of technology on the future of human resource management. Human Resource Management Review, 25(2), 216-231.
Ulrich, D. (2016). HR from the outside in: Six competencies for the future of human resources. McGraw Hill Professional.
World Economic Forum. (2020). The future of jobs report 2020. World Economic Forum.