กลวิธีการพูดชักจูงใจในนวนิยายเรื่อง “ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด” ของ โบตั๋น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิเคราะห์กลวิธีการพูดชักจูงใจของตัวละครในนวนิยายเรื่อง ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด ของ โบตั๋น ผู้วิจัยใช้แนวคิดคำและความหมายของคำ ของเปลื้อง ณ นคร (2514 : 41-46) ร่วมกับแนวคิดการใช้วาทศิลป์ในการชักจูงใจของ ศักดา ปั้นเหน่งเพ็ชร์ (2552 : 108-575) แนวคิดท่วงทำนองการเขียนเพื่อชักจูงใจ ของ ธิดา โมสิกรัตน์ (2555 : 196) และศิลปวิธีการพูดชักจูงใจ ของ วรวรรธน์ ศรียาภัย (2560, หน้า 177) เพื่อศึกษาวิเคราะห์กลวิธีการพูดชักจูงใจของตัวละครในนวนิยายของ โบตั๋น เรื่อง ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด ในบริบทการสื่อสารด้วยการพูดชักจูงใจมีและโน้มน้าวใจสัมฤทธิ์ผล ผู้พูดมีกลวิธีอย่างไรจึงทำให้เข้าใจกันได้ทั้งสองฝ่ายจากการศึกษากลวิธีการพูดชักจูงใจของตัวละครทั้งชายและหญิง พบว่าเมื่อเกิดปัญหาไม่เข้าใจกันระหว่างสองฝ่าย การพูดเพื่อลดความขัดแย้งและเสริมความเข้าใจกันจึงนำไปสู่การพูดชักจูงใจ ผลการวิจัยพบว่ากลวิธีการพูดชักจูงใจของตัวละครในนวนิยายปรากฏ 3 ด้าน ได้แก่ การใช้คำและความหมาย การใช้วาทศิลป์ และท่วงทำนองการเขียน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ถือเป็นลิขสิทธิ์ของ วารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆจะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ชัยวัฒน์ ไชยสุขและสมเกียรติ รักษ์มณี. (2559). กลวิธีการใช้ภาษาและภาพสะท้อนสังคมในวรรณกรรม บันเทิงคดีของมกุฎ อรฤดี. กรุงเทพ: รมยสารภาควิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์. ปีที่ 14 ฉบับที่ แ1 (มกราคม-เมษายน). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2541). สุนทรียภาพในภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ:ศยาม.
ธิดา โมสิกรัตน์. (2555). การโน้มน้าวใจ. ในเอกสารการสอนชุดวิชาภาษาไทยเพื่อการศึกษา หน่วยที่ 8-15. ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 2. (พิมพ์ครั้งที่ 18).กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
โบตั๋น(นามแฝง). (2543). ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด. กรุงเทพ: สุวีริยาสาส์น.
เปลื้อง ณ นคร. (2514). ศิลปะแห่งการประพันธ์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ:ข้าวฟ่าง.
พฤกษา เกษมสารคุณ. (2558) การใช้ภาษาโน้มน้าวใจในสื่อเกี่ยวกับมะเร็งปากมดลูก. วารสารมนุษยศาสตร์ ฉบับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง. ปีที่ 4 ฉบับที่ 1. หน้า 107-118.
วรวรรธน์ ศรียาภัย. (2560). พูดให้สัมฤทธิผล: หลักการและศิลปวิธี. กรุงเทพฯ:สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศักดา ปั้นเหน่งเพ็ชร์. (2552). วาทศิลปข์ องพระมหากษัตริยแ์ ละบุคคลสำคัญในยุคสุโขทัยและอยุธยา. กรุงเทพฯ:อมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์ จำกัด.
อรจิรา อัจฉริยไพบูลย์. (2554). การวิเคราะห์ศิลปะการใช้ภาษาในนวนิยายเรื่อง“ช่างสำราญ” วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. ปีที่ 8 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม). หน้า 39-56.
