การวิเคราะห์การเชื่อมโยงความในวรรณกรรมเรื่อง “เด็กบ้านดอย” ของมาลา คำจันทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่อง การเชื่อมโยงความในวรรณกรรมเรื่อง “เด็กบ้านดอย” ของมาลา คำจันทร์ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะการเชื่อมโยงความในวรรณกรรมเรื่อง เด็กบ้านดอย ของมาลา คำจันทร์ และเพื่อวิเคราะห์ผลที่เกิดขึ้นจากการใช้ภาษาเชื่อมโยงความในวรรณกรรมเรื่อง “เด็กบ้านดอย” ของมาลา คำจันทร์ โดยใช้แนวคิดการเชื่อมโยงความที่ผู้วิจัยสังเคราะห์จากแนวคิดการเชื่อมโยงความของอมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์ (2552) และวรวรรธน์ ศรียาภัย (2563) วิเคราะห์ลักษณะการเชื่อมโยงความ และวิเคราะห์ผลที่เกิดขึ้นจากการใช้ภาษาเชื่อมโยงความของ มาลา คำจันทร์ ที่ปรากฏในวรรณกรรมเรื่อง “เด็กบ้านดอย” ผลการศึกษาพบว่า มีการเชื่อมโยงความ 6 ลักษณะ คือ การอ้างถึง การซ้ำ การละ การแทนที่ การใช้ศัพท์ และการใช้คำเชื่อม การเชื่อมโยงความที่พบจำนวนมาก คือ การอ้างถึงด้วยหน่วยบุรุษสรรพนาม และหน่วยนามที่ทำหน้าที่เหมือนหน่วยสรรพนาม โดยเฉพาะหน่วยเรียกชื่อเฉพาะ การใช้ภาษาเชื่อมโยงความส่งผล 2 ลักษณะ คือ 1. ผลต่อสำนวนภาษา มีลักษณะการใช้ภาษาที่ชัดเจน แจ่มแจ้ง เข้าใจง่าย และ การใช้ภาษาที่ไพเราะสละสลวย 2. การใช้ภาษาโดยภาพรวมที่แสดงอัตลักษณ์การใช้ภาษาเชื่อมโยงความในวรรณกรรมเรื่อง “เด็กบ้านดอย” ของมาลา คำจันทร์ คือ มีการใช้ภาษาเชื่อมโยงความโดยการใช้คำเชื่อมอธิบายเป็นจำนวนมาก และมีการใช้การเชื่อมโยงความโดยการอ้างถึงเชิงเปรียบเทียบหลายแห่ง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ถือเป็นลิขสิทธิ์ของ วารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆจะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารฟ้าเหนือระบบ ThaiJO2 ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ชื่นจิตต์ อธิวรกุล. (2553). การเชื่อมโยงความและความเกี่ยวข้องของเรื่องที่สนทนาในการสนทนา แบบเป็นกันเองระหว่างเพศชายและเพศหญิง [วิทยานิพนธ์ปริญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ฐะปะนีย์ นาครทรรพ. (2544). ปัจจัยที่มีผลต่อพัฒนาการของวรรณคดีไทย. ใน มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, เอกสารการสอนชุดวิชาพัฒนาการวรรณคดีไทย เล่ม 2 หน่วยที่ 14. (น. 875-951). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธัญญา สังขพันธานนท์. (2539). วรรณกรรมวิจารณ์. สำนักพิมพ์นาคร.
ปาณิสรา เบี้ยมุกดา. (2550). การเชื่อมโยงความในพระราชนิพนธ์เสด็จประพาสต่างประเทศของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว [วิทยานิพนธ์ปริญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรพรหม บุญถนอม. (2551). วิธีการนำเสนอภาพสังคมวัฒนธรรมท้องถิ่นภาคเหนือของไทย ในนวนิยายของมาลา คำจันทร์ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ภัทรวดี อุทธา. (2555). การเชื่อมโยงความในวรรณกรรมท้องถิ่นอีสาน เรื่องขูลูนางอั้ว [วิทยานิพนธ์ปริญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มาลา คำจันทร์. (2557). เด็กบ้านดอย. (พิมพ์ครั้งที่ 6). สำนักพิมพ์เคล็ดไทย.
วรวรรธน์ ศรียาภัย. (2563). หน่วยที่ 6 เรื่องที่ 6.2.2 การเชื่อมโยงความ. ใน พรพิมล นุ่นปาน (บรรณาธิการผู้ช่วย), เอกสารการสอนชุดวิชาลักษณะภาษาไทย หน่วยที่ 1-7. (น. 55-77). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สมทรง บุรุษพัฒน์. (2537). วจนะวิเคราะห์: การวิเคราะห์ภาษาระดับข้อความ. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบทมหาวิทยาลัยมหิดล.
สันติวัฒน์ จันทร์ใด. (2550). การใช้วัฒนธรรมท้องถิ่นภาคเหนือในการสร้างสรรค์ นวนิยายของ มาลา คำจันทร์ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนีย์ ลีลาพรพินิจ. (2547). ลักษณะการเชื่อมโยงความที่ปรากฏในสามก๊กฉบับเจ้าพระยาคลัง (หน) [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2552). บทที่ 5 สัมพันธสาร. ใน วิจินตน์ ภาณุพงศ์ และคณะ (บ.ก.), บรรทัดฐานภาษาไทย เล่ม 3: ชนิดของคำ วลี ประโยคและสัมพันธสาร (น. 117-144). สถาบันภาษาไทย สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
