การศึกษาพฤติกรรมการอยู่อาศัยของผู้สูงอายุในประเทศไทย กรณีศึกษา ภาคมหานคร

บทคัดย่อ

พฤติกรรมการอยู่อาศัยของผู้สูงอายุ (elder living behavior) เป็นปรากฏการณ์สำคัญที่มีความน่าสนใจ
สำหรับการเตรียมความพร้อมเพื่อเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย โดยบทความวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงปริมาณ
(quantitative research) เพื่อการจำแนกกลุ่มผู้สูงอายุและการศึกษาพฤติกรรมการอยู่อาศัยของกลุ่มผู้สูงอายุใน
ประเทศไทย โดยกลุ่มตัวอย่างของการศึกษาเป็นการเลือกกลุ่มผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในภาคมหานคร หรือ กรุงเทพมหานคร
และปริมณฑลเป็นกรณีศึกษา ทั้งนี้ ผู้วิจัยได้จำแนกแนวทางการดำเนินการศึกษาออกเป็น 2 ขั้นตอนได้แก่
1) การศึกษาข้อมูลทุติยภูมิ (secondary data) และ 2) การรวบรวมข้อมูลปฐมภูมิ (primary data) การเก็บข้อมูล
(data collection) ด้วยวิธีการสำรวจโดยใช้แบบสอบถาม (questionnaire) โดยผู้วิจัยได้ใช้เครื่องมือในการเก็บข้อมูล
ด้วยการสร้างแบบสอบถามออนไลน์ใน Google form และใช้วิธีการเลือกกลุ่มตัวอย่างในการศึกษา (sampling) ด้วย
วิธีการแบบเจาะจง (purposive sampling) และซึ่งผลการศึกษา พบว่า เมื่อวิเคราะห์ตามลักษณะฃองการเคลื่อนไหว
พบว่า สามารถจำแนกกลุ่มผู้สูงอายุออกเป็น 2 กลุ่มหลัก คือ กลุ่มผู้สูงอายุที่ไม่ต้องใช้รถเข็น คือ กลุ่มผู้สูงอายุที่ไม่ต้อง
พึ่งอุปกรณ์และพึ่งอุปกรณ์ประเภทไม้เท้า (walker) และกลุ่มผู้สูงอายุที่ต้องพึ่งอุปกรณ์ประเภทรถเข็น (wheelchair)
โดยกลุ่มผู้สูงอายุจะมีรูปแบบของที่อยู่อาศัย คือ บ้านเดี่ยว ตึกแถว และคอนโดมิเนียม ตามลำดับ และมีพฤติกรรม
การอยู่อาศัยสามารถ คือ อยู่ตามลำพัง อยู่ตามลำพังเฉพาะช่วงกลางวัน และอยู่ตามลำพังในที่พักอาศัยแต่มีญาติ/
ผู้ดูแลอยู่ในละแวกใกล้เคียง และอยู่อาศัยกับครอบครัวตลอดเวลา นอกจากนี้ยังได้นำมาทดสอบไคสแควร์ (Chi-Square
test) เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ของข้อมูล โดยพบว่า พฤติกรรมของผู้อยู่อาศัยทั้งกลุ่มก่อนผู้สูงอายุและกลุ่มผู้สูงอายุ
มีความต้องการรูปแบบที่อยู่อาศัยและมีลักษณะของรูปแบบที่อยู่อาศัยที่แตกต่างกัน โดยผลการวิเคราะห์ข้อมูลได้
ค่าไคสแควร์ 5.069 และมีระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.408 นอกจากนี้ พฤติกรรมของกลุ่มผู้สูงอายุที่ไม่มีข้อจำกัด
ด้านการเคลื่อนไหวมีความต้องการรูปแบบของที่อยู่อาศัยแตกต่างกันเช่นเดียวกัน โดยผลการวิเคราะห์ข้อมูลได้
ค่าไคสแควร์ 5.027 และมีระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.413