การวิเคราะห์โครงข่ายสัณฐานเมือง เพื่อเชื่อมต่อปฏิสัมพันธ์เชิงพื้นที่การเรียนรู้เวียงเจ็ดลิน

บทคัดย่อ

เวียงเจ็ดลินเป็น 1 ใน 6 เวียงสำคัญของเชียงใหม่ในอดีต ลักษณะสัณฐานของเมืองเป็นวงกลมที่ยังปรากฎ
ให้เห็นอยู่ปัจจุบัน และเป็นพื้นที่เรียนรู้ระบบนิเวศธรรมชาติบริเวณเชิงดอยสุเทพที่ผสมผสานระหว่างพื้นที่อยู่อาศัยของผู้คนได้ดี แต่ไม่เป็นที่รู้จักในนามเวียงเจ็ดลินมากนักอีกทั้งพื้นที่บางส่วนเป็นพื้นที่รกร้าง และไม่ปลอดภัยในเวลากลางคืน การศึกษาครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์ในการสำรวจการพัฒนาเส้นทางและพื้นที่การเรียนรู้เวียงเจ็ดลิน โดยการวิเคราะห์ลักษณะเชิงพื้นที่ จากข้อมูลและเอกสารที่เกี่ยวข้อง การสำรวจภาคสนาม การสังเกตโดยตรง ร่วมกับการวิเคราะห์ผ่านชุดโปรแกรมสเปซซินแทกซ์ เพื่อประเมินโครงสร้างทางกายภาพและปัจจัยเชิงสังคมมีอิทธิพลต่อการเข้าถึงและการเชื่อมต่อภายในพื้น ผลการศึกษาพบพื้นที่ทุนวัฒนธรรมของเวียงเจ็ดลินจำนวน 8 จุด สำคัญทางประวัติศาสตร์ และเผยให้เห็นว่าพื้นที่การเข้าถึงในระดับต่าง ๆ มีความเกี่ยวข้องกับการสร้างปฏิสัมพันธ์ของชุมชน และศูนย์กลางกิจกรรมเมือง โดยมีค่าเฉลี่ยการเข้าถึงระดับเมือง 0.516202 และระดับย่าน 1.37812 ตามลำดับ กล่าวคือ พื้นที่ที่เข้าถึงได้ง่ายมีความสอดคล้องกับการใช้พื้นที่ชุมนุมและปฏิสัมพันธ์ร่วมกันได้ ซึ่งบ่งชี้ถึงความสำคัญในการสนับสนุนการบูรณาการพัฒนาสภาพแวดล้อมเชิงกายภาพที่ส่งผลต่อการเชื่อมต่อ และเน้นย้ำถึงบทบาทของพื้นที่เหล่านี้ในการส่งเสริมปฏิสัมพันธ์ของผู้คนทั้งในระดับเมือง และระดับชุมชนภายใต้แนวคิดเมืองแห่งการเรียนรู้ได้ในอนาคต กล่วงคือพื้นที่มีศักยภาพที่ส่งผลต่อการเป็นจุดศูนย์กลางหลักสำหรับการมีส่วนร่วมของผู้คน และมีศักยภาพระดับรองลงมา
ซึ่งมีความเฉพาะต่อการเข้าถึงพื้นที่ภายในชุมชนย่านเวียงเจ็ดลิน โดยพื้นที่เหล่านี้มีลักษณะเด่น คือ การเข้าถึงและ
การเชื่อมต่อที่สูง อันนำมาสู่การสร้างการรับรู้พื้นที่เพื่อการเรียนรู้ สันทนาการ และการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมทางประวัติศาสตร์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ สอดคล้องกับแนวคิดการพัฒนาเมืองแห่งการเรียนรู้ตลอดชีวิตที่เหมาะสม และปลอดภัยต่อผู้ใช้งาน ถึงแม้ว่าการบูรณาการชุดโปรแกรมสเปซซินแทกซ์ จะเป็นเครื่องมือที่สามารถแสดงข้อมูลโครงข่ายเชิงกายภาพที่มีและกำหนดทิศทางการออกแบบเส้นทางการเข้าถึงและพื้นที่เชื่อมต่อการเรียนรู้ได้เบื้องต้นได้ แต่การพัฒนาและออกแบบพื้นที่การเรียนรู้นั้นยังจำเป็นต้องอาศัยการวางแผนเชิงกลยุทธ์ และการมีส่วนร่วมของ
ทุกภาคส่วน เพื่อรองรับความต้องการในอนาคตผสมผสานการอนุรักษ์ประวัติศาสตร์กับการพัฒนาเมืองสมัยใหม่
อย่างเป็นองค์รวมต่อไป