การสื่อสารระหว่างพระมหากษัตริย์กับประชาชนผ่านประกาศพระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) บริบททางประวัติศาสตร์ที่ส่งผลต่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในพระราชสถานะที่ทรงเป็นผู้ส่งสารระหว่างพระมหากษัตริย์กับประชาชนผ่านประกาศพระราชนิพนธ์ และ (2) ประเด็นการสื่อสารและวิธีการสื่อสารระหว่างพระมหากษัตริย์และประชาชนผ่านประกาศพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยใช้วิธีการวิเคราะห์เอกสาร และตรวจสอบความเที่ยงและความตรงของผลการศึกษาด้วยการสอบทานจากเอกสารหลากหลายแหล่งและการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อเป็นการยืนยันความน่าเชื่อถือของผลการศึกษา แล้วนำข้อมูลเหล่านั้นมาใช้สร้างข้อสรุปของงานวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า (1) บริบททางประวัติศาสตร์ที่ส่งผลต่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในพระราชสถานะของการเป็นผู้ส่งสาร ได้แก่ ประวัติศาสตร์ภายในประเทศ คือประสบการณ์เมื่อทรงเป็นสมเด็จเจ้าฟ้า การเรียนรู้วิทยาการและการใกล้ชิดกับประชาชนเมื่อครั้งยังทรงพระผนวช และประวัติศาสตร์ระหว่างประเทศได้แก่การขยายตัวของลัทธิจักรวรรดินิยมและการเปิดเสรีทางการค้า บริบทดังกล่าวส่งผลให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชนิพนธ์ประกาศฉบับต่างๆ เพื่อสื่อสารกับประชาชนโดยตรง ทำให้ประชาชนเป็นส่วนร่วมอันสำคัญของการปรับเปลี่ยนประเทศไปสู่ความทันสมัยได้ตามพระราชประสงค์ และ (2) พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชนิพนธ์ประกาศประเภทต่างๆ ครอบคลุมประเด็นทั้งทางด้านการเมือง ได้แก่ เรื่องกฎหมายและสิทธิพลเมือง ด้านเศรษฐกิจ ได้แก่ เรื่องกลไกราคาและภาษี และด้านสังคมและวัฒนธรรม ได้แก่เรื่องคุณภาพชีวิต การศาสนา ภาษาและศิลปวัฒนธรรม และการพระราชสำนัก ในการพระราชนิพนธ์ประกาศนี้ทรงใช้ลีลาภาษาและโครงสร้างข้อความอันหลากหลาย นอกจากนี้ยังทรงใช้ภาพพจน์สองประเภทในการพระราชนิพนธ์ คืออุปมาและอุปลักษณ์
Article Details
บทความ ข้อความ ภาพประกอบ ตารางประกอบ ที่ตีพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว ไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชแต่อย่างใด
บทความที่เสนอพิจารณาในวารสาร e-JODIL ต้องเป็นบทความที่ไม่เคยส่งไปลงพิมพ์ เผยแพร่ หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาของวารสารอื่น
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาและตัดสินการตีพิมพ์บทความในวารสาร
References
กฤษณะ นาคประสงค์. (2546). การสื่อสารการเมืองของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช. (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
กรมศิลปากร. (2547). รวมพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เรื่อง ประชุมประกาศรัชกาลที่ 4. กรุงเทพฯ: องค์การค้าคุรุสภา.
กิติยวดี ชาญประโคน, นันทนา เตชะวณิชย์, ประภัสสร บุญประเสริฐ และวิไลเลขา ถาวรธนสาร. (2555). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
จอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2547). ชุมนุมพระบรมราชาธิบายและประชุมพระราชนิพนธ์ภาคปกิณกะ พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์กรมศิลปากร.
ชลภูมิ บรรหาร. (2552). ความทันสมัยทางการเมืองตามแนวพระราชดำริในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้kเจ้าอยู่หัว (สารนิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ.
ชวิตรา ตันติมาลา. (2560). พื้นที่สาธารณะและการผลิตพื้นที่: ความหมายใหม่ของความสัมพันธ์ทางสังคม. วารสารบรรณสาร มศว., 10(1), 92 – 103
ธงทอง จันทรางศุ. (2554). แนวพระราชดำริทางการเมืองในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวว่าด้วยสถาบันพระมหากษัตริย์. (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี.
นภวรรณ ตันติเวชกุล. (2557). การสื่อสารประชาสัมพันธ์ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. Journal of Public Relations and Advertising, 7(1), 12 – 37.
นฤมล ธีรวัฒน์. (2524). พระราชดำริทางการเมืองของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
ประภัสสร บุญประเสริฐ. (2552). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจไทย (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปิยนาถ บุนนาค. (2561). การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพระมหากษัตริย์กับประชาชนของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว: การใช้สื่อสิ่งพิมพ์ (รายงานการประชุม).
ปิยนาถ บุนนาค. (2560). พระราชประวัติพระบาทสมเด็จสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว : ผลต่อพระราชดำริและพระราช กรณียกิจในความสัมพันธ์ระหว่างพระมหากษัตริย์กับประชาชน (รายงานการประชุม).
ปิยนาถ บุนนาค และคณะ. (2554). พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
พงศ์ธิดา เกษมสิน. (2531). พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวกับการธำรงฐานะพระมหากษัตริย์ (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ. (2551). ประวัติศาสตร์ไทย 2 (ราชวงศ์จักรี). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
พัสวีสิริ เปรมกุลนันท์. (2560). วัด – วัง ในพระราชประสงค์พระจอมเกล้าฯ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศิลปวัฒนธรรม.
วิจิตรวาทการ, หลวง. (2544). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สร้างสรรค์บุ๊คส์.
ศักดา ปั้นเหน่งเพ็ชร. (2554). วาทศิลป์ของพระมหากษัตริย์และบุคคลสำคัญในยุคสุโขทัยและอยุธยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภรัศมิ์ ฐิติกุลเจริญ. (2554). ทฤษฎีการสื่อสาร (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง
สมพันธุ์ เลขะพันธ์. (2549). วรรณคดีสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สาระ มีผลกิจ. (2555). พระราชดำริและพระราชกรณียกิจในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว กับการธำรงรักษา พัฒนา และถ่ายทอดความรู้. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต) คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). วรรณคดีวิจักษ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ สกสค. ลาดพร้าว.
สุวรรณา สัจจวีรวรรณ. (2519). เปรียบเทียบการดำรงรักษาเอกราชของประเทศไทยโดยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ของพม่าโดยพระเจ้ามินดง และของญวนโดยจักรพรรดิตือดึก (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต) คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
อรวรรณ ปิลันธน์โอวาท. (2542). วาทวิทยาในประวัติศาสตร์ไทย: ยุคกรุงธนบุรี และกรุงรัตนโกสินทร์ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: ทุนวิจัยงบประมาณแผ่นดิน.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2538). การเปลี่ยนแปลงโลกทัศน์ของชนชั้นผู้นำไทย ตั้งแต่รัชกาลที่ 4 – พ.ศ.2475. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Andrew, L., Em, G. & Glenn, S. (2015). A First Look at Communication Theory (9th Edition). McGrawHill Education: Singapore.
Karen, A.F. and Stephen, W.L. (2008). Theories of Human Communication (9th Edition). Wadsworth Cengage Learning: Canada.