The Development of the Model of Radio Broadcasting Administration
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to study the management of radio broadcasting organizations regarding (1) Environmental situations (2) Management styles and (3) Management development approaches.
This qualitative research applied in-depth interview and focus group discussions. A total of 23 key informants were purposely selected from managers and operators of radio stations in Bangkok and regional area. Purposive and snowball sampling methods were implemented. The research instruments included in-depth interview forms and focus group discussions. Data analysis used inductive conclusion.
The results showed that (1) The environmental situation affected the management of the radio broadcasting business. The political and legal impulses caused the radio station to terminate the concession operation model and replaced by self-operation or mutual operation with other private organizations; the copyright law pushed for higher production costs; the economic pressure caused the business radio stations to create more services to earn more revenue; the technological thrust has made the radio stations use online together with on-air distributions. The change in the consumers’ behavior caused the radio stations to produce online programs for more specific target groups. (2) According to management styles , the results found that the objectives of the radio station operation were in accordance with the mission and the goals of the organization; the organizational structure was basically designed for traditional media but produced additional online programs; the regional radio stations continuously broadcast variety programs, while most stations in Bangkok adhered to radio station format; three types of radio programs consisted of self-produced, co-produced, and the linked radio programs from other stations; the main news programs were produced by the central stations; most stations’ revenue came from the government budget allocation, co-production companies, time renting, advertising and events sales; new technology was used for audience to access the content, repeat listening, and promote other activities via websites, Facebook and YouTube. (3) According to Management development approaches, radio stations have to adjust the structure of working group to support the production of new media and increase personnel’s multitasking skills; revise rules to facilitate competition; produce content for a niche market; and increase their revenue streams.
Downloads
Article Details
บทความ ข้อความ ภาพประกอบ ตารางประกอบ ที่ตีพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว ไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชแต่อย่างใด
บทความที่เสนอพิจารณาในวารสาร e-JODIL ต้องเป็นบทความที่ไม่เคยส่งไปลงพิมพ์ เผยแพร่ หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาของวารสารอื่น
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาและตัดสินการตีพิมพ์บทความในวารสาร
References
กระทรวงพาณิชย์. (2550). โครงการศึกษาเพื่อกำหนดยุทธศาสตร์การเปิดเสรีการค้าบริการโสตทัศน์และธุรกิจที่เกี่ยวเนื่อง (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2559) การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัลหลอมรวม. วารสารสุทธิปริทัศน์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต, 30(95), 212-222.
น้ำมนต์ พรหมเปี่ยม. (2541). เศรษฐศาสตร์การเมืองของวิทยุกระจายเสียงระบบเอฟ.เอ็ม.ในกรุงเทพมหานคร (2530-2539) (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาการสื่อสารมวลชน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
บริษัท ไทม์ คอนซัลติ้ง จำกัด. (2561). โครงการจ้างที่ปรึกษาเพื่อทบทวนร่างแผนพัฒนากิจการกระจายเสียงและรายงานประเมินผลกระทบต่อแผนพัฒนากิจการกระจายเสียง (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงาน กสทช.
มูลนิธิสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2559). โครงการศึกษาวิจัยการปฏิรูปสื่อ“สื่อสาธารณะ” (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงาน กสทช.
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. (2558). การวิเคราะห์สภาพการณ์เปลี่ยนแปลงของสื่อ: โครงการติดตามประเมินผลการดำเนินงานตามแผนแม่บทกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ ฉบับที่1 ประจำปี 2558 (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงาน กสทช.
สุณิสา เมืองแก้ว, และธีรภัทร วรรณฤมล (2560). การปรับตัวของวิทยุกระจายเสียงในยุคหลอมรวมสื่อ. วารสารการสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 7(1), 25-44.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2554). การบริหารงานสื่อสารมวลชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อุบลรัตน์ สิริยุวศักดิ์. (2541). โครงสร้างเศรษฐศาสตร์การเมืองของระบบวิทยุและโทรทัศน์และผลกระทบต่อเสรีภาพ. (พิมพ์ครั้งที1). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Cardoso, G. & Moreno, J. (2016). Technology Management and Business Models. in Book Managing Media Firms and Industries. Geneva: Springer International Publishing.
International Telecommunication Union. (2013). Trends In Broadcasting: An Overview of Developments. ITU. Telecommunication Development Bureau (Research Report). Geneva: Place des Nations.
Jenkins, H. (2006). Convergence culture: Where old and new media collide. New York, NY: NYU Press.
McQuail, D. (2005). McQuail’s mass communication theory (5th ed.). Oxford: Sage Publications.
Medina, M., Sanchez-Tabernero, A. & Arrese, A. (2016). Content as Products in Media Markets in Book Managing Media Firms and Industries. Geneva: Springer International Publishing.
Napoli, P. M. (2016). The Audience as Product, Consumer, and Producer in the Contemporary Media Marketplace. In Book Managing Media Firms and Industries. Geneva: Springer International Publishing.
Schlesinger, P., & Doyle, G. (2015). From Organizational Crisis to Multi-Plat-Form Salvation? Creative Destruction and The Recomposition of News Media. Journalism, 16(3), 305–323.
