การพัฒนาบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูงสำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูง 2) เปรียบเทียบทักษะการคิดขั้นสูงก่อนเรียนและหลังเรียนด้วยบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูง 3) ศึกษาความพึงพอใจหลังเรียนด้วยบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงที่เรียนกระบวนวิชา DTL2902 การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อการเรียนรู้ ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2566  ได้มาโดยสุ่มตัวอย่างแบบง่าย ด้วยวิธีการจับสลาก 1 ห้องเรียน จำนวน 30 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) บทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ 2) แบบประเมินคุณภาพบทเรียน 3) แบบทดสอบ วัดทักษะการคิดวิเคราะห์และการคิดเชิงเหตุผล 4) แบบประเมินความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าที

ผลการวิจัยพบว่า 1) บทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิด ขั้นสูงมีคุณภาพด้านสื่ออยู่ในระดับมากที่สุด  ( M = 4.76, SD = .30) ด้านเนื้อหามีคุณภาพอยู่ในระดับมากที่สุด ( M = 5.00, SD = .00) 2) ทักษะการคิดขั้นสูง ได้แก่ ทักษะการคิดวิเคราะห์และการคิดเชิงเหตุผล พบว่า หลังเรียนด้วยบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูงมีคะแนนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) ความพึงพอใจของนักศึกษาหลังเรียนด้วยบทเรียนไมโครเลิร์นนิงแบบมีปฏิสัมพันธ์ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์เพื่อส่งเสริมทักษะการคิดขั้นสูงมีความพึงพอใจอยู่ในระดับมากที่สุด ( M = 4.72, SD = .29)