ปัจจัยความสำเร็จเชิงวิกฤตที่มีผลกระทบต่อการฝึกอบรมหลักสูตร INITIAL ของนักบินแบบเครื่อง B737-800

Article Sidebar

pdf
เผยแพร่แล้ว: เม.ย. 11, 2020
คำสำคัญ:
การฝึกอบรมนักบินหลักสูตร INITIAL ดัชนีชี้วัดความสำเร็จ ปัจจัยแห่งความสำเร็จ

Main Article Content

นิสรา แพทย์รังษี
อาจารย์ประจำสาขาวิชาการจัดการธุรกิจสายการบิน วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ระบุดัชนีชี้วัดและปัจจัยแห่งความสำเร็จในการฝึกอบรมหลักสูตร INITIAL ของนักบินแบบเครื่อง B737-800  ที่เหมาะกับบริบทประเทศไทย (2) จัดลำดับความสำคัญของปัจจัยแห่งความสำเร็จในมุมมองของผู้เชี่ยวชาญ (ครูนักบินและนักบินผู้ผ่านการฝึกอบรม) (3) ประเมินความแตกต่างระหว่างผลการจัดลำดับอย่างมีนัยสำคัญ


    ใช้วิธีเลือกลุ่มตัวอย่างที่เฉพาะเจาะจงสองกลุ่มคือ กลุ่มครูนักบิน (IPs) ที่มีประสบการณ์ในการฝึกอบรมมากกว่า 5 ปี จำนวน 15 คน และกลุ่มนักบินผู้ช่วยที่ผ่านการฝึกอบรมในหลักสูตรนี้ ที่มีผลการประเมินระดับดีมากในเวลาไม่เกิน 1 ปี จำนวน 15 คน จากการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องสามารถระบุดัชนีชี้วัดความสำเร็จเบื้องต้นได้สี่ตัวชี้วัดดังนี้ (1) ประสิทธิภาพในการปฏิบัติงาน (2) ความพึงพอใจของผู้โดยสาร (3) การเรียนรู้และพัฒนา และ (4) การสอบผ่านเกณฑ์ และระบุปัจจัยแห่งความสำเร็จเบื้องต้นได้ 12 ปัจจัย โดยแบ่งเป็นสี่กลุ่มดังนี้ (1) กลุ่มหลักสูตรการฝึกอบรม (2) กลุ่มวิทยากร (3) กลุ่มนักบินผู้ผ่านการฝึกอบรม และ (4) กลุ่มอุปกรณ์การฝึกอบรมและการประเมินผล ใช้แบบสอบถามสำรวจความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญหลักเพื่อพิจารณาดัชนีชี้วัดความสำเร็จและปัจจัยแห่งความสำเร็จในการฝึกอบรมที่เหมาะกับบริบทการอบรมนักบินในประเทศไทย ก่อนที่จะนำมาสร้างตัวแบบเพื่อการตัดสินใจตามระเบียบวิธี AHP จากนั้นใช้วิธีเปรียบเทียบเชิงคู่ คำนวณค่าน้ำหนักของปัจจัยทุกปัจจัยในแต่ละลำดับชั้น ตรวจสอบความสอดคล้องของดุลยพินิจด้วยวิธีของสเปียร์แมน (Spearman Rank Correlation Test) พบว่า มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ 0.71 และปฏิเสธ H0 แสดงว่าการจัดอันดับของปัจจัยความสำเร็จโดยผู้เชี่ยวชาญสองกลุ่มไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ


    ผลที่ได้จากการจัดลำดับปัจจัยแห่งความสำเร็จ (CSFs) 12 ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการฝึกอบรมหลักสูตร INITIAL ของนักบินแบบเครื่อง B737-800 คือ (1) วิทยากรที่มีความรู้ความสามารถ (2) หลักสูตรสอดคล้องกับความต้องการของสายการบิน (3) นักบินผู้เข้ารับการอบรมเข้าใจวัตถุประสงค์และมีทัศนคติที่ดีต่อการอบรม (4) อุปกรณ์การอบรมที่ครบถ้วนเพียงพอ ส่วนปัจจัยที่ได้รับการพิจารณาว่ามีความสำคัญน้อยคือ อุปกรณ์การฝึกอบรมที่ได้รับความนิยมและทันสมัยในช่วงเวลาที่อบรม อย่างไรก็ตามจากการทดสอบค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ พบว่าการจัดลำดับความสำคัญของปัจจัยแห่งความสำเร็จทั้ง 12 ปัจจัยของผู้เชี่ยวชาญสองกลุ่ม ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติความสัมพันธ์ที่ระดับนัยสำคัญ 0.05

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
แพทย์รังษี น. . . (2020). ปัจจัยความสำเร็จเชิงวิกฤตที่มีผลกระทบต่อการฝึกอบรมหลักสูตร INITIAL ของนักบินแบบเครื่อง B737-800. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 13(2), 248–264. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/journaldtc/article/view/241070
ฉบับ
ปีที่ 13 ฉบับที่ 2 (2019): วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี ปีที่ 13 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม - ธันวาคม 2563
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

นโยบายการพิจารณากลั่นกรองบทความ

  1. บทความวิจัยและบทความวิชาการทุกเรื่องที่จะได้รับการตีพิมพ์ต้องผ่านการพิจารณากลั่นกรองโดยผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) ในสาขาที่เกี่ยวข้อง จำนวน 3 ท่าน/บทความ
  2. บทความ ข้อความ ภาพประกอบและตารางประกอบที่ลงตีพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
  3. บทความที่จะได้รับการตีพิมพ์จะต้องไม่เคยตีพิมพ์ เผยแพร่ที่ใดมาก่อน และไม่อยู่ระหว่างการพิจารณาของวารสารฉบับอื่น หากตรวจสอบพบว่ามีการตีพิมพ์ซ้ำซ้อน ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
  4. บทความใดที่ผู้อ่านเห็นว่าได้มีการลอกเลียนหรือแอบอ้างโดยปราศจากการอ้างอิง หรือทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นผลงานของผู้เขียน กรุณาแจ้งให้กองบรรณาธิการวารสารทราบจะเป็นพระคุณยิ่ง

เอกสารอ้างอิง

1. Ampote, Krit. (1997). Training on Management Training. Bangkok: National Institute of Development Administration.
2. Beebe, Steven A., Mottet, Timothy. P K., Roach, David. (2004). Training and Development. USA: Pearson Education. Inc, 29-39.
3. Belobaba, Peter., Odoni, Amedeo., and Barnhart, Cynthia. (2009). The Global Airline Industry. United Kingdom: John Wiley & sons Ltd., 314-324.
4. Bramley, Peter. (1990). Evaluating Training Effectiveness. UK: McGraw-Hill Company
5. Buranapansaktirom, Khanitha. (2010). Development of Training Management Model for Human Resilience. Journal of Eastern Asia University, 3(2), 71-80.
6. Civil Aviation Authority of Thailand. (2013). Regulations of The Civil Aviation Authority of Thailand No. 86: Topic The Qualifications of Officer Who Acts as Airplane Control. Bangkok: CAAT Authority Announcement.
7. Civil aviation authority of Thailand. (2017). Authority announcement of the Civil Aviation Authority of Thailand: Topic Air Operator Certificate Requirement Rev.5 Chapter 5. Training and Tracking. Bangkok: CAAT Authority Announcement.
8. Falletta, S.V. (1998). Evaluating Training Programs: The Four Levels. American Journal of Evaluation. 19, 259-261.
9. Flint LS, Billi JE., Mandel Kelly, Newell Stapleton ER.(1993).Education in adult basic life
10. Gonzalez, Luis A. (2012). Factors Affecting Student Success in Distance Learning Courses at a Local California Community College: Joint Governance Perspectives. University of California, Santa Barbara, ProQuest dissertations publishing.
11. Govindarajulu, Nalini. (2009). Transfer Climate in End User Computing: The Influence of Trainee Characteristics and Supervisory Support, Journal of Advances in Management Research, 6(1), 87-98.
12. Herchko, A. D. (2012). Background Factors that Affect Pilot Success in Regional Airline Training. Daytona Beach, Florida: Embry-Riddle Aeronautical University.
13. Khawaja Fawad Latif. (2012). An integrated model of training effectiveness and satisfaction with employee development interventions. Industrial and commercial training. 44(4)211-222 Limited. Berkshire, England, 3-8 MA: McGraw-Hill Irwin. Magazine, 7(5), 12.
14. McLeod, J. (1992). Issues in The Evaluation of Counseling Skills Training Courses. Employee Counseling Today, 4(5), 14-19.
15. Parmenter, David. (2015). Key Performance Indicators. 3rd Edition. New Jersey: John Wiley & Son, Inc. Hoboken.
16. Phillips, J.Jack. (2002). How to Measure Training Results. NY10121,USA: McGraw-Hill Companies, 2, 4-10.
17. Saaty, T.L. (2008). Decision Making with The Analytic Hierarchy Process. International Journal of Services Sciences, 1(1), 83-98.
18. Simachokdee, Witoon. (1999). TQM: The Total Quality Management, Quality Management in Organizations in 2000. 4th Edition. Bangkok: Chulalongkorn University, 128.
19. Siripom, Y. (2001). Factors Affecting Transfer of Training in Thailand, USA: University of Minnesota.
20. Sitzmann, Traci., Weinhardt, M. Justin. (2017). Approaching Evaluation from A Multilevel Perspective: A Comprehensive Analysis of The Indicators of Training Effectiveness.support training programs. Annals of emergency medicine.22(pt2).468.
21. Sutham, Arun. (1997). The Decision by the Sequence Analysis of the Tactic. Process
Management, 64, 1-7.
22. Thirty, Michel. (2004). How Can the Benefits of PM Training Program be Improved? International Journal of Project Management, 22(1), 13.
23. Venkadasalam, S. (2015). An Analytic Hierarchy Process (AHP) Approach to Training Typology Selection Based on Student Perspective: Empirical Evidence from Malaysian Maritime Academy. Asia-Pacific Journal of Business Administration, 7(2), 140-146.