การจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาระดับการจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี (2) ศึกษาปัจจัยในการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี (3) ศึกษาความสัมพันธ์เชิง
เหตุผล ของปัจจัยในการจัดการสวัสดิการกับการจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ข้าราชการตำรวจสังกัดกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี จำนวน 128 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติเชิงอนุมาน โดยใช้สถิติ
ค่าไคสแควร์ และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ
ผลการศึกษาพบว่า (1) ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่เป็นเพศชาย มีอายุ 41-50 ปี มีการศึกษาระดับต่ำกว่าปริญญาตรี มีสถานภาพสมรส และมีรายได้ต่อเดือน 25,001-35,000 บาท (2) การจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี ในภาพรวมมีประสิทธิผลอยู่ในระดับมาก เรียงตามลำดับดังนี้ ด้านบ้านพักที่อยู่อาศัย ด้านการช่วยเหลือข้าราชการตำรวจและครอบครัวที่บาดเจ็บและเสียชีวิต ด้านทุนการศึกษาบุตร - ธิดาข้าราชการ และด้านเงินสงเคราะห์ข้าราชการตำรวจ (3) ปัจจัยในการจัดการสวัสดิการของข้าราชการตำรวจกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี พบว่า ในภาพรวมมีการจัดการสวัสดิการอยู่ในระดับมาก เรียงตามลำดับดังนี้ ด้านการจัดบุคลากร ด้านการจัดองค์การ ด้านการประสานงาน ด้านการอำนวยการ ด้านการรายงาน ด้านการงบประมาณ มีการจัดการสวัสดิการอยู่ในระดับมาก และ ด้านการวางแผน มีการจัดการสวัสดิการอยู่ในระดับปานกลาง และพบว่า ปัจจัยในการจัดสวัสดิการมีความสัมพันธ์เชิงเหตุ - ผลกับการจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี พิจารณารายด้าน ได้แก่ ด้านการวางแผน ด้านการจัดองค์การ ด้านการจัดบุคลากร ด้านการอำนวยการ ด้านการประสานงาน ด้านการรายงาน และด้านการงบประมาณ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 (4) ลักษณะส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อายุ ระดับการศึกษา สถานภาพ และรายได้ต่อเดือน ในภาพรวมและรายด้านไม่มีความสัมพันธ์กับการจัดการสวัสดิการที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการสวัสดิการของกองกำกับการ 7 กองบังคับการฝึกพิเศษ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จิตติมา บุญใหญ่. (2558). การจัดการกระบวนการด้านสวัสดิการและด้านสิทธิประโยชน์ของข้าราชการตำรวจภูธรจังหวัดปทุมธานี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชีราเนตร ประชุมศักดิ์. (2551). ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของการบริหารจัดการกองทุนสวัสดิการชุมชนเครือข่ายออมทรัพย์หลักสี่-ดอนเมือง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
ทองใบ บาระพรม. (2553). กระบวนการบริหารที่มีความสัมพันธ์กับความพึงพอใจเกี่ยวกับคุณภาพการให้บริการสวัสดิการสังคมแก่ผู้สูงอายุขององค์การบริหารส่วนตำบลลาดพัฒนาอำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
นวรัตน์ ผ่องพุทธ. (2553). ประสิทธิผลการจัดสวัสดิการผู้สูงอายุองค์การบริหารส่วนตำบลในเขตอำเภอบางคนที่ จังหวัดสมุทรสงคราม (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เพชรบุรี : มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
ภุชงค์ กนิษฐชาต. (2548). การบริหารจัดการสวัสดิการชุมชนโดยเครือข่ายองค์กรชุมชน: กรณีศึกษาเครือข่ายชุมชนเมืองนครขอนแก่น ในโครงการ SIF Menu 5 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ขอนแก่น:มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิรัช นิภาวรรณ. (2548). การบริหารจัดการและการบริหารการพัฒนาขององค์กรตามรัฐธรรมนูญและหน่วยงานของรัฐ. กรุงเทพฯ: นิติธรรม.
สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. (2550). คู่มือการจัดสวัสดิการภายในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ. กรุงเทพฯ:
โรงพิมพ์ตำรวจ.
หทัยชนก พรรคเจริญ. (2555). เทคนิคการเลือกตัวอย่าง โครงการสัมมนาเชิงปฏิบัติการ การเตรียมความพร้อมคณะอนุกรรมการสถิติรายสาขาของสำนักงานสถิติแห่งชาติ ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและวิชาการสถิติ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
โอภาส วงษ์หงส์. (2554). การวิเคราะห์การจัดสวัสดิการของข้าราชการตำรวจชั้นประทวน: กรณีศึกษาสถานีตำรวจภูธรหางดง จังหวัดเชียงใหม่ (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Cameron, K M. & Whetten, W.E. (1983). Overcoming resistance to change. Human Relation, 1(11) : 99.
