การพัฒนาทักษะการแสดง “ละครชาตรีเมืองเพชร” โดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะปฏิบัติให้กับนักเรียนชุมนุมนาฏศิลป์ไทย โรงเรียนวัดจันทราวาส (ศุขประสารราษฎร์) จังหวัดเพชรบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) สร้างแผนการพัฒนาทักษะการแสดงละครชาตรีเมืองเพชรด้วยรูปแบบ การจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติของนักเรียนชุมนุมนาฏศิลป์ไทยระดับชั้นมัธยมศึกษา โรงเรียนวัดจันทราวาส(ศุขประสารราษฎร์) และ (2) ประเมินทักษะการแสดงละครชาตรีเมืองเพชรของนักเรียนชุมนุมนาฏศิลป์ไทยระดับ มัธยมศึกษา ก่อนและหลังได้รับการพัฒนาด้วยรูปแบบการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติ กลุ่มตัวอย่างจํานวน 20 คน ได้มาจากการสุ่มอย่างง่าย (Simple Random Sampling) ด้วยวิธีการจับฉลาก โดยเป็นนักเรียนที่มีพื้นฐานนาฏศิลป์ หรือขับร้อง และได้รับการยินยอมจากผู้ปกครอง เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ แผนพัฒนาทักษะการแสดง “ละครชาตรีเมืองเพชร” โดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะปฏิบัติ และแบบประเมินทักษะการแสดง ละครชาตรีเมืองเพชร ที่ประเมินทั้งทักษะการขับร้อง ทักษะการ ทักษะการแสดงอารมณ์ และการรวมทักษะ โดย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าทดสอบที่แบบกลุ่มไม่อิสระ
ผลการวิจัยพบว่า (1) การสร้างแผนการพัฒนาทักษะการแสดงละครชาตรีเมืองเพชร ด้วยรูปแบบการจัดการ เรียนรู้ทักษะปฏิบัติเกิดจากการสังเคราะห์แนวคิดจากนักวิชาการได้รูปแบบการพัฒนาทักษะปฏิบัติ 8 ขั้นตอน โดยจัด แผนการจัดการเรียนรู้ทั้งหมด 12 ครั้ง ทั้งนี้การหาคุณภาพเครื่องมือ (IOC) พบว่า แผนการจัดการเรียนรู้กับ วัตถุประสงค์มีความสอดคล้องกัน และมีค่าประสิทธิภาพที่ระดับ 83.49/88.00 ซึ่งสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐานที่กําหนด (2) หลังการทดลองใช้แผนการพัฒนาด้วยรูปแบบการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัตินักเรียนชุมนุมนาฏศิลป์ไทยระดับ มัธยมศึกษา ค่าเฉลี่ยคะแนนด้านทักษะปฏิบัติการแสดงสูงกว่าก่อนการทดลองใช้แผนการพัฒนาด้วยรูปแบบการ จัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติ อย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ .01
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กิติพงษ์ แหน่งสกุล. (2557). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและทักษะปฏิบัติงานเรื่องการใช้งานโปรแกรมประมวลผล กลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยีของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยใช้วิธีสอนแบบชี้แนะร่วมกับรูปแบบการสอนทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
กุลิสรา จิตรชญาวณิช. (2552). การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จุฑารัตน์ การะเกตุ. (2562). ละครชาตรีเมืองเพชร: รูปแบบการแสดงที่เปลี่ยนไปในโลกที่เปลี่ยนแปลง. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 18(2), 13–26.
จุฑารัตน์ ดวงเทียน. (2558). การพัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้ทักษะปฏิบัติของชุมชนร่วมกับการเรียนรู้เทคนิค STAD เรื่องการประดิษฐ์ท่ารำประกอบเพลงค่านิยม 12 ประการสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ชนันธร หิรัญเชาว์. (2552). การพัฒนาทักษะนาฏศิลป์ไทยและความคิดสร้างสรรค์ตามแนวคิดของเดวีส์สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนต้น (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ดวงใจ อมาตยกุล. (2545). วรรณคดีเพลงร้อง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2559). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน. (2555). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
ศศิณา นิยมสุข. (2555). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัตินาฏศิลป์เรื่องรำวงมาตรฐานโดยใช้รูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ร่วมกับแอปพลิเคชัน TikTok สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สดใส พันธุมโกมล. (2531). ศิลปะการละครเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: องค์การค้าคุรุสภา.
สุคนธ์ สินธพานนท์. (2561). นวัตกรรมการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะของผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: เทคนิคพริ้นติ้ง.
วริศนันท์ เดชปานประสงค์, มงคล ไชยวงศ์, อัครวุฒิ จินดานุรักษ์, ไตรรัตน์ พิพัฒโภคผล, & พลอยปภัส จิตรัตน์สรณ์. (2555). รูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะปฏิบัติของผู้เรียน. วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 8(2), 428–440.
เรณู โกศินานนท์. (2548). นาฏยศัพท์ภาษาท่านาฏศิลป์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
