Study on the Application of Tourism Research Findings in the Tourism Industry Through the Tourism Network in the Andaman Tourism Cluster
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research is to study the model of tourism network partnerships that can be utilized for tourism research findings. This study conducted by qualitative research methodology; data collected through group interviews. The samples were selected from 88 agencies from stakeholders in the Andaman tourism development area. The collected data were analyzed by Thematic analysis method. The research results were found that there were 6 problems and obstacles in the application of research results: 1) knowledge of access to research resources, 2) understanding of research, 3) reliability of information, 4) research features, 5) research modernization, and 6) dissemination of research results. The application of tourism research findings categorized by three groups of stakeholders including: (1) private sector or tourism entrepreneurs can take advantage of 5 areas: tourism personnel, tourism products and services, tourism marketing, tourism business, and tourism law; (2) government sector and state enterprises can take advantage of 4 areas: academic and research work, tourism policy and strategy, transportation, the development of tourism potential in various fields; (3) community groups to use 5 aspects: tourist attractions, tourism products and services, tourism personnel, tourism marketing, and other areas such as writing proposals for requesting a budget for tourism development. The target groups that utilized research findings including 4 target groups (PPCA): private sector, public and state enterprise (public), community, and academic sector (academic).
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่จะตีพิมพ์เพื่อเผยแพร่ในวารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา จะต้องเป็นบทความที่ไม่เคยได้รับการตีพิมพ์เผยแพร่หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาเพื่อตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสารอื่น ๆ ทั้งนี้ หากพบว่ามีการละเมิดลิขสิทธิ์ ด้วยข้อคิดเห็นที่ปรากฏและแสดงในเนื้อหาบทความต่าง ๆ ให้ถือว่าเป็นความเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียนบทความนั้น ๆ มิใช่ความเห็นและความรับผิดชอบใด ๆ ของคณะการจัดการและการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยบูรพา สำหรับในกรณีผู้ประสงค์จะนำข้อความในวารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา ไปเผยแพร่ต้องได้รับอนุญาตจากกองบรรณาธิการวารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา ตามกฎหมายว่าด้วยลิขสิทธิ์
References
กาญจนา แก้วแทพ. (2538). เครื่องมือทำงานแนววัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพฯ: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: สถาบันอนาคตศึกษาเพื่อการพัฒนา.
ดนุวัส สุวรรณวงศ์ และ ภัทรพงษ์ เกริกสกุล. (2559). การพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตพื้นที่ 5 จังหวัดชายแดนภาคใต้ (สตูล สงขลา ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส) กับการเชื่อมต่อพื้นที่การท่องเที่ยวใน 4 รัฐ (กลันตัน เปรัค เคดาห์ และเปอร์ลิส) ประเทศมาเลเซีย. (รายงานการวิจัย). สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธนวิทย์ บุตรอุดม, วิศท์ เศรษฐกร, และ วยิดา เหล่มตระกูล. (2564). การพัฒนาระบบการจัดการเพื่อการขับเคลื่อนผลงานวิจัยไปสู่การพัฒนาจังหวัดลำปาง. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง, 10(2), 185-204.
นรินทร์ พุดลา. (2556). การนำผลการวิจัยไปใช้ในทางการบริหารการศึกษา. สืบค้นเมื่อ 17 มีนาคม 2565. สืบค้นจาก http://www.slideshare.net/rooganawut/ss-4582098
นฤมล นิราทร. (2543). การสร้างเครือข่ายการทำงาน: ข้อควรพิจารณาบางประการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เบญจวรรณ สุจริต และ ชัชชัย สุจริต. (2560). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนของตำบลนางพญา อำเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. 12(2), 53-65.
ประเวศ วะสี. (2542). เศรฐกิจพอเพียงและประชาสังคม. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ภคิน ไชยช่วย. (2015). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการนำผลการวิจัยไปใช้ประโยชน์ของบุคลากรและนักศึกษาเครือข่ายสถาบัน วิชาการสาธารณสุขและเทคโนโลยีทางการแพทย์สถาบันพระบรมราชชนกกระทรวงสาธารณสุข. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ ศรีนครินทรวิโรฒ, 16(1), 136-146.
ภีราวิชญ์ ชัยมา และ สิริสาสน์ พันธ์มณี. (2563). การสร้างเครือข่ายและศูนย์กลางบริการข้อมูลธุรกิจท่องเที่ยวจังหวัดเชียงราย. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. 5(7), 169-182.
รัจน์ชีวาต์ ตั๋นติกุลวรา และ สุทธินันท์ โสตวิถี. (2562). การเสริมสร้างศักยภาพโดยการมีสวนร่วมของชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในจังหวัดจันทบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 6(1), 92-105.
สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเอส พริ้นติ้งเฮ้าส์.
สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ, (2559). ยุทธศาสตร์การวิจัยรายประเด็นด้านการท่องเที่ยว (พ.ศ. 2555-2559). สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2564, สืบค้นจาก https://www.kmutt.ac.th/rippc/nrct59/33s9.pdf
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, (2562). แผนพัฒนาภาคใต้ พ.ศ. 2560 – 2565 ฉบับทบทวน. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2564, สืบค้นจาก https://www.nesdc.go.th/ ewt_dl_link.php?nid=8537
เสรี พงศ์พิศ. (2548). เครือข่าย: ยุทธวิธีเพื่อประชาคมเข้มข้น ชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.
Alexander, M., & Orton, H. (1988). Research in action. Nursing Times, 84(8), 38-41.
Anderson, W. & Sanga, J. (2019). Academia–industry partnerships for hospitality and tourism education in Tanzania. Journal of Hospitality & Tourism Education, 31(1), 34-48.
Braun, V. & Clarke, V. (2006). Using thematic Research in Psychology. Qualitative Research in psychology, 3(2), 77-101.
Estrin, S., Gozman, D., & Khavul, S. (2018). The evolution and adoption of equity crowdfunding: entrepreneur and investor entry into a new market. Small Business Economics, 51(2), 425-439.
Graci, S. (2013). Collaboration and Partnership Development for Sustainable Tourism. Tourism Geographies, 15(1), 25-42.
Gutierrez, E. L. M. (2019). Participation in tourism: Cases on community-based tourism (CBT) in the Philippines. Ritsumeikan Journal of Asia Pacific Studies, 37, 23-36.
Jamal, T., & Stronza, A. (2009). Collaboration Theory and Tourism practice in protected areas: stakeholders, structuring and sustainability. Journal of Sustainable Tourism, 17(2), 169-189.
Kapera, I. (2018). Sustainable tourism development efforts by local governments in Polnd. Sustainable Cities and Society, 40, 581-588.
Kaur, H., & Bains, A. (2013). Understanding the concept of entrepreneur competency. Journal of Business Management & Social Sciences Research, 2(11), 31-33.
Mitchell, J.C.S. (1968). Networks in Urban Situation. Manchester: Manchester University Press.
Ngo, T., Hales, R., & Lohmann, G. (2019). Collaborative marketing for the sustainable development of community-based tourism enterprises: a reconciliation of diverse perspectives. Current Issues in Tourism, 22(18), 2266-2238.
Sharma, Y. (2013). Women Enterpreneur In India. Journal of Business and Management (IOSR-JBM), 15(3), 09-14.
Starkey, Payl. (1997). Networking for Development. London: IFRTD
Wong, E. P., Mistilis, N., & Dwyer, L. (2011). A model of Asean collaboration in tourism. Annals of Tourism Research, 38(3), 882-899.