ปัญหาและอุปสรรคในการคัดเลือกพยานหลักฐานเข้าสู่สำนวนคดีของพนักงานสอบสวน

บทคัดย่อ

เป็นที่ทราบกันดีว่าการต่อสู้คดีของศาลไทยนั้นเป็นระบบกล่าวหาที่คู่ความทั้งสองฝ่ายจำเป็นต้องใช้พยานหลักฐานในการพิสูจน์ความผิดหรือความบริสุทธิ์ของตัวเอง พยานหลักฐานจึงเป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากในคดี โดยเฉพาะในคดีอาญาที่โจทก์จะต้องหาพยานหลักฐานมาพิสูจน์ให้ศาลเชื่อจนสิ้นสงสัยว่าจำเลยได้กระทำความผิดตามฟ้องจริง ซึ่งพนักงานสอบสวนที่ถือเป็นหน่วยงานที่ใกล้ชิดกับพยานหลักฐานมากที่สุดนั้น ถือได้ว่าเป็นเจ้าพนักงานกึ่งตุลาการ (Quasi-Judicial Officer) ที่นอกจากจะสามารถค้นหาพยานหลักฐานมาใช้ยืนยันว่าผู้ต้องหาได้กระทำความผิดตามที่ถูกฟ้องจริงหรือไม่แล้ว ยังสามารถกำหนดความร้ายแรงของข้อหาและโทษที่ผู้ต้องหาจะได้รับผ่านการใช้ดุลยพินิจในการคัดเลือกพยานหลักฐานที่จะนำไปใส่ไว้ในสำนวนคดีได้อีกด้วย เพราะหากพยานหลักฐานใดที่ไม่ถูกนำเข้าไปใส่ไว้ในสำนวน แน่นอนว่าย่อมไม่มีผู้ใดล่วงรู้ และพยานหลักฐานเหล่านั้นย่อมหายไปตลอดกาล

บทความนี้จะพูดถึงปัญหาการใช้ดุลยพินิจของพนักงานสอบสวนในการรวบรวมและคัดเลือกพยานหลักฐานเข้าสู่สำนวนคดีควบคู่ไปกับการศึกษากระบวนการทำงานของพนักงานสอบสวนผ่านการสัมภาษณ์พนักงานสอบสวน ที่จะสะท้อนให้เห็นถึงสภาพการทำงานของพนักงานสอบสวนและข้อจำกัดต่างๆในการทำงาน ว่าส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานหรือการใช้ดุลยพินิจในการคัดเลือกพยานหลักฐานเข้าสู่สำนวนคดีอย่างไร