การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเกษตรนิเวศโดยเครือข่ายชุมชนตำบลชมพู อำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก
คำสำคัญ:
การบริหารจัดการ การท่องเที่ยวเกษตรนิเวศ เครือข่ายชุมชนตำบลชมพูบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเกษตรนิเวศโดยเครือข่ายชุมชนตำบลชมพู อำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ท่องเที่ยวจากทรัพยากรทางการเกษตรนิเวศของชุมชนตำบลชมพู และ 2) เพื่อพัฒนาศักยภาพด้านการบริหารจัดการท่องเที่ยวเกษตรนิเวศโดยชุมชนตำบลชมพู การวิจัยครั้งนี้ดำเนินการวิจัยด้วยกระบวนการงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น เน้นการมีส่วนร่วมของสมาชิกทีมวิจัย การทำงานร่วมกับเครือข่ายเกษตรกร และภาคีที่เกี่ยวข้องทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาชนและนักวิชาการ ขอบเขตพื้นที่ดำเนินการวิจัย คือ หมู่บ้านและแหล่งท่องเที่ยวในตำบลชมพู อำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถาม แบบบันทึกข้อมูลการสังเกต และการสนทนากลุ่ม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้การวิเคราะห์เนื้อหาในการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ
ผลการวิจัยพบว่า ทีมวิจัยได้พัฒนาผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวได้ 3 ผลิตภัณฑ์หลัก คือ 1) เส้นทาง “ชมพูศิลาวารี ปลายทุ่งแสลงหลวง” 2) เส้นทาง “โนนสน กลางทุ่งแสลงหลวง” และ 3) เส้นทาง “Top View ชมพู ประวัติศาสตร์รักไทย” จากการศึกษาพฤติกรรมและความต้องการของนักท่องเที่ยว และสร้างความแตกต่างด้วยการออกแบบผลิตภัณฑ์ที่มาจากความต้องการของนักท่องเที่ยว และทำการตลาดและสื่อสารการตลาดไปยังกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบทรัพยากรที่มีอยู่ของตำบลชมพู ส่วนการพัฒนาศักยภาพด้านการบริหารจัดการท่องเที่ยวเกษตรนิเวศโดยชุมชนตำบลชมพู ด้วยการจัดทำแผนธุรกิจเพื่อชุมชน ศึกษาดูงานและอบรมด้านการบริหารจัดการ จนสามารถสร้างระบบการบริหารจัดการที่เหมาะสม สามารถจัดสรรหน้าที่ความรับผิดชอบ และผลประโยชน์ได้อย่างทั่วถึง เท่าเทียม และเป็นธรรม บนพื้นฐานของการมีเวลาของแต่ละคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมของชมรมในรูปแบบของชมรมการท่องเที่ยว “เที่ยวไทยไปชมภู” โดยชุมชนมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการ และสร้างเครือข่ายความร่วมมือการท่องเที่ยวเกษตรนิเวศกับเครือข่ายเกษตรกร ภาคีที่เกี่ยวข้องทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาชนและนักวิชาการ โดยเฉพาะอุทยานแห่งชาติทุ่งแสลงหลวงที่เป็นพื้นที่หลักในการท่องเที่ยว สื่อมวลชน ผู้ประกอบการ ทำให้เกิดความร่วมมือในการพัฒนาพื้นที่ชมพูให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยม
เอกสารอ้างอิง
แพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). ค้นจาก https://drive.google.com/file/d/1I5zqUvfFwN-yAaO6L10LqgJagAolSeCI/view
ขวัญชนก พุทธจันทร์. (2564). Agritourism (การท่องเที่ยวเชิงเกษตร). ค้นจาก
https://www.lib.ku.ac.th/2019/index.php/covid-19/1090-agritourism
คมสัน สุริยะ. (2552). สร้างการท่องเที่ยวชุมชนอย่างไร. ค้นจาก
http://www.tourismlogistics.com/index.php?option=com_content&view=article&id=144:how-to-make-
travel-village&catid=68:tourismpoverty&Itemid=94
ดวงพร อ่อนหวาน, วีรวรรณ วงศ์ปิ่นเพ็ชร์, พิศาพิมพ์ จันทร์พรหม, สวิชญา ศุภอุดมฤกษ์ ตรีรัตน์ และธนบดินทร์ วงษ์เมืองแก่น. (2555). ตัวแบบการจัดการธุรกิจการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามหลักปรัชญาของ เศรษฐกิจพอเพียงในพื้นที่ภาคเหนือ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา มหาวิทยาลัยพายัพและ
มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2557). การท่องเที่ยวเชิงเกษตรสุราษฎร์ธานี: การวิจัยฐานทรัพยากรเกษตรสู่การท่องเที่ยวอย่าง
ยั่งยืน. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 54(3), 202-220.
นภดล แสงแข, วราภรณ์ ศรบัณฑิต, นิศารัตน์ แสงแข, กัลยรัตน์ เจียมโฆสิต และรมิดา กาญจนวงศ์. (2563). รูปแบบการ
บริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี, 9(1), 122-
136.
นิออน ศรีสมยง. (2552). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัด
นครราชสีมา. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
บุญสืบ เผือกอ่อน. (2559). การสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในชุมชนตำบลชมพู อำเภอเนินมะปราง จังหวัด
พิษณุโลก. กรุงเทพฯ: สำนักกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เปรมปรีดา ทองลา และเพ็ญศิริ สมารักษ์. (2563). ศักยภาพการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร จังหวัดจันทบุรี. วารสาร
มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 11(1), 190-213.
พิมพา หิรัญกิตติ, อุดม สายะพันธุ์, เกยูร ใยบัวกลิ่น, สุพรรณี อินทร์แก้ว และสมชาย หิรัญกิตติ. (2557). พฤติกรรมการ
ท่องเที่ยวเชิงเกษตรของนักท่องเที่ยวชาวไทย. สุทธิปริทัศน์, 28(88), 362-384.
รัศมี อุตเสนา. (2559). ตลาดน้ำกับการทำหน้าที่พัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย
ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(3), 58-68.
วรพงศ์ ผูกภู่. (2562). ปรัชญาแห่งการท่องเที่ยวโดยชุมชน 7 ประการ. ค้นจาก
https://www.randdcreation.com/content/5112/ปรัชญาแห่งการท่องเที่ยวโดยชุมชน
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน) กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2563). คู่มือการ
จัดทำแผนธุรกิจเพื่อชุมชน. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน: แนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน
สนับสนุนการวิจัย.
สุรเชษฎ์ เชษฐมาส. (2538, กันยายน 15). ท่องเที่ยวแบบ “นิเวศสัญจร” ทางรอดแหล่งท่องเที่ยวไทย. มติชน, หน้า 21
สฤษฏ์ แสงอรัญ. (2564). การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์หรือเชิงนิเวศ (Ecotourism). ค้นจาก
https://www.dnp.go.th/park/sara/tour/eco.htm
สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว กรมการท่องเที่ยว. (2555). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร.
ค้นจาก http://agrotourism.doae.go.th
องค์การบริหารส่วนตำบลชมพู. (2563). ข้อมูลพื้นฐานองค์การบริหารส่วนตำบลชมพู อำเภอเนินมะปราง จังหวัด
พิษณุโลก. ค้นจาก https://www.chomphu.go.th/condition.php
อรัญยา ปฐมสกุล และคณะ. (2560). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของชุมชน: กรณีศึกษา ตำบลท่าชนะ อำเภอ
ท่าชนะ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 4(1), 177-194.
Osterwalder, A. and Pigneur, Y. (2010). Business Model Generation. The United States of America: John Wiley &
Sons.