การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมไฟฟ้ากระแสตรงด้วย KidBright สำหรับเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้ที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนขุนควรวิทยาคม จังหวัดพะเยา
คำสำคัญ:
การพัฒนาหลักสูตร, หลักสูตรฝึกอบรม, ไฟฟ้ากระแสตรง, ทักษะการเรียนรู้ที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21บทคัดย่อ
งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) พัฒนาและหาประสิทธิภาพหลักสูตรฝึกอบรมไฟฟ้ากระแสตรงด้วย KidBright สำหรับเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 2) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนและหลังใช้หลักสูตรฝึกอบรมไฟฟ้ากระแสตรงด้วย KidBright และ 3) ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อหลักสูตรฝึกอบรมไฟฟ้ากระแสตรงด้วย KidBright กลุ่มตัวอย่างในการวิจัย ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนขุนควรวิทยาคม จังหวัดพะเยา ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2562 จำนวน
30 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มอย่างง่ายด้วยวิธีการจับฉลาก โดยเครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้แก่ 1) หลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 2) แบบวัดผลสัมฤทธิ์ด้านความรู้ความเข้าใจและด้านทักษะปฏิบัติ ด้านการเรียนรู้และนวัตกรรมในศตวรรษที่ 21 และ 3) แบบสอบถามความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย () ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) และการทดสอบค่า t แบบ dependent t-test ผลการวิจัยสรุปได้ว่า การพัฒนาและประเมินประสิทธิภาพหลักสูตรฝึกอบรมไฟฟ้ากระแสตรงด้วย KidBright เพื่อให้นักเรียนมีทักษะที่จำเป็นในศตวรรษที่ 21 ทางด้านความรู้และทักษะปฏิบัติ ประกอบด้วย 4 หน่วยการเรียนรู้ที่มีองค์ประกอบสำคัญคือ เนื้อหา สื่อ กิจกรรม และการประเมินผลพบว่า ผลการตรวจสอบหลักสูตรฝึกอบรมโดยผู้เชี่ยวชาญมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุดมีค่าความสอดคล้องระหว่างจุดประสงค์เชิงพฤติกรรมกับเนื้อหาอยู่ระหว่าง 0.67-1.00 และประสิทธิภาพของหลักสูตรฝึกอบรมมีค่า E1/E2 เท่ากับ 83.25/87.00 ซึ่งมีประสิทธิภาพสูงกว่าเกณฑ์ที่กำหนด คือ 80/80 จากการนำหลักสูตรฝึกอบรมไปใช้จริง พบว่านักเรียนมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ด้านการเรียนรู้และนวัตกรรมหลังอบรมสูงกว่าก่อนอบรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จากคะแนนผลสัมฤทธิ์ของนักเรียนด้านความรู้ความเข้าใจและด้านปฏิบัติมีค่าร้อยละ 80.33 และ 87.43 ตามลำดับ โดยภาพรวมอยู่ในระดับดีเยี่ยมทั้งสองด้านและนักเรียนมีความพึงพอใจต่อหลักสูตรฝึกอบรมโดยเฉพาะด้านกิจกรรมฝึกอบรมอยู่ในระดับมากที่สุด
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จรัญ กาญจนประดิษฐ์. (2554). พัฒนาการทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออโดยใช้รูปแบบการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ (Davies’ Instruction Model for Psychomotor Domain) และสอดแทรกคุณธรรม ด้านความเพียรของนักศึกษาที่เรียนรายวิชา 864382 ทักษะดนตรีไทย 2. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 3(2), 93 -117.
โชติกา ภาษีผล. (2559). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัติเทพ พิทักษานุรัตน์. (2542). เทคนิคการฝึกอบรมและพัฒนา. อุดรธานี: คณะวิทยาการจัดการ สถาบันราชภัฏอุดรธานี.
ทิศนา แขมมณี. (2555). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนวัฒน์ ศรีไพโรจน์, ดุษฎี โยเหลา และปิยดา สมบัติจินดา. ( 2561). อิทธิพลของโปรแกรมการโค้ชการจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานที่มีต่อสมรรถนะของครูผู้สอน. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(2), 96-110.
บุญชม ศรีสะอาด. (2543). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาสน์.
ประภัสสร เพชรสุม, อภิณห์พร สถิตภาคีกุล และกตัญญุตา บางโท. (2560). ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีการแบบเปิดที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาที่ 2. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 15(1), 80-87.
วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง และอธิป จิตตฤกษ์. (2556). ทักษะแห่งอนาคตใหม่ : การศึกษาเพื่อศตวรรษที่ 21
แปลจาก 21st Century Skills: Rethinking How Students Learn. สืบค้น 21 มิถุนายน 2554, จาก http://openworlds.in.th/books/21st-century-skills/
วารุณี อัศวโภคิน. (2554). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการใช้ภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของบุคลากรสายสนับสนุนวิชาการ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์. กรุงเทพฯ: ตถาตา พับบลิเคชั่น.
__________. (2556). การสร้างการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ส. เจริญการพิมพ์.
วิจิตร อาวะกุล. (2550). การฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2554). การพัฒนาหลักสูตรระดับอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: อาร์ แอนด์ ปริ้นท์.
วิภาพรรณ กนิษนาคะ. (2542). การพัฒนาบุคคลและฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาการจัดการ สถาบันราชภัฏสวนสุนันทา.
วิภาวี ศิริลักษณ์, ปกรณ์ ประจันบาน และเทียมจันทร์ พานิชย์ผลินไชย. (2557). การพัฒนาตัวบ่งชี้ทักษะของนักเรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารการศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 16(4), 155-165.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2557). คู่มือหลักสูตรอบรมครูสะเต็มศึกษา. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2559). สกอ.พัฒนานักศึกษาสู่ Thailand 4.0. อนุสารอุดมศึกษา, 43(462), 11-13.
สมศักดิ์ ภู่วิภาดาวรรธน์. (2544). การยึดผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและการประเมินตามสภาพจริง. เชียงใหม่: The Knowledge Center.
สิริมณี บรรจง. (2553). การพัฒนาทักษะการเรียนรู้ของนักศึกษาโดยใช้วิธีการสอนที่เน้นทักษะปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
อรุณรุ่ง โยธสิงห์. (2559). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมตามแนวคิดการเรียนรู้แบบผสมผสานเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านการประเมินที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญของครูผู้สอนระดับประถมศึกษา. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 8(2), 270-284.
อังคณา เรืองชัย. (2555). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมระยะสั้น เรื่อง การทำน้ำสมุนไพรเพื่อเป็นอาชีพเสริมในครอบครัว (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, ปทุมธานี.
อาทิตย์ จิรวัฒนผล. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการจัดการเรียนรู้รายวิชาชีพช่างอุตสาหกรรมที่ส่งเสริมการคิดวิเคราะห์ด้วยบทเรียนแสวงรู้บนเว็บ (WebQuest). Technical Education The Journal of King Mongkut's University of Technology North Bangkok, 8(1), 17-25.
Taba, H. (1962). Curriculum Development: Theory and Practice. New York: Harcourt, Brace & World.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
