ชุมชนแห่งการเรียนรู้: เครือข่ายวิสาหกิจชุมชนเกษตรอินทรีย์กาญจนบุรี
DOI:
https://doi.org/10.14456/psruhss.2023.3คำสำคัญ:
กลไกการพัฒนา, การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์, เกษตรอินทรีย์, ชุมชนแห่งการเรียนรู้, วิสาหกิจชุมชนบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ความรู้และการจัดการเครือข่าย วิเคราะห์กลไกการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของเครือข่าย และสังเคราะห์โมเดลการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ของเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนเกษตรอินทรีย์กาญจนบุรี ผู้ให้ข้อมูลจำนวน 92 คน คัดเลือกแบบเจาะจงจากเกษตรกรเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนเกษตรอินทรีย์กาญจนบุรีและผู้แทนภาคีการพัฒนา เก็บข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก การสนทนากลุ่มย่อย และการสังเกต วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหาและตีความ ตรวจสอบความเชื่อมั่นของข้อมูลด้วยเทคนิคสามเส้า และยืนยันความถูกต้องของข้อมูลโดยการทวนสอบกับตัวแทนผู้ให้ข้อมูล ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้อาชีพเกษตรอินทรีย์ของเครือข่ายมีหลักคิดพื้นฐาน คือ ความพอเพียง
การพึ่งตนเอง และหลักเกษตรอินทรีย์ การเรียนรู้แบบปัญญาเชิงปฏิบัติบนฐานทุนทางสังคมและการมีส่วนร่วมก่อให้เกิดองค์ความรู้ ประกอบด้วย ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง การเรียนรู้ตลอดชีวิต ภูมิปัญญาและการพึ่งพิงทรัพยากรธรรมชาติ การผลิต มาตรฐาน และการแปรรูปผลผลิต การวิเคราะห์สถานการณ์ การจัดการระบบกลุ่ม การสื่อสารระบบดิจิทัลและจัดการตลาดบนฐานเครือข่าย และการสานพลังประชารัฐ การจัดการเครือข่ายด้านการเรียนรู้ การบริหารจัดการอย่างมีส่วนร่วม และการสานพลังภาคี โดยมีกลไกการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ได้แก่ แนวความคิดและวิถีปฏิบัติ นโยบายและยุทธศาสตร์การพัฒนา ภาคีและเครือข่าย และผู้นำการเปลี่ยนแปลง จากการสังเคราะห์องค์ประกอบดังกล่าว พบว่า โมเดลการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ของเครือข่ายมีหลักคิดพื้นฐานเป็นหัวใจสำคัญ กลไกการพัฒนาเป็นตัวกระตุ้นและหนุนเสริมให้เกิดกระบวนการเรียนรู้ โดยใช้องค์ความรู้และการจัดการเครือข่ายอย่างมีส่วนร่วมในการพัฒนาศักยภาพของเครือข่ายให้สามารถจัดการตนเองบนฐานของการพัฒนาที่ยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กฤติยา อนุวงศ์ และสุรสิทธิ์ วชิรขจร. (2564). การพัฒนารูปแบบและวิธีการจัดการเครือข่ายที่เหมาะสมสำหรับประเทศไทย: กรณีศึกษาเครือข่ายในสังกัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม: 15(2), 347-361.
เกษม วัฒนชัย. (2559). การเรียนรู้ที่แท้และพอเพียง. กรุงเทพฯ: มติชน.
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
ครรชิต พุทธโกษา. (2554). คู่มือการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ (ฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
จันทร์ตนาพร วงศ์ชัย ประสงค์ ตันพิชัย สันติ ศรีสวนแตง และวีระฉัตร สุปัญโญ. (2557). ความหลากหลายของทรัพยากรธรรมชาติสู่ความมั่นคงทางอาหารของชุมชนเพียลาด อำเภอสังทอง นครหลวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (สปป.ลาว). วารสารวิชาการ Veridian E-Journal: 7(2), 156-172.
ชุติมา ถวัลย์ปรีดา และคณะ. (2564). ชุมชนแห่งการเรียนรู้กับการพัฒนาชุมชน. วารสารการจัดการและพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 1(2), 97-111.
ธนากร สังเขป. (2555.) การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: วี.พริ้นท์ (1991).
ธิชาภรณ์ กำนันตน มาริษา อนันทราวัน และโชติ บดีรัฐ. 2563. PLC ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพสู่การพัฒนาสาวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืน. Journal of Modern Learning Development 5(4), 159-172.
พัชรี ทองเรือง ปัญญา เลิศไกร และกันตภณ หนูทองแก้ว. (2560). รูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้ที่ยั่งยืน. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ 9(2), 192-205.
วิฑูรย์ ปัญญากุล. (2555). ความรู้เบื้องต้นเกษตรอินทรีย์. กรุงเทพฯ: สุภา.
ศิริภัสสรศ์ วงศ์ทองดี. (2556). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: วี.พริ้นท์ (1991).
สุโรจนา อาษาศึก. (2557). การพัฒนาชีวิตมนุษย์ในทัศนะของกลุ่มเกษตรกรรมยั่งยืนจังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานจังหวัดกาญจนบุรี. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดกาญจนบุรี (พ.ศ.2561-2565) ฉบับทบทวนใหม่รอบปี พ.ศ. 2563. สืบค้น 2 มกราคม 2565, จาก https://ww2.kanchanaburi.go.th/ebook/detail/13/data.html
สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน). (2565). เกษตรยุคใหม่ ผันตัวสู่นักธุรกิจเต็ม
รูปแบบ. สืบค้น 15 กุมภาพันธ์ 2565, จาก https://www.arda.or.th/knowledge_detail.php?id=24
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). เป้าหมายของการพัฒนาที่ยั่งยืน 17
เป้าหมาย. สืบค้น 25 ธันวาคม 2564, จาก https://sdgs.nesdc.go.th
อมรพิมล พิทักษ์ และพีรเทพ รุ่งคุณากร. (2564). แนวทางการพัฒนาเกษตรกรสู่การเป็นผู้ประกอบการธุรกิจเกษตร. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า 8(1): 17-23.
Sigleman, C.L., and Shaffer, D.R. (2003). Life-Span Human Development. 4th ed. Pacific Groce, California: Brooks/Core.
Udomwech, A., Jai-Aree, A., and Srisuantang, S. (2020). Reflections on learning experience for self-management: The concepts and practices of Sanam Chai Khet Organic Agricultural Group, Chachoengsao province, Thailand. Kasetsart Journal of Social Sciences 41 (1): 68-74.
United Nations. (2021). Sustainable Development Goals. Retrieved February 2, 2021 from
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม


