การพัฒนาตัวชี้วัดของการบริหารงานที่มีประสิทธิผลของโรงเรียนในภาคตะวันออกของประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างตัวบ่งชี้การบริหารโรงเรียนที่มีประสิทธิภาพ 2) ตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างของแบบจำลองการวัดของตัวบ่งชี้การวิเคราะห์ปัจจัย ประชากร คือ ครูในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาภาคตะวันออก โดยใช้เทคนิคการสุ่มแบบแบ่งชั้น ขนาดตัวอย่าง คือ ครู 849 คน ผู้ตอบแบบสอบถามสำหรับการวิเคราะห์ปัจจัยเชิงสำรวจ (EFA) จำนวน 400 คน และผู้ตอบแบบสอบถามสำหรับการวิเคราะห์ปัจจัยยืนยัน (CFA) จำนวน 449 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามเพื่อตรวจสอบความถูกต้องของแบบจำลองสมมติฐาน
ผลการวิเคราะห์ปัจจัยเชิงลึก (EFA) แสดงให้เห็นว่า มีปัจจัยพื้นฐาน 5 ประการที่นำเสนอในแบบจำลองนี้ ประกอบด้วย ปัจจัยที่มีคะแนนเฉลี่ยสูงสุด คือ ภาวะผู้นำและธรรมาภิบาลของผู้บริหาร
(= 4.70, S.D. = .51) ปัจจัยที่มีคะแนนเฉลี่ยรองลงมา คือ ผู้บริหารมืออาชีพ (
= 4.63, S.D. = .55) และการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ (
= 4.62, S.D. = .54) ตามลำดับ และปัจจัยที่มีคะแนนเฉลี่ยต่ำที่สุด คือ การเผยแพร่หลักสูตรการเรียนการสอน (
= 3.92, S.D. = .76)
ผลการวิเคราะห์ปัจจัยยืนยัน (CFA) พบว่า โมเดลสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ไคส-แควร์ มีค่าเท่ากับ 461.42 (p = .10) มีความเป็นอิสระ มีค่าเท่ากับ 424, RMSEA มีค่าเท่ากับ .014 ปัจจัยที่มีขนาดอิทธิพลสูงสุด คือ การฝึกอบรมครู ค่าเท่ากับ .86 การติดตามประเมินผลและการนิเทศ มีค่าเท่ากับ .78 การบริหารวิชาการ มีค่าเท่ากับ .76 การพัฒนาหลักสูตร มีค่าเท่ากับ .76 และประสิทธิภาพของผู้บริหารโรงเรียน มีค่าเท่ากับ .60 ตามลำดับ และค่าน้ำหนักปัจจัยอยู่ในช่วง .53 ถึง .83
Article Details
ทุกบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ ผ่านการประเมินจากผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) จำนวน 3 ท่าน จากหลากหลายสถาบัน โดยผู้ประเมินบทความไม่ทราบชื่อผู้เขียน และผู้เขียนไม่ทราบชื่อผู้ประเมิน (Double-blind Review) ข้อความและบทความในวารสารหาดใหญ่วิชาการเป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความคิดเห็นของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของมหาวิทยาลัยหาดใหญ่ กองบรรณาธิการวารสารหาดใหญ่วิชาการ ไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอกบทความเพื่อใช้ประโยชน์ทางวิชาการ แต่ให้อ้างอิงแสดงที่มาของบทความ
References
Barber, M., & Mourshed, M. (2007). How the world’s best-performing school systems come out on top. London: McKinsey.
Buyukgoze, H. (2016). Understanding effectiveness in school administration: A discourse analysis. Journal of Acta Didactica Napocensia Issues, 9(3), 67-76.
Cuttance, P. (2006). An evidence-based approach to school innovation and improvement. Florence, KY: Routledge.
David, J. K., & Terry, L. J. (2004). Effective schools: Assessment report. Additional copies of this and related documents are available. Pearson Inc.
Educational Service Area Office Standard. (2017). Office of Educational Service Area. Bangkok: Agricultural Cooperative Assembly of Thailand. [in Thai]
Leithwood, K. (2006). Teacher working conditions that matter: Evidence for change. Toronto: Elementary Teachers’ Federation of Ontario.
Measurement, Learning & Evaluation Project. (2013). Measuring success toolkit: Sample outline of an M&E plan. Retrieved from www.urbanreproductivehealth.org/toolkits/ measuring-success/sample-outline-me-plan. [in Thai]
McLaughlin, T. (2005). The educative importance of ethos. Journal of British Educational Studies Issues, 53(1), 306-325.
Muhammad, F., A., G. (2008). School effectiveness and improvement practices in excellent schools in Malaysia and Brunei. Journal of Procedia Social and Behavioral Sciences Issues, 15, 1705-1712.
National Education Act. (1999). Education, vocational guidance and training. Retrieved from https://asean.org/wp-content/uploads/2016/08/Thailand184.pdf [in Thai]
Office of Educational Strategy. (2016). Manual for quality assessment of schools under the Bangkok Metropolitan Administration (SMART School) for the year 2016. Retrieved from http://www.thaischool.in.th/_files_school/10140017/document/10140017_0_2016 0603-000707.pdf [in Thai]
OPM’s divisions. (2019). A handbook for measuring employee performance. Office of Personnel Management Employee Services. NW.: Washington DC.
Phahamak, W. (2018). Causal relationship of effectiveness of small-sized schools under the office of basic education commission. Journal of Suratthani Rajabhat Issues, 5(1), 211-239. [in Thai]
Pholphirul, P. (2016). Pre-primary education and long-term education performance: Evidence from programed for international student assessment (PISA) Thailand. Journal of Early Childhood Research Issues, 15(3), 305-322. [in Thai]
Sanamthong, E. (2017). Causal model of transformational leadership influencing organization engagement and organizational citizenship behavior of the employees in academic fields of the “Knowledge market” type of Universities in Thailand. International Journal of Applied Business and Economic Research Issues, 15(2), 769-786. [in Thai]
Starrett, T. M. (2015). Principal perceptions of walkthrough effectiveness. Journal of School Leadership Issues, 28(2), 44-51.
Taengkhao, P. (2013). A development of effectiveness indicators of high-competitive secondary schools under the Office of Basic Education Commission. Journal of Educational Administration, Burapha University Issues, 7(2), 82-95. [in Thai]
The Center on Innovation and Improvement. (2012). The resources below may be of interest to you. Retrieved from www.centerii.org [in Thai]
The International Association of Laboratory Schools (IALS). (2016). IALS was formerly NALS. Retrieved from http://www.laboratoryschools.org/ [in Thai]
Vanichbuncha, K. (2013). Factors that affect buying decision on mobile comic of students in Thailand. MUT Journal of Business Administration Issues, 9(1), 98-109. [in Thai]
Westbrook, J. A., & Braver, T. S. (2013). The economics of cognitive effort. Journal of Behavioral and Brain Sciences Issues, 36(6), 661-679.
Zufiaurre, B., & Wilkinson, J. (2014). School leadership: Is a shift from efficient management to social justice possible. Journal of Perspectiva Educacional. Formacion de Profesores, 53(1), 114-129.